Que’m lhevèi d’un saut, ajudat peu còp de pè au cuu que’m balhè l’adrenalina, tà m’arronçar tà la pòrta. Qu’aluquèi l’ecran d’arcuélher – que volí véder qui e’m copava l’aujor en bèth esperar que n’avè pas la cara de las emmèrdas : qu’èra un piro deu peu pegat en darrèr, pro gran, beròi morre. Que sabè aus embrolhs. Qu’autorizèi l’obèrtura de la pòrta qui eslissè tau son estujader dens la muralha. Aus davants qu’aví un dròlle, d’aqueths qui hèn la gòda peus dòmas alurats, net e apelhotat de nau. N’avossi pas la costuma de m’emporquir los dits dab los mucs1, que l’aurí pensat pegòt a’m destorbar. Que l’aurí eslissat la pòrta suu nas tanben, shens escotar çò qu’avè a bavar, mes las modificacions militaras que’m hasè véder que’m clavèn lo morre. Que’m sorridó cortés. Que’u tornèi un senet entà que s’estanquèssi de’m cimar.
«Emplegat J:c¨b J:m-s J¨hns¨n ? M¨rc Sm¦th, agent de circonscripcion D9. Qu’ètz passat au servici tà har un senhalament. On ei ?»
Quina guinha ! Aqueth tipe qu’èra estat mei eficaç que l’auba tà’m cremar dret e tot çò que’m pelèi dinc ara, tà’t sortir de la hanga, que semblava un sobrasat hred. Aus servicis de seguretat, qu’i èri anat shens pèisher illusions. De costuma, los cintats deus dòmas periferics, ne la se mudavan pas tà amassar los sifonats – que’n vedoi a trucar l’asfalte dias adarron abans de s’i fóter tà’i poirir. Fin finau, qu’èran amassats peus servicis d’entertien, quan passavan per escàs au bon endret, au bon moment. Qu’èri donc davant un ausèth rar, qui m’èra vienut hemsar arsec davant la pòrta. Qu’èri com la hromiga devath la lópia, despoderat, mes qu’aví enqüèra los còrns qui mudavan – qui avè dilhèu ua hueita possible : T¨¦s, aqueth piro ne’t coneishèva pas, ne t’avè pas jamei vista e ne m’avè pas vagat de’t senhalar precís au blòc. Tad eth, n’èras pas sonque ua potra com las autas. Que m’avisèi qu’esperava ua responsa dab paciéncia. Aqueth tipe qu’èra dobtós : un cònho, pacient ? O qu’èra un bisut, lavetz, un fresc format, deishat sus un ahar que los briscards ne’s volèn pas pelar.
«Partida, çò’u tornèi com un reflèx, quan èri au blòc. Partida abans que me’n tornèssi.»
Que m’espiava long com tà’m tustar dab los sons uelhs verds. E la s’anava empassar ? Chic probable, mes que m’ac podè virar. Qu’èri febrile com un puncèu au bal en esperar ua reaccion, aquesta ne tardè pas : que s’avancè tà dehens en me sortir de davant, shens exprimir arren, calme e segur d’eth. Que passè la portalada shens encontrar nada resisténcia – avossi volut har au caco que m’auré plegat shens sudir. Dehens, que virè de tira la cara a man dreta com se t’avè devinada e que’t vedó : qu’èras pausada suu lheit, ansiosa. L’aute que t’espiè, gahat. Que’u sorridós aimabla e que’t tornè l’aimablèr abans de’s tornar apuntar de cap a jo : qu’avè l’espiar d’un tipe qui avè trobat un peu a la sopa. Que m’auré podut aclepat net, mes que s’estava tranquille. Escarrabelhat, que senè tà tu en me claverar :
«Qui ei ?
– L’associada, çò’u tornèi shens pensar.»
Que’s fixè sobte, inexpressiu, com gahat per çò que’u bavavi. Qu’èra a verificar l’informacion probable : quan un cintat e’s connectava au servider centrau, qu’amuishava tostemps aquera cara de sauvat d’AVC, çò qui explicava probable que los casquetats e’s passejavan tostemps per par. Plan segur, n’aví pas declarat arren de la nosta relacion, quau relacion d’aulhors ? Rai, de tot biaish n’anava pas tardar a sàber que n’i avè pas arren d’officiau enter nosautes dus : qu’anavi gahar beròi. Lo piro que’s desplantè e que’m sorridó com s’avè hèit la cuenta après un viatge long com la seta.
«Ne tròbi pas nada declaracion d’associacion, emplegat J:c¨b J:m-s J¨hns¨n. Be sabetz qu’ei obligatòri.
– B’ac sèi quiò, çò’u tornèi en har deu vergonhós, qu’ei tot fresc, ne m’a pas vagat.»
Quiò, que’u jogavi vriolon en bèth esperar que passèssi atau. N’aví pas las lagremas vertat, ne n’aví pas mei, mes que l’amuishavi la cara deus tipes qui ne’n podèn pas mei, fenits, e qui’s pagavan de quan en quan quauques servicis entà desbrembar qu’èran solets. N’aví pas besonh de jogar tròp. Qu’èra de bon créder, quasi tròp banau tà estar reau, mes sovent, mei ei bèth, mensh que’s ved. En enténer las meas excusas, lo tipe que cambiè de morre : que’m sorridó larg. Fenhent la compassion qui’s dèisha aus merlats, que hauçè las espatlas abans de’s virar de cuu, las mans a las pòchas.
«Amusatz-ve ! Çò’m lancè en baishar los escalèrs, mes amanejatz-ve de’vs declarar. Adiu.»
Que l’espièi a partir shens passar la portalada com tà m’assegurar que ne hasora pas arrèpè. N’ac hasó pas, que partí emmerdar quauquarrés d’aute dab las soas questions. Que hasoi tornar eslissar la pòrta abans de m’acostar contra : quin merdar ! N’èri pas luenh de har ua cagada de mei, com de costuma. Tà’t díser la vertat quan me demandè qui èras, qu’èri au punt de l’ac avoar tot, de’t deishar partir. Peu men dehens, ua puta de votz que’m cridava qu’èra la solucion miélher, ua esquiva acceptadera, mes ne’n volí pas d’aquesta sortida : qu’aví tròp huejut dejà. Que m’i podí escàder, que’t podí tornar a ton. Que’n tremolavi com un gafet, los uelhs clucats tà’m calmar. Ne t’entenoi pas a’t lhevar, ni a avançar tà jo. Que me’n tornèi a la toa preséncia quan sentii la toa man sus la mea maishèra. Qu’obrii los uelhs taus plantar aus tons. Que’m sorridós discret.
«Mercés.»
Puish que te’n tornèi suu lheit com si arren non èra en plantà’m sus plaça. Perdut, que deishèi la pòrta tà ua cadièra crebada : un cuu de veire que’m hasè besonh, mes qu’aví a guardar la cerimana lèsta. La seguida n’anava pas estar un tribucòli. Qu’èri crebat. Qu’aví los uelhs qui’m cremava tarrible. Que’m fotoi la cara contra lo plastic de la taula. Dromir que’m hasè besonh : pèth de dia.
1Modificacions umanoidas e ciberneticas.
diunegre.com 