La senta trinitat

Per Nicolau Granier

Se levar e se janolhar sens fin, los dius ancians, quò lur aviá totjorn plagut. Quò era donca plan normau que quò contunhesse de plaire au Diu unic ; que queu-qui n’era pen bric ‘monlat aveque las devocions : lu mindre pitit esfòrç per se li era agradable. Mas çò que li plasiá lu mai, quò era las repeticions …

E entau prejava l’òme despuei qu’era mainatjon : en fasent e en tornant far tot lu temps los mesmas movements, en disent e tornant dire totjorn las mesmas frasas. Quelas frasas qu’eu ne compreniá pas. Quelas frasas qu’eu ne compreniá pus … Mas quò n’era pas grave per lu Diu unic. Pas de qué credar au blasfemi … Dins lu fons, l’important era la cresença e non pas lu biais de far.

E lu Diu unic lu trobava brave, l’òme, quand eu se doblava e qu’eu marmusava sas pitas paraulas malaisadas de comprener. Eu lu trobava brave quand eu s’umiliava, la fàcia dins la polsiera … Un estre tan sosmetut e tan pietós, quò era ‘na miràudia per se ; per ne pas dire, un profeta.

Mas, questa sernada d’octòbre, la magia aviá dispareguda … Lu Diu unic n’aimava pus l’òme. Eu ne podiá pus l’aimar. De pena faiçon. Coma porriá-t-eu solament lu visar apres aver vut quò ? Quela v-òrra mòda de devocion qu’aviá fach son protejat … Totas las pregieras dau monde ne porrian pas li iò far obludar. Quò era gravat dins son esperit, tan poderós siá-t-eu. E lu pieg qui-dedins quò era que l’òme aviá cometut queu sacrifici per l’amor d’una sola chausa : li plaire d’enguera mai.

‘Na trinitat nuvela per un monde nuveu :

Un coteu per terra … Dau sang que pissa … ‘Na pregiera silenciosa …

Imatge per Njoo