Peu Corginista
Lo baloard Arnault… L’un deus mei grans hialats de la vila, un axe gigantau qui èra estat hèit per l’IIC: l’Iperlop InterContinentau. Parcs e bòscs qu’èran estats obligats de har plaça neta tà que’s realizèsse aqueste projecte grandós. Poder mudà’s a ua tau velocitat sus taus distàncias qu’èra hèra simpla de purmèra e de mei arbos que n’avom aulhors. Nat tascat per aquesta suberbèra alandada on, au contra, que lusivan publicitats qui rivalizavan en elegància tad estar badadas purmèras. A embohar la hami aus e las qui esperavan los lors transpòrts tot en regausí’s d’aquesta lutzoterapia graciosament auherida. Que profieitavi d’aquesta enlugarnada tanben; a clucar los uelhs en aquesta plan-estar. Qu’entenèvi aus mens darrèrs los arríders partatjats, los chafres amistós e las cortesias escambiadas. Quan, espatlas còsta espatlas qu’estom ligats per ua intimitat consentida per tots. Lo purmèr trin qu’arribè e lo cordon que’s dessarè quan los mei amistós passatjants s’assetèn. Qu’eston los de la bastissa cinc. Que calèva qu’esperèssem enqüèra dus passatges e que seré lo noste torn. L’espèra qu’auré poduda har que las paciéncias e se m’escapavan. Tà la paciéncia n’i èri pas entenut. Tant e plan que los collaboradors e m’encoratjavan a la pravar, mes qu’èra shens comptar sus la purmèra abraçada de la jornada; la mei estimada de tots los compairs deu sector: la deu Yoshi.
— B’arriba! B’arriba! ce digó un òmi ad ensenhar dab lo dit estrambordat lo gran yoshi verd deus uelhs ròses pastèls.
Que s’avançè de cap a nosautes, en portar a la man un ueu pigalhat. Que’ns honim de cap ad eth; en tiracòrda qu’esperavam de recéber l’abraçada tan esperada. Que bailè suus pès en har sons aguts. Deu gai cap a la suspresa, lo noste amic deu matin qu’èra lengut; shens poder estar comprés que’m hicava en un estat d’excitacion que sol lo son contact e podèva ataisar. Aquesta pausa magica ne trigaré pas. Qu’èri au bèth miei deu trentenat, estava enqüèra a cai, qui esperava en linhon. Quan estossi lo men torn d’estar enlobat davant lo drac en poliestèr ne podèvi pas sonque pensar » mes on as hicat lo ton ueu ?”. Que l’avèva shens dobte dejà balhat a quauquarrés dab un mei beròi sorríder. A ua persona mei exaltanta, mes qui ? Qui ne podèva estar ? Ad aquesta question cheta, que guinhavi los escadius qu’èran dejà passats. En de balas. Qu’ac avèvan tots caralhs peu gai de víver e un sorríder indelebile mes nat ueu a purmèra vista. Los mens pòts ne baishèn pas; ja que devath en·hli un amarum qui’m semblè voler escanar. Lo gigant que’m abraçè, que’ns balhèm l’abraçada dab las soas paraulas inspirantas. Après dus o tres « Yoshi” mandats en repic, qu’avèvi desbrombat las meas perdederas e la bonha que’s desen·hlè. Un quinzenat de minutas mei tard, qu’èra lo temps necessari a la veitura deu IIC tà har l’anar tornar. Dab los collègas qu’i pujem en alegria.
diunegre.com 