Per Nicolau Granier
»Explosion chimica en Peiregòrd. Causas mai consequencias. ». Lu jornau desjà passat de tres setmanas era d’enguera sur lu tableu de bòrd, rasis un paquet de cigarretas voide … Lu pòste desbotjava una musica leugiera e pasibla. L’ambient semblava bien pesant dedins lu veïcule. Una pita plueia tombava. Quò ne fasiá ren, las vacanças eran ‘chabadas. N’i aviá pus mestier de solelh aura.
Quò era la Clamença que menava la veitura dau temps que lu Marçau durmiá sur lu sieti passatgier. La sola pensada daus moments urós d’aquelas darrieras setmanas li eschauravan lu cuer e li balhavan dau coratge. E Diu sabiá que li ne’n faudriá per enfaciar l’avenir.
Quò fasiá desjà sieis mes que lu Marçau era au chaumatge. Eu ne tornava pas trobar de trabalh maugrat totas sas letras, damandas e entrevudas. Pertant, eu era motivat a la debuta. Eu trobava quitament que son licenciament era ‘na chança : anava puescher far quauqua ren mai. Mas los refús sistematics e l’einueg agueren tòst rason de son optimisme …
Adonc, quelas vacanças ‘riberen coma un present per se mai per son cople. ‘Las fugueren l’enchaison de se copar de tot e de se ressorçar davant de tornar començar las cerchas.
Quò es un pauc per trobar quel isolament qu’ilhs chausisseren de prener ‘na locacion dins un pitit coenh perdut de Corresa. Pas de vesin a mins de dietz kilometres, pas de television, pas de malhum telefonic, pas d’internet, … ren mas quauques libres, una chaminada e ilhs. L’ermitatge perfiech.
Mas faliá tornar, aura …
Ilhs n’encontreren pas gaire de monde per tornar en Viena-Nauta. Totas las rotas semblavan desertas. Tant mielhs per ilhs, que la circulacion ne siriá pas ‘na sorça d’estrès suplementària … Quò fuguet nonmas quand ilhs passeren lu paneu comunau d’Aissa que, coma fach per, lu Marçau s’esvelhet.
« As plan durmit mon còr ? Sem quasi ‘ribat maison, çò-disset la Clamença d’una doça votz en li pausant la man sur la jarra. Podràs-tu me balhar la man per descharjar la veitura ?
– Mmh … òc-es, pas de problema. Quela pita prangiera m’a un pauc reviscolat … Puei son espiada venguet sorna. Quò es ‘na meschanta mania que ieu deurai perdre si vòle tornar trobar un trabalh … »
La Clamença faguet chara de ne pas ‘ver auvit sa darriera remarca e se concentret sur la rota. ‘La ne ‘nava pas punhar virar dins lu lotejadís ente demoravan …
Totjorn degun sur la rota …
Un còp davant maison, la discutida n’aviá p’un piau enançat. Lu silenci los acompanhet d’enguera pendent lu descharjament dau còfre e fuguet nonmàs romput una ora pus tard, quand tot fuguet sarrat dins los eimaris e que la bierra aguet vencit l’engois que trulava dins l’èr. Una vetz de mai, quò fuguet la Clamença que comencet :
« Ai pas vist los vesins mas, si òm visa nòstre vargier, se son pas fach crebar. An pas degut belcòp arrosar … »
Lu Marçau enautet las espatlas puei agachet son veire quasi voide.
« Totparier ! Òm pòt pus far fisança a degun ! Quò t’enerva pas, tu ? romet-ela de nuveu.
– Non, non, ieu l’i sai acostumat … quò es parier coma lu jòune que m’a raubat mon pòste. Lu monde es vengut ben triste … çò-disset davant de s’esbadalhar. Bon ! Vau au liech. ‘Nirai mercejar los vesins deman, quitament si n’i a pas mestier de mercejaments quand um ne fai ren, mas … per lu principi. Bona nuech. »
diunegre.com 