Còup de fuec

Aurio vorgut la bicar ièr de sera. Mas èra dal matin.

Dins la vita se cal adaptar, de segur. Alinhar los shacras es complicat. Òi.

Esto matin doncas s’es levaia. Los sens pendents e los tetons regdes. Aguèro la trica dirèct.

Vorguèro la forrar talament èro dur.

Mas primier li lequèro la monina. Raiava de plasir.

Cauda. Coma la coa.

Pi un moment, es vengut lo miracle.

Èra decidaia.

Dins l’ària. Sabo ren coma.

Mi chapèt lo vièch. Coma d’un còup costumier. La man delicada. E la boca. Que òc!

Lequèt la cima pi engolèt lo tot. Èro al paraís. Segur. Coma sentir lo contrari. Increïble.

Avia la tèsta que navigava a l’òbra. Impecabla.

Mas los uèlhs, volian veire. Veire ce que faio, penso. Los cabèhs contrariant la vista. Mas qu’enchaut ?

Era un agach coma per saber. Saber qué al just? De mai que èstre envolat. Perdut en ela.

La tension e l’atencion. Mas la paur dal rai.

Vito la pilhar per darrier. Dins lo trauc, la maison dal bonur. Caud, suau. Doç. Lo pantais. Caud. Sortit. Meritat.

Just. Se finir coma es. Ben.

E encara, voler li reméter. E ela tanben mi redemandar. Los sens que bolegan a cada anar venir. Los ventre que pica pòc, pòc còntra lo tafanari. Sente la carn. Lo bòn. Lo pur. L’amor just e bòn.

Cada còup que ven, totjorn mai. I pensar de l’escriure mi fa venir dur.

De còups dins la vita, cal èstre dur.

Mi va coma conclusion.