Per Laurenç Revèst
Èra el. Sensa saber qué far exactament. Mas i anava en corrent. Èra coma un gòt de conhac a Cotinhac. Avia lo nhac.
Comença un sera d’estiu. Loís e Kendra son conviats per los amics de la cambra de’n fàcia, d’anar al restaurant. An conviat una amiga turca que se son faches despí qualques ans. Parlan d’armènis, de diversitat en Turquia aüra.
Se tròban a Pavli, vilatge de Pau, enfin Pehlivanköy lo nom per far mai türkmenbaşi.
Vilatge emplenat de pomacs, eslavofònes islamizats despí lo temps otoman. D’unos vòlon evitar de dire que son de bulgars islamizats.
Dal bòn, entamenan una nòva vita. E son las vacanças. Primier.
Loís Francés naissut a París, es un òme qu’a capitat. Foguèt startupaire, e aüra a vendut l’entrepresa per far de gestion e conselh. Mas encara jove, è!
La classa. Un divòrci d’amb Alexa, un enfant e 40 000€ mai tardi (benlèu un tèrç d’eretatge escondut a Jersey que ditz totjorn, thank you the United Queendom ! ).
Va far un viatge de mai, per lo balanç carbòni. Amb sa nòva companha.
E après, de retorn, partiràn viure dins lo sud. S’es decidit, gràcias a ela. Tèrra incognita. But the sun.
Oèsh gròs. « En Preuvonss, danl Lubron, a Gordd, vient ! » que ditz a Kendra sa novèla companha.
Se’n avisa de la vita d’avans.
Ja amb son enfant. El, anava davans l’escòla.
Esperava l’enfant. Es el.
Arriba davans l’entraia. La mestressa l’a vist. Lo pichin se leva coma per l’anar rejónher.
Sensa sorire d’ela.
Fin de jovença e d’espèr en l’umanitat.
E la pression mai tardi. Òu. En veitura pensa. A l’impression de veire son paire e sa maire si garolhar. A lo filme que si repassa en tèsta. « Aquel ‘fant de piech cercha sa plaça amb sa veitura gròssa. Ela, li fa de gèstas e bracea l’ària enervaia, lo mendre moment de laténcia es observat. A ren comprés, lo paure.
Chamina drech davans charjat. Devèrs la sieu error quasi segura.
A mai, « ditz de bestiesas ». Es lent. Sio segur que passa de temps dins los comuns, dins la docha o al parcatge e que tot lo monde se pensa: qué fa? Es lent de descharjar las crompas penso ben. Lo temps li sembla comptat. Um.
Va poirir per la coa? Lo natural va tornar a la galaup?
E s’es una de mai, li va far tot mas deurà escupir los sòus? ».
Es el, lo gus que ven d’entrar en sa veitura se demanda quant de segondas aurà avans qu’aquel qu’espèra sa plaça se despaciente.
D’aquel temps, de vièlhs agachan. Jan, the J. Jan dau M. es luènh d’aquí. Jan de N. parier. Òc.
La vièlha que parlava l’occitan dal país parier. Rèsta una plaqueta usaia da’l temps, ambal sieu nom marcat sus un banc. Degun o sap, d’autres vièlhs i pausan lo derche sus.
La placeta Jean C es una galejaia. Coma obliar qualqu’un qu’es estach conoissut per tres pelats? Que jamai dal sieu viu s’es agut fach de reclama. Facil.
8h levat. Perqué o far en vacanças. L’enfant es ren aquí. Va ren li far un romiatge. Mas la costuma. Telefonarà vito fach a la maire per dire que va ben. Alora.
Se batre per èstre aquí, viure, sus un espaci qu’es quist. L’espaci manca, es car. Los òmes tanben an un prètz. Mèrda, es fòl. Senon, van autra part. Reculan. Passar lo sieu temps de saber a quin endrech trobaretz de cartons per encucar vòstres afars dins un canton, fauta de plaça. O logar un bòx. A mai n’avèm, a mai ne’n metèm…
Kendra va se lavar. Lo temps passa. Esperar sus lo telefonet que lo temps passe.
Se refigura la vita amb Alexa. Es de matin dins lo salon. L’espèra.
Agacha quarques títols dins la bibliotèca: Deman es un autre jorn
Es en tèsta…
A ren enveia de liège un d’aquels. Çò que l’interèssa es en cartons.
Èra tostemps d’agachar los sieus libres encucats dins de cartons dins la « pèça que sierve de ren ».
Cal de temps, es complicat, per se concentrar. El es sale mas a ben durmit.
Manjar que çò qu’es « bòn per vos », impression de sarratge de quica.
A un moment, volia veire de païses nòus. Sortir. Avia la malanconia dal sieu quartier, dal sieu apartament qu’i passèt 25 ans, òc. Un quart de sègle se preferatz. D’ailí, i vesia la mar, la ciutat de’n fàcia delai la baia. Un paraís perdut qu’existe plus. Èra tornat dins lo sieu ancian apartament. Plus grand causa se semblava, exceptat la cambreta e lo salon. Nostalgia de la jovença? Apartament de familha, coma d’autres an un castèl. Zòna de securitat. Los pitos mancavan totun.
Tòrna a la realitat. Cal manjar. Enfin breakfastar like a turkish.
Al breakfast, una francesa demanda a Kendra per saber se i son de pòstes en « province ».
L’espaci es d’aur.
Una que sembla japonesa prensa parla en anglés a un sembla maugrabin. Parlan dal temps. « Other thing, no ».
Dins una sala de costat, un professor de piano brama coma un ase la musica. Pretenciós. Pilha 40 € l’ora. Es marcat sus l’aficheta. Mete mal d’aise a si rire dals nèrvis.
Coma una reduccion per consomar çò qu’avèm ren de besonh.
S’o refigura. De tot. N’es ver.
Se pausèt la question en Turquia.
diunegre.com 