L’istòria d’Alèxia

Per Maïlís Lacoustette-Benterou, Eloïse Souriac e Léa Fontan en classa de 4au au collègi Victor Hugo de Tarba.

La dròlla que s’aperava Alèxia e que vivèva a Tarba en 5040. Qu’avèva lo peu long e ros. Qu’avèva tanben los uelhs verds. Los parents qu’èran partits permor que i avèva avut ua guèrra nucleara entre la Nacion de l’America e de noste païs. Alèxia qu’avó paur permor los parents n’èran pas tornats a casa despuish hèra longtemps. Un dia que partí tà arretrobar los sués parents.

La dròlla que’s prengó la viòca e que partí de casa en córrer dab lo sué esquèit volant e que la gahè de cap tà la vila mes pròcha. Mès qu’èra trista e qu’avèva paur shens los sués parents. Permor eths qu’èran mes importants que tot : qu’èran la soa sola familha.

Que susvolè un camp e qu’anè de cap tà las lutz de la vila. Puish que’s pausè sus lo teulat d’ua maison. D’aquiu estant qu’espiè la vila inconeguda. Mes qu’eslissè e que cadó dens un trauc deu tèit. Qu’arribè sus un sòu plat e hred. Que sentí lo sang dessús la soa maishèra qui colava de la sua arcada. Qu’essajè de’s quilhar, mès que sentí l’enveja de partir. Ne sabèva pas si volèva contunhar lo camin. Un òmi que s’apressè viste e que la prenguó dens los sués braç. Que la se portè suu ua taula e que cosó la pèth d’Alèxia au dessús de l’uelh. Alèxia que’s desvelhè tres dia mès tard. Que sortí deu lheit. L’òmi que s’apressè e que l’espiè l’uelh. Alèxia que’s pensé que i avèva ua semblança dab lo sué pair.

– Que soi lo tué pair ! Alèxia, crei-me. Que sabi on ei la toa mair !

– Ei vertat? 

– Tiò, tiò, que t’ac asseguri.

– Alavetz…

Tiago, lo pair d’Alèxia, que partí autant lèu. Alèxia qu’ensajè de’u reténguer, mes lo sué pair que partí tròp viste. Aléxia que’u seguí dehòra e que s’arrestè suu davant de la maison. Que sentí un tremblament. Que vejó lo sué paire suu camin. Que cridè lo sué prenom, que’s virè e qu’arrisolè. Còp sèc còp un sarròt d’obús que plavó suu la vila. Ne sabó pas qué hèr. Quan tot s’arrestè, que corró suu camin, mes ne vejó pas mes lo sué pair. Fin finau que vejó quauquarren. Tròç de còs barrejat. Que vomí lo còr e las tripas. Ne sabèva pas on èra la sua mair. Que corró dinc au sué esquèit volant e que partí tà l’arretrobar. Alèxia qu’èra trista e fatigada. Que s’adormí en tot volant, e que deishè la vila darrèr era. L’esquèit que cadó en pana e que’s desvelhè sobte. Lo sué paracaijuda que s’èra desclanchat. Que’s pausè leugèrament sus un camin e qu’entrè dens ua maison. Que possè la pòrta dab lo pè. Alèxia que i trobè vestits sangnós. Au canton de la sala, que i èra ua hemna deu pèu ros. Alèxia que s’apressè d’era. La hemna que’s lhevè. Que prengó Alèxia dens los sués bras. Alèxia qu’èra urosa d’arretrobar la sua mair. Que partín las duas tà un avénguer mes bon.