Lo juòc de l’Èime Prim (VI)

Per Joan-Cristòu Dordet

Capítol sièis

Totas las gents comencan de se’n anar per se passar la rèsta de la jornada dins la Ciutat Prigonda. Aralc convida Mehliug e Aluarg a passejar per la Ciutat. La Ciutat se revela estonanta, al còp fòrça minerala e tanben amb fòrça verdura qu’ondra los bastits a la lor basa un pauc pertot. Los veïculs se fan rares, sonque de veïculs volants per aténher d’endreches auturoses de la Ciutat segon los besonhs, los Omerids èssent capables de voletejar a de pichonas nautors, i se tròban tanben de nombroses bacins d’aiga que los Omerids presan mai que mai èssent amfibias, de las aigas caudas vengudas tot drech de las entralhas d’Aret ont i fa bon se banhar, formant de sosterranhs d’aiga d’un cap a l’autre de la Ciutat. Tot un fum de bestiòtas divèrsas passejava tanben dins la Ciutat, d’unas tot coma Aluarg, capablas de lengatge e de paraula, d’autras mai semblablas a las creaturas qu’avètz sus Terra, un sentit de patz emanava de l’ambient general, las gents semblavan gaujosas a se passar lo temps a s’amusar o a contemplar d’un biais o d’un autre.
Lo ser arriba. Aralc nos tòrna menar a nòstra cambra e nos desira una bona serada en nos balhant rendetz-vos l’endeman matin, nosautres ajant pas qu’a la sonar mentalament per qu’arribe.
“Aluarg, èra una fòrça bona jornada?! Totun, soi inquiet pr’amor d’aquel tipe del capairon blau.”

“Cruau-cruau, brrrrr, me fa paur aqueste òme.”

“Esperit Desincarnat, pas d’idèa de qual pòt èsser?”

“Pas cap d’idèa, es inconegut de totes mos compaires, sembla una creatura venguda d’un confin de l’Univèrs non desvelat.”

“Va plan, veirem deman.”
Mehliug se’n va sèire sul lièch del temps qu’Aluarg s’endruca sus un pal fixat a la paret. Mehliug ensaja de se metre en ressonància amb son Esperit Desincarnat. Aquí dins la cambròta, tot es suau, es aisit de sentir las vibracions del luòc, d’Anuacal, la Ciutat Prigonda que sèm mai pròches lo còr d’Aret. L’Esperit Desincarnat canta, una melopèa, que tòca al còr los Omerids e totes los èssers que la pòdon ausir coma qu’esprovèssen un tristum fondamental qu’emplene l’Univèrs tot. Mehliug demòra fòrça temps a escotar lo lagui de l’Esperit Desincarnat ressonar en son còr, amb lo còr de la Ciutat puèi amb lo còr d’Aret. Pasmens, d’un còp, un sentit de malaise prenguèt forma d’un biais fugidís en lo còr de Mehliug que ne’n foguèt brevament treblat. Mehliug suert de son extasi.
“Esperit Desincarnat, as sentit?” “Òc, s’es passat quicòm de pas ordinari coma se qualqu’un destorbava nòstra simbiòsi.”
Aprèp d’aver soscat un pauc, Mehliug acaba que se colque sul lièch vegetal. Dins la nuèch, fa de raibes destorbants amb lo tipe del capairon blau e d’autres de las bèstias feras que vòlon manjar Aluarg mas los raibes acaban per se dissòlvre.
L’endeman matin, Mehliug sauta dins la cabina de reviscòl energetic que comença de far lusir son còs d’un lum violet. D’aquel temps, Aluarg se desvelha.
“Cruau-cruau, sès ja desvelhat? Auriái plan dorrrrmit mai.” “Es un jorn plan extaordinari uèi, es la debuta del torneg!”
Mehliug sona Aralc telepaticament qu’arriba qualquas minutas apuèi. Aralc lor a menat un dejunar de primièra per plan començar la jornada, de fruchas e de bevendas coloradas frescas e energeticas.
Nos en anam per trapar tornarmai lo veïcul-canilha que nos mena sul luòc del torneg.
Ad aquesta ora, lo grand hall es ja plen de mond que son dins las lors bofigas en plaça per assistir als rescontres del juòc. Al mitan son quatre bofigas especialas que servirián a installar los jogaires seleccionats per las partidas. Ne dedusissèm que los quatre rescontres de la partida drecha del tablèu se tendrián al meteis temps. D’efièch, Mehliug es acolhit per un membre del comitat d’organizacion e convidat a prene plaça dins una de las bofigas centralas. Aralc e Aluarg se van sèire dins una bofiga pròcha lo centre. I sèm, es temps de se confrontar als melhors dels melhors per la progression del saber omerid. Pauc aprèp, arriba la jova dròlla que seriá l’adversari de Mehliug. Pren plaça fàcia a Mehliug. Entre eles, lo taulièr del juòc de l’Èime Prim apareis amb las pèças, semblant de lonh lo juòc d’escacs sus Tèrra.

Dins la bofiga, l’espaci sembla plan mai grand que non pas vist de defòra.
Dins las autras bofigas, los jogaires acaban per arribar e prenon las lors plaças tanben. Mehliug aperceguèt lo tipe del capairon blau mas pas la femna de l’aire immaterial que deviá far partida de l’autre partida del tablèu dels rescontres. Los autres candidats èran d’edats e d’aparéncias divèrsas. L’un d’entre eles èra fòrça mai grand que non pas los autres. Un autre aviá l’aire fòrça vièlh. Se podiá comptar cinc femnas, çò semblava, e tres òmes.
“Jogairas e jogaires, ara es vengut lo temps del juòc, las quatre primièras partidas se jogaràn al meteis temps, vendràn apuèi las quatre partidas seguentas. Sètz prèstes?”
Totes los candidats fan signe de òc e aquí la primièra partida de la fasa finala que comença entre Mehliug e son adversària jovenòta.
L’estrategia del juòc de l’èime prim consistís d’ordinari de far avançar primièr las pèças que necessitan pauc d’energia psiquica mas que seràn pro fòrtas per poder luchar amb las pèças d’en fàcias. Cal rapelar que las pèças son dotadas d’un èime primal, son qualqu’un pauc vivas mas sens se poder mòure ela-meteissas, aquò segur. Los jogaires devon unir lor fòrça espirituala a aquela de lor Esperit Desincarnat e a l’èime de las pèças per las far bolegar de casas en casas. Quand una pèça encontra una pèça adversària, siá recuòla d’una, de dos o de tres casas s’es pas pro fòrta, es a dire s’a pas recebut pro energia psiquica del jogaire ligat a son Esperit Desincarnat, siá capita de far recuolar la pèça adversa s’a mai de fòrça qu’aquesta. I a de pèças màgers qu’an mai d’èime que las autras que son doncas mai fòrtas naturalament, i a de pèças mejanas e de pèças mai feblas. Las combinasons son doncas nombrosas entre la fòrça de las pèças e la fòrça dels jogairas, tot dependent dels rescontres segon l’estrategia adoptada sul taulièr pels jogaires dins lo desplaçament de las pèças. Se compta nòu pèças, quatre d’energia febla, tres d’energia mejana e doas d’energia fòrta, totas alinhadas a la debuta d’un caire d’un taulièr d’ochanta-una casas. Cadun jòga l’un aprèp l’autre en fasent se desplaçar las pèças a son agrat d’una casa, de doas o de tres, segon l’energia psiquica desvolopada, dins las direccions que causisson. Lo venceire es aquel qu’a capitat de far recuolar cinc pèças dont las doas majas al defòra del taulièr.
Es al torn de Mehliug e de ieu de començar. Causissèm una pèça febla per començar que capitam de far avançar de tres casas, en la cargant de fòrça energia, en diagonala cap al mièg del taulièr per protegir las pèças majas. La jovenòta contra-ataca amb una pèça mejana que capita de far avançar tanben de tres casas cap a nòstra pèça menora, son pas encara al contacte mas se sent que l’adversari se vòl tanar. Per parar l’ipotesi d’una ataca sus nòstra pèça menora, te mandan una segonda pèça menora per secorir la primièra, capitam de la far avançar de tres casas tanben. Al còp seguent, la dròlla trantalha pas e avança cap a nosautres sa pèça mejana qu’engatja la lucha espirituala entre elas e las doas pèças menoras. L’afar es pas simple, sembla que la pèça mejana siá fortament cargada d’energia e malgrat que nòstras pèças menoras sián doas contra una e plan cargadas d’energia, capitan pas de resistir e acaban per recuolar d’una casa caduna. A nòstre torn, fasèm bolegar aqueste còp una peça mejana en la cargant de fòrça energia, las peças respondon plan sus aquel taulièr, qu’avança de tres casas cap a la pèça mejana advèrsa que, un pauc descargada, resistís pas a nòstre assaut e recuòla d’una casa. La partida risca d’èsser plan tibada. Contunham los escambis del meteis biais, sas pèças atacant tant que mai, las nòstras resistissent, la partida es equilibrada, totas las pèças son mobilizadas, degun vòl plegar, nòstras pèças menoras son ça que la un pauc en dangièr,
assalhidas per de pèças mejanas plan cargadas mas es aquí que l’adversària a benlèu fach una error puèi qu’a daissat sas pèças majas mens cargadas e es aital que ne’n aprofecham per utilizar nòstras doas pèças majas sus sas pèças majas que pòdon pas resistir a nòstras atacas e son botadas fòra juòc, nos rèsta pas que de nos mainar de las autras pèças e coma sas pèças mejanas son ocupadas aprèp nòstras pèças menoras, capitam sens tròp de mal a botar sas pèças mejanas fòra juòc gràcias a nòstras pèças majas. Mehliug es declarat venceire de la partida. D’aquel temps, dins las autras bofigas, las partidas se debanavan a tota vistessa. Sembla que lo tipe del capairon blau aja manjat en dos nhacs son adversari. Lo jogaire grandàs qu’èra en fach una dròlla s’aviá tanben ganhat la partida aital coma lo vièlh jogaire.
Mehliug se regaudís de sa victòria pas aisida e felicita son adversària qu’èra un pauc decebuda. Se’n tòrna al prèp d’Aluarg e d’Aralc que l’aclamèron.
“Òsca Mehliug, èra una partida formidabla, as fach un juòc de tria. Ton adversària èra redobtabla, fai Aralc.”

“Cruau-crau, òsca, visca Mehliug, apond Aluarg.”
Los venceires daissan puèi la plaça als autres jogaires de l’autra partida del tablèu. Mehliug pren plaça dins la bofiga al costat d’Aralc e d’Aluarg, plan cansat per la partida que ven de jogar. Los autres jogaires prenon plaça dins las bofigas centralas. I aviá la femna de l’aire evanescent opausada ad un òme pichonèl qu’auriatz dich un enfant sens ne’n èsser. Demest los autres jogaires, se podiá remarcar la preséncia d’un Omerida amb d’alas çò qu’èra pas comun pr’amor que d’ordinari los Omerids pòdon voletejar gràcias a lors poders psiquics mas las alas li permetián probable de montar pus naut. Aitanben, un Omerid estranh èra tot coma vestit d’una tenguda parièra la pèl d’un peis, sa cara semblava d’alhors aquela d’un peis, benlèu lo costat amfibia dels Omerids èra mai prononciat en cò d’aqueste Omerid.
Las partidas debutan dins una tension palpabla. Lèu, la femna evanescenta pren lo dessús sus son adversari pichonèl. L’Omerid peis se revela plan fòrt desgatjant una ernergia psiquica susprenenta. Enfin, l’Omerida amb d’alas “susvòla” la partida. Los rescontres van camin e los ganhadors d’aquelas partidas son designats lèu e plan.
“Macarèl, fa Mehliug, i a de jogaires dels bons dins aquela partida del tablèu, sabi pas lo qual arribarà en finala mas serà un adversari dels mai dotats.”

“Òc-ben, d’aprèp çò qu’avèm vist, serà pas aisit, respond Aralc.”
“Cars jogaires, fa la votz d’un organizator, ara los uechens de finala son acabats, sabèm quals son los qualificats per los quarts de finala. La seguida del torneg se passarà dins l’aprèpdinnar, vos desirèm una bona fin de matinada. A tot ara!”
Totas las gents quitan l’endrech en se’n tornant als repartitors. Mehliug, Aralc e Aluarg prenon lor temps per se soscar un pauc mai.
“Avètz vist lo tipe del capairon blau? Ganhèt en un res de temps, fa Mehliug.” “Es pas ordinari aquel gus, seguissètz-me, anam ensajar de veire ma superiora, fa Aralc.” “Cruau-cruau, ont anam?”