Per Jessyka Rojo
Ic avèvi tot escotat, mes n’arribavi pas a parlar, èri estadida, e aqueth vielh bijarre m’avè francament pas ajudat. Ren qu’anar dromir dens mon carret, la defonça podèva esperar deman.
Aquò’s en d’aqueth moment que decidèt shens un mòt de me rénder per fin mon herret, me sui alavetz avançada shens saber perqué, mes aqueth papè de las Lanas me botava un chic mau a l’aisa, coma tots los fòus en generau.
« Mercís e bona desseirada ! » ce-lancèri, a meitat virada deijà devèrs lo tornar, ben de verai ne m’a pas respondut, es demorat pauplantat.
Lo camin de cap a la veitura èra mei escur, mei lòng apuei èri solida que lo tapís de hauguèiras èra mei pròche de mos pès que totara, coma per ne’n rajustar lo trin tornèt passat, sol brueit de la nueit dempuei qu’avèvi quitat lo vielh, m’acompanhèt dinc au carret.
La rota èra desèrta, anavi dromir aquí.
La pòrta que claca, lo plumion qu’avèva vist pas mau de camping sauvatge, quasi sau cap, èri estadida.
Quora tot per un bon còp las voètz…
De las voètz de hemnas premèir, una o duias ne sabèvi pas mei, junas, mei vielhas, regde vielhas, puei una voètz d’òme, una voètz, de còishe, una voètz de vielha, encara una voètz d’òme.
Se succedèvan, se cavaugavan, daus uns còps marmucs, puei crids, puei serenas, puei braulhairas, recomençavan encara e encara repetent dens una bocla infinida los noms de tots los maines a l’entorn coma per los imprimir dens mon cap.
Guilhèmpair, L’Aulha, Romahòrt, Cap de hèr, Mossic, Valòsa, Baile, Pisha Monge, Granda Sega, Poblan, L’Arrauquèira, Lo Bòsc, La Capè, Viganon…
Gardavi lo cap devath lo plumion, los uelhs cluchats a me’n har mau.
Avèvi lugit tròp, avèvi tròp pres de saloperias, aquò i es, venèvi alunada jo tanben.
Guilhèmpair, L’Aulha, Romahòrt, Cap de hèr, Mossic, Valòsa, Baile, Pisha Monge, Granda Sega, Poblan, L’Arrauquèira, Lo Bòsc, La Capè, Viganon…
Avèvi paur de verai.
‘Queras voètz…
Avèvi enveja de racar.
Guilhèmpair, L’Aulha, Romahòrt, Cap de hèr, Mossic, Valòsa, Baile, Pisha Monge, Granda Sega, Poblan, L’Arrauquèira, Lo Bòsc, La Capè, Viganon…
Non !
Pro !
Guilhèmpair, L’Aulha, Romahòrt, Cap de hèr…
Non sèi pas se me sui endromida, mes quora lo sorelh es enfin tornat, rendent l’aire de la veitura burlent, èi obèrt los uelhs, glomerada, los punhs sarrats, avèvi russit a me har sangnar l’interior de las mans.
Detèsti totjorn aqueths rèives que vos hèden autant mau de cap coma la pira de las cingalinas.
A l’entorn de jo la seuga èra esclarada de mila nuanças de verd, totjorn autanplan desèrt d’aubres sus desèrt de sable.
Avèvi besonh d’un còp de frèsc, mes mei que mei d’un cafè, èi aviat lo carret direccion Manòr pas lunh.
Èri lèu arribada dens lo vilatge, parcada pròche de l’estacion desafectada, entrèri dens l’aubèrga daus contrevents verds, las pòrtas èran landadas mès me semblava qu’i avè pas frem de monde.
Lèu me rafresquissi e le virar lo gost d’aquela nueit.
N’èi pas vist lo patron d’abòrd, ne vedèvi que l’immense cap de taure empalhat que tronava au mur, sos uelhs en veire plens de la gaita freida de las béstias mòrtas pr’arren. Una vielha a davantau a flors èra sheitada dens un cunh sus una vielha chèira en bòi ; la gaita autan voita coma la bestiòla.
Mes çò que se passava ací dab sos vielhs ?
« Adishatz, pòdi aver un cafè si vos plèd ? »
Me sui pausada, lo bar sentèva au bòi, atendèvi en remplissent mon cap dau morremorre de la tele, tot èra marron tèrne e blanc a l’entorn de jo.
Shens un mòt m’an parat mon cafè, èra brutlant, perfèit.
Èra deijà una òra passada dau tantòst, e totjorn ne me parlavan briga, gahavi quauques brigalhas de mòts umans, entre politics e concèrts en preparacion.
Semblavan puslèu contents de veire dau monde envaïr lur endreit de Lanas, mes i avèva mauhidança, hòrt. Los d’ací son los sols a compréner los silencis e las istòrias que se marmucan intactas sus mantuna generacion, alavetz junes cons que hèden musica e que blagassan autanplan coma rastrolha…
Dens un cunh de la sala, un barbut avèva parlat en d’un aute, l’avèva aperat « mossenh lo maire ». An continuat lur caquetadura meitat virats vèrs lurs murs.
Tornèri comandar un cafè, tortejavi en anant devèrs la pòrta roja ensenhant los comuns, aiga glaçada sus la cara, òc avèvi besonh d’aquò. I avèva una canèra d’aiga que trainava, aquò haré una docha plus qu’acceptabla.
diunegre.com 