E los oposons s’an botat a bramar coma ases (II)

Per Jessyka Rojo

La corsa se hit mei preishanta, mes lo vielh aulhèir arribèt ad agantar la man deijà glaçada de son parçonèir que se semblava húger eth mèma, e bruscament lo revirèt, per afrontar sa paur, per cruishir sa huita, e ‘quí vai veire…

Vai veire ulhs devenir brasas, de las bluhas escarlatas d’un enfèrn, d’un còr esclatat per un demon… Daus uelhs roges ludents dedens l’escurada, torturats per lo quite Satan…

Lo june pastor se liberèt de sa darnèira estrenta umana, e dens un sorríder hòu se rebotèt a córrer, e dens una pausa sacrificada, s’esferlinguèt sus lo camin, vai disparéisher vèrs un jamès absolut e infernau…

Diden que lo lendeman, lo vielh avèva estat trobat eslongat sus lo camin ofrent lo chic de vi’a que li demorava end’un sorelh dòule… Ne parlèt jamès mei, que diuré crénher per l’eternitat, la nueit de la Lana, mes au hons de son regard des·hèit e mòrt, i avè daus uns còps una ultima vision :

La d’una fòrma fòla e diabolica, un gau famelic pintrat de gris triste, damb en son centre una halha roha que sola quita l’emprenta demoniaca d’una vapor vinent tuar puei se norrir daus impactes de balas. La d’una fòrma que coneishut sas originas dens la pena mes qu’avè besonh d’amnas livras per continuar de brutlar.

Òc, Arnaudin n’avè pas prau verai escriut aquò, mes avèva espiugat cada recon•hin de memòria d’aqueth país pendent trenta ans e negrejat milèirs de paginas, ausit milèirs de paraulas d’ací.

E jo n’èri pas d’ací.

Puei jo avèvi ausit sovent mon pròf, Gardy, que nos parlava dau Bordalés opulent puei esclatant e de la Lana dura autanplan coma los secrets eternaus.

Puei jo èi volut véder, èi volut gostar d’aquera Lana, véder se lo Diable s’estujava bien dens ‘queth viguèir.

Jo tanben ausir lo son de la crida, e córrer, qui sap, de cap a las halhas d’un Enfèrn eternau.

Dinc a present ma vi’a n’èra estada qu’una recerca de dolors, causidas per jo per tant de tuar de las cicatriças vielhas, entre dròga, eretatge mairau, e abèus de tota traca, tot èra bon per brutlar çò que damorava de mon còrs que pensavi shens amna. De nueit en nueit, de jorns faus en pausas faussas de vi’a ne me restava qu’una certitud, divèvi estar damnada, divèvi pagar per crimes subits per, qui sap, un jorn trobar la patz.

Credi qu’èi totjorn aimat las istòrias qu’aishantan, me sui apasturada coma se sadoran de negre, de ganipòtas, de dentèla dont sangna. Mos dessenhs èran d’arabèscas a l’infinit, s’obrent sus de las gulas badantas e daus crits silenciós.

Avèvi viardat de ribèira maudita, a las ‘speloncas trevadas, d’urbèx invertans a las cavas a poltergeists, n’avèvi trobat ren. Ren, de las fòtos trebosas, daus fresilhons condicionats, daus brueits, briga de malediccion ni de rencontra.

Lugissèvi talament, aquò me sauvava, aquò me tenèva. Pensavi sacher tot çò qu’i avèva a sacher sus l’Enfèrn e sas creaturas, mes me semblava que quitament èras ne volèvan pas de jo, perqué mon esp’rit èra negre coma un taupat e que digun ne volèva signar lo mendre pacte, digun ne prenèva la pena de me parlar. D’adò malaisida, a adulta en depression, quau un bèth plan de carrèira…

Lugissèvi, aprenèvi l’occitan entremitan duias cançons e dus cors de fac, ne volèvi pas morir cona, au mens aquò.

Alavetz èi bolegat, ne mauhidant arren, a l’encontra, droment ont lo carret s’estancava, cercant dens cada cunh de legenda, una eternitat de sang perqué de lavar lo qu’èra estat versat.

Aqueste estiu m’èra avís d’anar veire sau peugue los lòcs de naufratges, per coment la tèrra ne semblava pas voler güardar pro las amnas, tant valèva anar veire sus l’aiga, ne sabèvi ponh briga nadar, dens lo milhor daus cans risclavi de me negar, enfin…

Un amic, que divèvi apréner plus tard qu’èra mon frair, vadut ací, m’avè parlat deijà de las Lanas sus Lanas. Puei coneishent mon gost per la musica mes mei que mei praus hestenaus on l’òm tròba de tot e de la bièrra pas cara que vos escagassa totun lo cruc, m’avè convidat a Manòr, daus Escossés peluts i balhavan concèrts sauvatges de ròck.

Lo peugue, davant una negada dens de las legendas diabolicas, puei una descenta devèrs los abèus multiples, benlèu qu’i auré una quita tusta per tant d’agrementar l’alcòl…

Dimenjada perfèita : apiadòs barojó !

Rotlavi dempuei òras, avèvi deishat l’autorota, Eraut puei Tolosa coma quitan un pes mòrt, un jorn benlèu que, se ma vi’a se decidèva a continuar, un jorn Bordèu seré ma destinacion, mes en atendent… Èri estadida, coma de costuma, n’avèvi pas mei enveja de rès, me semblava que m’auré sufit de barrar los uelhs per que tot s’arrestèsse, ací. Mes dar’n avant, dar. Las rotas s’an fèitas plus dreitas, plus duras tanben, vilatjòts semblavan de mei en mei negats d’aubres, apuei bienlèu daus pins, daus pins, daus pins. Lo só nhargaire das vinhas avèva deishat plaça au seriós de las Lanas silenciosas. Alinhats a l’infinit, los aubres hadèvan una legion, una armada de sable au cèu, sarrats per vos milhor atafogar. Jamèi n’avèvi vist atau una seuga, de tota ma vi’a, ma pichona vi’a. N’avèvi jamès augut aquera sensacion de se pérder dens de las linhas, bienlèu me sui dit qu’au hons, èri deijà passada pr’aquí, mes a l’un còp ne n’èri pas briga solida. Los orizons, que totun carissèvi mei que mon pròpe oxigèn, èran rigorosament identics. N’avèvi pas paur, egau ic pensavi, i augussi istòrias de demon, « quò’ra bien “queras Lanas que las avèvan acochadas.

La nueit començava de descèndre, quau una bèra expression…

Èri sola sus la rota, me semblava véder uelhs brilhants m’arlucar en silenci, n’avèvi pus l’atge daus contes de hadas, mes volèvi de volontèirs creire a las sorcièras.

La nueit, los fares, la calor, rès mei qu’aquera rota adara chapada.

Mes un petit sendeiròt de sable s’es destacat sus la man gaucha. Falèva que fumèssi, èi estancat lo carret.

Pas un brueit, me semblava que la seuga tota m’espiava.