Per Remesi BOY
Linha de partença, matiada, 00’00’’ 00
Qu’ei ací.
En se bèth revelar a jo com ua evidéncia, que m’ei apareishuda, coroada per la laïsa qui en·hueca lo dia, seguida peu quite Eliòs. Perqué non soi pas enlugarnat a la soa vista, Era, de qui la marca en la mea memòria qu’afaneish dinc au purmèr dia de la mea existéncia ? En la véder eslissar sus las hautors, que’m senteishi l’esperit a’s har tròp estret, l’èste men tròp exigú, entà l’acuélher en eths medish.
Quan s’instala sus la linha, ua panica que’m constenh a la mirar, a la mirar tròp long : la soa cara luminosa, arrajar de perfeccion, que’s vira tà jo. Que m’acèssi aus mens escauhaments que ne hèi pas mei qu’a miejas ; sostenhe’u l’espiar que vieneré a desfidar lo deu quite Eliòs, mes ignorà’u que seré estat ua manca mei grana enqüèra :
Qu’ei ací.
Que‘m viri d’esquia ad era, e totun, que senteishi sus jo lo brasèr deu son espiar : qu’èi lo còs qui’m brutla e qu’imagini dab quau intensitat e’m sonda. Los autes que la descaran tanben, tant ardents, en plegà’s aus usatges d’ua tau amassada. Mes, be soi jo que lutza, en har hoi de la hami lhèva peus demiei deus sons parions. Quauquarren mei banau, enter dius, de’s minjar dab los uelhs ? Mes qu’i a ua nautat, un espetacle navèth au quau n’ei pas acostumada : un navèth pretendent a las hautors olimpianas.
Lo planeta qu’a pro virat e ara qu’avem a ns’instalar sus la linha. Qu’avanci en m’assegurar de’m guardar d’aqueths uelhs electrics qui semblan voler periclà’m. Que degluteishi : la mea posicion de partença qu’ei còsta la soa. Enlobat, que m’aví desbrembat qui remplaçavi, de qui prenoi lo partit d’assumir l’arreratge : Nestòr d’Arcadia. Tà ac tot díser, lo son rivau en tot. Aqueste hèit tornat a la mea consciéncia, be sèi n’èi pas a l’auherir nat angle de tir, nada partida de la mea carn que posqui esquiçar deus sons mots ambrosians, doçorós e aguts, qui a la soa boca e trencarén lo lor im aus quites immortaus.
Que resisteishi !
Que’m clavera !
Que resisteishi.
Que’m clavera !
Que resisteishi…
Que l’espii e sus la soa cara de las mila expressions que se n’i dessenha ua navèra, de las que non sèi pas arren, pr’amor ne l’èi pas jamei vista enlòc. Que m’intriga e que m’esvarja au còp ; ne’m sorrid pas e totun ne’s tòrç pas los trèits dab nada grimaça, estossi de desgost o de mesprètz. Que sembla d’estar meilèu aquera expression, insondable mistèri, qu’amuishan los de qui la sapiencia insasibla e petrifica los esperits tròp simples, e qui ensajan, totun, de’s méter a nivèu. En s’apercéber, dilhèu, de la mea incredulitat, que’m dar un senet, lent e graciós. Un signe qui’m tusta sus la mea natura : e soi lo remplaçant ? Que baishi lo cap entà respóner, lo còth acmapat d’umilitat.
Qu’ei ací.
Atalanta de Pelion qu’ei ací.
diunegre.com 