Per Bonaventura
Las pòrtas que s’obreishen tostemps sus quauquarren, de cap a quauquarren — la mea per ua soletat mecanica que s’obriva suu men casau ; on i hasèva dejà un tebèr agradiu qui, per un entenut dab la lusidera costumèra, qu’abeurava la pelosa navèra — qui avèva creishuda hauta las soas brinças : qu’avèvi l’uelh juste tad aquò. En m’en·hicat la man a la pòcha de darrèr, entà trobà’i lo men apèr, que m’apressavi d’era armat d’un troçòt de plastic, jaune e negre, graduat. Deu purmèr au detzau, los tirons qu’avèvan creishut amassa, shens hà’s nada ombra, en pravar tòc a tòc los uns dab los autes, en pujar de cap a la medisha direccion : que m’ac avèvi a clavar, estancar l’ascension desagradiva d’aquesta verdura solidària — las pantoflas meas qu’arrossegavan aquesta hami sus la paumissa betoada deu garatge. Au bèth mei d’aqueste endret net, incambiat e perfèit, la mea tonedera qu’i èra — ua einhell gcem1879 dab las soas copas bordaduras gcet2225, 1756 W, 1,36 cm — ua vertadèra meravilha, lo men ròc, la mea aliada infalhibla. Que l’alucavi, que’m responava dab la soa beròja hami de servir, en ronar davant la perspectiva de poder sentir l’aulor, l’arrèrhum, de l’èrba fresca tonuda a las aubetas.
Que m’amanejavi a la copa, las mans pausadas suu volader en tremolar dejà d’excitacion, que podèvi enténer lo men reclam peu barri — desvelhader, rituau quotidian. Lo purmèr passatge que’s hasèva shens empach ; l’èrba qu’èra a la mea mercé, getada a las lamas de la mea montura qui auré esmiejat pèiras e limacs, shens broncs, au mendre deus mens ordis : qu’èri a las comandas. Dens la mea rauba de banh de generau, apesantida de passaments de velós e arpada per cinc estelas, que contienèvi la miaça. Harri-harro ! Lo dusau passatge n’estó pas sonque plaser, los mens pòts que se’n alargavan en tot puntar tà l’ensús : bis repetita placent o pas… Lo darrèr, qu’estó copat abans d’aver començat, per un vesin qui m’ahopava de la mea barralha enlà : que copèi lo motor.
— Adishatz vesin, ce’m digó en lhevar la soa man peu salut.
Que’u responoi parièr. Que’m volèva ?
— Quina maquina avetz ! Ei ua Einhell ?
— Tant per tant… Que poish har ?
A despieit de la cortesia la quau avèva emplegada, n’avèvi pas desbrombat que vienèva d’interrómpre la cojada : que’m trigava de m’i tornar gahar, que’m hasèva puisheu.
— E coneishètz lo vesin deu 6 bis ?
Sonque d’ac díser que’n semblava esmalit, com si cada mots èran tròç de veire que’s forçava a mastegar, en escarranhar la soa lenga tostemps drin mei ; que contunhava totun :
— Que soi passat ger en çò d’eth e n’i èi pas vist arrés e uei tanpòc. E vedóssitz l’estat deu son tascat ! Vergonha !
Que’m lhevèi suu baticòr :
— Qué ? Arrés non talha en çò d’eth ? qu’obrivi lo portalet e que m’apressavi : que’m responó per la negativa.
— Qu’ac i ei tot laus, ce’m confirmè dab ua puntada de hasti.
Dab l’aversion qu’avèvam amassa que’ns gahàvam a informar de l’ahar lo barri sancèr — cada vesin que jumpè de las soa tonedera a la novèla, en compatir dab la nosta malícia — fin finau qu’estom haut o baish un detzenat a’s presentar au portau deu demisionnari ; armats de carrelets e de questions, en assautar l’esquiroleta. Shens resultat, shens brut e shens reaccion : qu’èram ignorats. Totun que i avèva un problèma : lo tascat, be n’èra tròp haut — lo monde qu’ac podèvan véder ; qu’èra la quita evidéncia : que se’n vadom engèrcs. N’i pas poder har arren, non pas saber perqué, que lançavi insultas de consia dab lo seguici qui començava a s’escauhar. Per la nosta carrèra, on n’i avèva pas sonque l’asfalte qui corrèva, la sirèna de las fòrças de l’ordi e ressoava per dessús los nostes crits qui clamavan ua responsa.
— Que’vs demandam la calma, ce digó un deus umanoïdes, mi-herralha, mi-procediment, juramentat per l’unifòrme :
— Que’vs brembam que, tot aplec qu’ei proïbit per mesuras de seguritat. Que’vs demandam de’vs dispersar, que l’opausèm los nostes explics sus la situacion, deu perqué de la nosta preséncia aqui.
— Que’vs brembam que, tot aplec qu’ei proïbit per mesuras de seguritat. Que’vs demandam de’vs dispersar, ce’ns digó shens variacion :
— Lo contravienent deu 6 bis deu liri que va estar gahat, circulatz.
Que circulèm shens debàter, en tornar entrar a noste non shens ua cèrt frustracion ; totun au mensh per jo, pr’amor los autes qu’aficavan un sincèr contentèr.
En passar lo portalet, que tornavi shens esperar sus la mea tonedera entà tornar gahar on èri estat copat. Lo darrèr passatge n’avèva pas suffir a’m calmar a despieit deu gai que sentivi tostemps après ua causa hèita com cau, après aver complit un obratge. Que barravi la mea einhell au garatge, shens un espiar. Perqué ? Que significava l’agís deu vesin qui demorava au 6 bis ? Ne m’i escadèvi pas a percéber shens que l’ombra d’ua explicacion logica. Plantat au bèth mei d’aqueste endret perfèit, incambiat, betoat, qu’ordenavi la programacion de doman :
— Lisa, preved un renadiu de 2 centimètres tà doman. Ua votz plafonada que’m responó
— Ètz segur ? Qu’avetz dejà tornar pintrar las flors.
— Ah òc… Vertat…
diunegre.com 