Deu neient ençà

Per Diu Negre

Adèptes e Adèptas deu Diu Negre, ahuecats e ahuecadas deu vueit creator, lo Collectiu que s’i torna per las paginas deu Diari entà’vs parlar de l’òbra màger de Dmitry Glukhovsky : Metro 2033. Ua purmèra òbra que hasó conéisher l’autor peu planeta e qui inspira shens cès ni pausa los ahuecats deu postapocaliptic. Pujatz au tube brave monde e avisatz-ve a la barradura de las pòrtas automaticas ! Haut !

Estacion Glukhovsky

Artyom (lo personatge màger) que ns’espèra suu cai. Que s’ageish d’un gojat com tots los de la VDNkh – estacion indepedenta enlà de l’Anèth de la Hansa – : un gojat qui hè au porquèr, qui’s carga de la cepatèra e qui s’assed au larèr de quan en quan entà escotar las istòrias de velhada, la soa AK-47 a man. B’ac avetz comprés, lo monde noste n’ei pas lo d’Artyom – tad eth, çò que disem lo present, n’ei pas sonque d’ua bremba quasi esvalisada, ua hoselha tant per tant bohada peus vielhs – e la soa vita vitanta qu’ei tota diferenta. Vint ans a, lo monde que s’estanquè de virar e lo present pensat immuable – au quau vadó Artyom – qu’estó relegat, com tots los periòdes escorruts, au passat : ua guèrra nucleara que boishè tots los plaps de l’Umanitat. Tots ? Non, peus perhons deu metropolitan de Moscòu, los que s’i escadón a s’i acessar, abans l’atomizacion, qu’ensajan a tota fòrça de har societat, un ensai au quau participa Artyom e peu quau e’u vam har seguici.

Que començam lo viatge dab la soa vita vitanta : pro simpla, reglada e cluca, tot tribalh e devers. Ua vita shens nat shuc, mes ua vita totun quan enlà de l’estacion, per l’escuranha qui regna enter las estacions (darrèras islas d’umanitat), ua miaça que’s hè de mei anar mei opressanta : los Escurs. La VDNkh que hè front contre aqueras creaturas de la surfàcia, quan serà despoderada. Totun que tien, convençuda si cad, que lo metro sancèr caderé dab era.

Qu’ei ad aqueth moment de tension qu’apareish Hunter, un òmi de l’auburi de l’espèr, qui a entenut a parlar de la navèra miaça qui s’arronça peu metro. Que s’ageish d’un spetsnaz o stalker, un soldat d’eleit gessit de l’Ordi (l’institucion mei respectada d’aqueth navèth monde) qui’s balha la mission d’emparar lo Metro e la soa populacion a la risca de perir. Artyom qu’admira aqueth òmi, un òmi capable de viatjar sol peus tunèls escurs deu Metro, mes tanben a la susfàcia quan hè besonh e qu’ei estat susprés beròi quan aqueste e’u balha ua mission de las importantas : se ne se’n torna pas Hunter, Artyom qu’aurà la carga d’anar a Polis (darrèr bastion de la civilizacion umana) e d’avertir Melnik – lo comandant de l’Ordi – de la miaça que constitueishen los Escurs peu Metro sancèr.

Hunter ne tornarà pas a la VDNkh e atau que començarà lo viatge d’Artyom peu Metro, un laberint deus grans que ne coneish pas briga. Qu’i encontrarà mantua persona, a còp aliats deus utiles, com Borbon, Khan e lo quite Melnik, qui l’ensenharàn quin susvíver peus tunèls e a la susfàcia tanben, mes oposants deus tarribles que’u travaràn, com lo Quautau Reich, la Linha Roja o los adorators deu Gran Vèrmi, qui meteràn la soa umanitat a l’espròva. Artyom e s’i escaderà a portar lo son messatge a Polis ? E poderà sauvar la VDNkh de l’aniïlacion ? Qu’ac saberatz lo còp qui vien.

Lo Diu Negre que v’espèra…