La Corsa (I)

Per Remesi Boy

Estadi, sococ.

Qu’i soi totun. Aus mens davants la linha blanca, la sola de valuda, la qui boisha, shens nat dobte, totas las que passèi dinc ara.

Qu’ei ací.

Que m’espèra.

E a despieit d’aquesta certitud, que me’n vei enqüèra de m’ac pensar vertat : doman matin, que’m serà permés de la passar.

   Autorizat a espigar quauques huelhas crampidas aus laurèrs de la Glòria, que m’aviarèi, pas shens ànsia, sus la pista ; la qui’s perlonga, tranquilla, davant la mea espiada hamalèra.

Dejà que la corri.

Dejà que l’arròdi.

Dejà que s’i escad a’m huéger, se refugiant, pudica, a l’empara d’un gigant :

lo Mont Olimp.

   Despuish ua eternitat, lo tot celestiau Olimpian n’èra pas estat sonque, per jo, auta causa qu’un prètzhèit inacessible. Un punt lugrejaire, traucant las meas nueits au luenh, glapant tots los mens espèrs. Uei, aqueth punt, tant e plan que s’apressè, que m’enluserna e que’m gaha d’ua justa cranhença : lo men passat, lo men present e lo men futur s’i con·honent d’ara enlà.

Quant sacrifiquèi entà que m’aparissi ?

Quant sofrii entà que’s produsissi aqueth moment ?

Quant me sovien de non pas huéger.

A punt d’auba, que serèi au mei près d’aqueras idòlas deus lugrejars, cremant la mea pèth nuda dab los arrais de las lors proessas, m’arronçant e jogant, en la corsa, tots los mens sauneis d’immortalitat.

Que’n tremoli.

Aurèi, jo tanben, ua mar com linçòu ?

    Quin non pas estar febrile quan la convocacion olimpica, qui m’estó mandada, que m’indicava shens arromèras, que ni las meas annadas d’entrainament, ni los mens esfòrç encaborrits e las meas proessas enqüèra mensh, non m’avèn hèit l’aunor ; que m’ac deví tot au maishant hat, a l’azard implacable. Qu’ei òrb ; au paréisher, e que truca a paupas ; ua setmana a, que s’arroncè suu velòç Nestòr, l’inebranlabla encamada d’Arcadia e que’u guardè luenh. Aqueste campion d’un pòble sancèr, lo mei devoat peu demiei los Orion e lo mei aimat deus galants de Nike, que passè lo torn e qu’entrèi sus la pista. Estossi rasonable de preténder poder remplaçà’u ? Qu’aurí devut har ? Pecar per umilitat ?

Aquò rai !

Que n’èi hèit l’arronç.

N’i renonciarèi pas !

Doman, qu’i serèi.