Lo gorg

Per Jessyka Rojo

Alòrs vos vau contar una istòria, mas unicament se non siatz pas satges. Dins mon caide perdut entre garriga e Cevenas, i a un gorg, un trauc dins la tèrra tan bas qu’òm i pensava veire l’Infèrn.

Perdut dins una clarièda tot autan perduda, èra nòstre cantòn, nosautres joves còns nos balhavam lo desfís de nos seire al bòrd del gorg, las cambas se balançant dins lo negre. Lo dangèr de cabussar en davant dòrs la mòrt rendiá nòstres acòrdis de guitarras mai excitants encada. Mas aquí n’es pas lo prepaus de mas bestiesas alcolizadas de joinessa, disiái un gorg, sol e Infèrn.

Un jorn qu’ède arribada un pauc mai tòst, vegède un mossur pas vielh a faiçon dei contes, pas misteriós, que regardava en dedins del gorg en plorant. Me siái sarrada que partage volontièr las lagrimas, seguèsson desconegudas. Avèm començat a parlar, marmolhant quasi, e m’a dicha la legenda del gorg, que òc i a sovent una legenda que se mescla d’Infèrn. M’a dich qu’i aviá un ostal al quite endrech del gorg, un pichotet ostal, tot bondat de bonor, tot blanc d’una union novèla. Las gens que vivián aquí s’aimavan, dison d’un amor qu’existís pas pus, rajant de joinessa e de passion, vegèdon al cap de quauques temps lor maridatge sagelat per la venguda d’un pichon. A… Qu’èdon dònc uroses al mieg de la clarièda que preniá las colors de la vida e de la gaud, bèla de lors sorrides.

Mas venguèt l’ivèrn, que de còps tanben pren la mòrt joi son ala, e que metèt un linçòu tot blanc suis uòlhs de la femna, endormiguèt sa beutat per totjorn. L’enterrèdon lo lendeman dins la pichona clarièda e pichon ostal n’agèt pas mai lo còr a ride. L’òme qu’aviá plantat la crotz de son esposa la velha, prenguèt l’enfant e lo menèt en cò de pròches parents explicant sa fatiga e sa pena, e se’n tornèt a son ostal.

L’istòdia ditz apuèi qu’a las cliquètas entendèron un grand bram de la tèrra que s’estrassa, las gens venguèron estabosits. E aquí… Pas mai d’ostal, pas mai de clarièda, un trauc negre, bas, se teniá ara al quite endrech on lo bonor aviá florit alòrs. Una mamè didà apuèi i aviá una letra clavelada sus un aubre, que contava l’òdi de la vida sens amor, d’un pacte per emmenar aquel-aquí juscas dins lo fin fons de l’Infèrn.

Digun non sap pas vertadièdament se l’istòdia es vraia, l’òm parla de bruches, de lusidas que venon del gorg, mas digun ne pòt dire vertadièdament çò que s’es passat… Sauv un òme, pas vielh, pas misteriós que plora e que pensa a son rèiregrand, un enfant urós qu’a patit a quauquas ora d’intervalle de perdre sos padents, bèles d’amor mas units per jamai dins l’eternitat e la nuòch que non se podián pas mai aimar joi solelh.