Uber hits

Peu Corginista

Tà estar un bon liurador que sufeish d’anar d’un punt A a un punt B. Pro. Bèth temps a qu’ac aví comprés. Au commençar, pegadas suu guidon, qu’aví las mans qui convulsavan totun. Que bavavan e tremolavan aus mens gants tròp grans… Har las purmerias. Qu’èra autan a har com perilhós. Qu’aluquèi la mòto ; lo A qu’apareishó. Suu SPG, que lusiva naus cercòts convergents, enrogits per la hami. La mea qu’èra prudenta, que’m possèi per las vias veuitadas de l’ipercentre. N’i avè pas sonque publicitats qu’i pexilizavan. La degalhèra qu’i vadè e que s’i sossegava ; com un trauc qui s’araçava e qui’s vueitava de reng. Gahat per ua caguèra de las bonas, qué. Qu’èra un sector de gran consum. Que m’i arrossegavi a còps a badar las veirias, a liurament passat. Qu’ac i podèm tot trobar. Nosautes sustot, qu’èram pertot; qu’i corsajavam.

N’aví pas avut besonh sonque de quauques minutas, a huec, determinantas. Que m’estanquèi en un silenci predator, au ras de la mira. Davant los mens uelhs que s’elanquè ua frinèsta vèrda e blanca. Que’m demandava, carada, s’acceptavi l’obratge. A ua responsa tant evidanta ne calè pas sonque respóner brac. Lo men dit que hasó eslissar la frinèsta suu costat de la visièra, ignorada. N’èra pas lo bon moment. Qu’ac sofrirà.

Lo purmèr, dab la soa gaina de bisut, qu’avè la marca de la firma sagerada a l’arrea. Autan se pegar ua butaràssa suu cuu ; on seré escriut  » Hòu ! Brave monde, que soi liurador ! ». Qu’i avè tostemps gents parada a s’aviar au mestièr. Vertat qu’èra de bon compréner. Deu punt A au punt B. Totun qui avè causas a saber. Aqueth ne las se sabè pas, a l’evidéncia. Que sortiva de la botiga en rossegar un arriset nocient, dab lo paquet. Un paquetòt. Que shiulava… Mes d’on podè sortir aqueste guinhòl ? Que haré miélher de’s tirar, hicar tots los watts e de’s perrar de l’aplicacion lèu-lèu ; mes aqueste que sharisclava. Purmèr dia, purmèr sus plaça, purmèra cagada. Que pugè suu bolide, roi putacièr, d’un qui tirava los uelhaus. Ua japonèsa, fòrça. Qu’èran tostemps sus japonèsas. Que cramè la gome sus l’asfalte, ne macava pas sonque las nèscas ; Au pè ! Pausatz ! Datz-lo ! Cacogus qu’èra partit, fin finau ; que m’encranquèi a eth com un arpin amorós. Quan de temps e poderé estar tant debile abans de’s har tecar lo mus ? Qu’aví jogat la minuta. Peu moment que dejogava los pronostics. Que s’arroncè per las artèrias dessagnadas. Còs nut ; l’aglo que s’èra clucada de d’òra. N’i avè pas sonque los cocars. A despieit deus contròles qui’us ahiscavan a s’aluenhar tostemps drin mei deus endrets nets, deus lòcs au fèit. Qu’èran marranèrs. Que s’arpiavan a l’existéncia. Qu’èran tostemps a polluir l’aire cerlant brasèras quan èra defenut. La graha… Que s’en·huecava a còps.

Lo samorai deu pegacuu crebuelhs, cascat sus la soa nipona, qui escopiva jaune peus neons, que s’èra estancat. Purmèra pausa-fuma, dus hums e haut. Dusau cagada. Ne’s calè pas jamei plantà’s davant un roi. Non cogítis pas, que passas. Deu punt A au punt B ! Mèrda ! Que s’anava har cuélher ; segur que s’èra borrat de tinèu. Que torçoi, jonh contra lo quitran, a man dreta dret. Viratge brac. Los esclairatges que’s venèn préner plaser sus la mea combinason corbaish. Ua orgia de colors tà un public avisat. Qu’èra shens que gormandèr ad aqueth nivèu. Cocà dab Bank-of, associats zelós deus rapòrts non protegits, que’m lecavan la pèth tà un grama d’extasi.

Sauvar lo comic. Qu’avè l’engèni d’estar utile shens ac saber. Un Mga-e.bouncer, aur e negre que’u potoava lo tempe dab la soa boca hreda. N’èran pas sonque a las paraulas. Càder sus un diplomata… Quin astruc… Los mens pneus que croishín ua carga eroïca per la carrèra, sòrta de cavalèr blanc a la Walt Dis’. Shens cantas, ni trompetas ; sonque lo staccato deu men P-2.92. Que viení de rómper las negociacions aviadas dab ua bala peu cap. A burlas, duas de las tres tiradas que s’èran vissadas dens lo bust matalassat d’un parabala. Lo boxaire honkongués, pijamat de jaune, listradas negras suus costats, que hasó un saltò contra los mens arguments. Mes on èra lo ton casco de Kevlar, Aimadet ? Shens nada responsa, que s’esglaishè sus la via dab los clapatges de la soa macanicla. 5/10, l’aterrida n’èra pas terribla.

Lo men gahapècs que s’avè avut escolar a las bòtas, segur. Ne shiulava pas mei. L’espiar qu’èra calhat suu panèu de contròle de la maquina. Que cercava l’indicator de la soa escadença de cornard, dilhèu ; qu’èra lo qui, de cap a pè, que’s descabestrava lo cerc dab ua gulha parquisoniana. Que’u mandí un  » Muda ! », « Cor chòri men ! » la mea votz qu’èra escarificada pr’un kufija sarradet. Que i avè causas qui n’ac avèn pas podut har sortir. Los sons ulhaus que’s fixèn dret davant, E m’avè vist ? Que m’èri dejà tirat ; segur qu’arron, n’esperaré pas mei la lutz verda tà glapar la rota. Quantes guèst s’èran engrenhats a la nosta petita sauteria ? Un de mensh, qu’aví hèit lo dequé tà n’estar segur, mes quantes autes ? De mau díser. Qu’aví la visièra qui lusiva de notificacions. Au paréisher, lo men bisut mei estimat, que’s pensava bon de har a la pimpeneta en anant bavar aus modòs :

TheSamurai96

qu’a contactat los moderators per la comanda 1387497.

Usatge excessiu de la fòrça. 911 contactat.

Guèst_236589: Purmèr !

Caktuskipik: B’ès mort ! Be la te vam dar a la Fòrtnite !

Sloubi1: BATTLE !!!! Crown ! Crown !

Que botèi aqueste passionant cambi a la shorda. Inutile. Qu’èra lo mot. La cavaleria n’anaré pas au secors. Lo fòrt ianqui qu’avè un drin tròp cercat bregas aus apaches e adara qu’aperè los blaus tà palar lo merdar en per eth ? Higa. N’èran pas dens un puta de westernàs. Qu’èra sol de cara a las soas conerias… Disem… Quasi… Que’u dèi la man, simpla tactic. Que’m talhèi un profieit suu son peguèr. Ua sòrta de cotisa especiau. Ac notaré ? Que n’avè visibla tot un hèish a pas saber qué’n fóter, se’n plenhè chic las pòchas, quina hèita ? Lo virolet de la rota de Baiona que prometè de clavar lo duo magic. Lòc e part per ua perfèita emboscada. Qu’ac saví ; Caktuskipik e Sloubi1 qu’ac sabèn ; lo monde qu’ac sabèn. Sonque eth. Que prenè lo camin lo mei direct, lo mei evident. Qu’anén bailar la victòria suu son còs enqüèra caut, mes la quau ? Pop lock o Hype ? Qu’abriví ; enter nos que desfilèn residéncias ; que’u semí. Qu’èra tostemps connectat… Tresau cagada… Qui dit connectat, dit traçat.

Que l’anarén clacar cru dens son beròi vestit de carnaval. Quina burla ! La carn prometè la tendressa; aquestes canibales que se’n deverén lecar los pòts e los dits. Qu’èra com hèit. Qu’arreguinhí de cap a l’apli. Qu’èran mensh con que los lors pseudos. Pètèrra. Que remirí las marmucas darrèra la mea cavala enlà qui’s hasè las ròdas, suu pè. Que s’obrè a jo, a la comanda. Ne caleré pas merdejar. Dus contra un; l’estrèita que m’anaré ajudar a lutar dab lo desegau. Puish, lo qui vivi que vederà. Dusau pausa-fuma. Qu’aplatí lo men cuer suu bitume, sarrant aus gants las fòrmas d’un SVD casa-hèit. Que i a causas qui ne cambian pas jamei. L’adirèr, per exemple. Averaments hèits, la bajaula ajustada, que hasí un pòt calibre 7.62 sus la gauta d’un caucasian maurasat. Caktuskipik ? Èras tu ? La cortesia ne l’avè pas estofar ; uei lo dia que s’ac perdè tot. Que s’aclapè, shens díser arren. Que i avè endrets on que’n calè har dus, alhors qu’èra tres. Vè per dus. Per la bajaula, ajudat per un punt roi qui bailè a la hami, qu’ensají de portar respècte aus costumas. Mancat. Lo colòs, l’iroquesa au biscaut, que refusè las meas manièras. Qu’èra lèste. Acabadas las faiçons; la finicion a la borroka… Plan…

Perqué calè que’s modifiquèssin tots ? Un còp, puish un aute. Qu’èra just. Aquest mascle… N’èra pas braç qu’avè ; qu’èra sòlas idraulicas. la mea man que tremolè sus la guarda. Ua auta ensajada. Que desvestí la mea lama, deu negre au carmin; Lo roi, que sabè qu’i èri hòrt. Que’s tienè l’eishèra, l’uelh bovin. Livide, que hasè un brut liquide. Que l’eishugí de mon sabre, l’espandint suu son texan. A la gaina. Net. Dabòt a l’esquèrra, dabòt a dreta. Qui èra lo vertadèr samorai de l’istòria ? Qui èra Kambei lo rasat ? Qu’aví la cohadura; qu’aví l’estile. Lo men Kikuchiyo qu’arrivè, com secutat, a hum de pista. Qu’estruçí l’armalh, esperant lo son passatge. Previsible. Que dè ua guinhada a l’ex comitat d’arcuelh. Las orbitas esvarjadas, que dè briu. Que cau diser qu’èran au punt mort. Ne’us podèn pas mancar. Que se n’èra calut drin que s’improvisèssin bodonhas.

Que’n volè acabar lèu sautant los rois e los estòps. Arren non valè la petada quan calè sauvà’s lo cuu. Qu’èra ua pròf de las bonas, pedagòga de l’immediat. Que se n’anava sortir fin finau, lo men bisutet. N’i avè pas sonque eth qui’s passejava suu racon. Avèn tots deishat l’ahar ? Tot dret tà la plaça reiau; Que’u deishoi deslargar. E la se podè sentir eth tanben l’exitacion qui pujava ? Jo, qu’aví los peus com a cada corsa. Que’m pensavi tostemps qu’èra la dar de las dars. Qu’èri tròp vielh tà aquera mèrda. Que calè que’m reciclèssi. Nada escadença, la hrèita hasent lei; Qu’acceptavi ua navèra, puish ua auta enqüèra, en bèth jogar la mea òssa e lo men Dragunòv a cada còp, per un drin de dopa’ e ua punhada de likes. Dinc au drama segur. Que’ns podèm har vielhèr mei longtemps, que calè trimar segon. Mort longa e mort braca. Las duas que nhargavan lo portaire. La segonda qu’èra ua escadença quan la purmèra èra ua condamnacion.

Qu’existivan d’autas vias, d’autas alternativas, tà l’arribada, tau cap. Que m’arroncèi sus la plaça, qu’èri sol. Dèishant la mea maquina pausà’s aus estujòus; que’m celèi lo calibre a la pòcha deu trench fatiguat. Plantat au miei deu pati, un vielh barbut, hred com marme, que hasè front contra ua drapada. Bonet suu cap, qu’èra emcolomnada, las soas maishèras vitzadas sus un arrelòtge. E’s quifavan ? Plan cuu lhèu ? Que’m vienèvi fretar la rea contra era, a l’ombra de las soas cueishas. Celat. L’avenat que pareishè d’estar gelós. Tranquile mostacha, que soi passadís, qu’espèri a quauquarrés. Ne m’avè pas hèit comptar las òras. Lo samorai que baishè de la soa cavala, shens pensar a estupar lo motor. Lo paquet a man, que tremolava. D’un dit que hasoi passar la frinèsta verda e blanca per la mea visièra; au centre, la medisha question. Acceptar o refusar ? A ua responsa tant evidanta ne calè pas sonque responer brac. Liurament acceptat. Las meas bòtas dobladas que s’arrossegavan tà eth. Qu’anava començar la visio, clinat sus l’intercom. Ua man sarrada sus la cròça l’auta sus la soa espatla. Que’s virè tà jo; Que’u botèi contra la murralha. Que’s desbrembè. Qu’aví lo canon qui’u hordilhava ua nasic, curiós. Que’m sabí los classics. Que’u presentèi la mea pauma :

— Balha lo paquet. Qu’èra com gahat. Que l’ac tornèi díser, shens nada variacion:

— Balha lo paquet.

— Pren lo ! Anem ! Pren lo ! Lo ton paquet de mèrda ! Qu’ètz pècs ! N’ei pas sonque ua shuqueta blava, debila ! Puta ! Lo curiosèr deu men cilindre qu’anava mei luenh, ahiscat per la mea votz professorau. Que shiulè un piulet.

— Quatau cagada… Non pas jamei obrir lo paquet. Qu’uglavi sus la soa cara blancuisha un « jamei ! » qui’u hasó càder, sedut, vueit. Ne cranhè pas mei arren. Que’m pausèi au son nivèu. Qu’èra cara a cara dab lo men calibre :

— Tà estar un bon liurador que sufeish d’anar deu punt A au punt B… e pro. Deu punt A au punt B. Enter los dus… que t’ac viras com vòs.