La corsa

Per  Remesi BOY

Purmèr prèmi de la Vila d’Anglet au concors d’Ací Gasconha

Estadi, sococ.

Qu’i soi, totun ! Aus mens davants, la linha blanca, la de valuda, la qui boisha totas las autas. Qu’ei de mau pensar, mes que la passarèi doman matin. Segon çò qu’i haci, passar la que’m harà o que’m croishirà. Que n’èi per las pensadas, mes arren ne’m pòt minar lo morau. Enlà, la pista que s’espandeish. Que la corri dab los uelhs : que’s perlonga hòra de vista, mes que sèi ua virada. Leugèra, la pista que s’ombreja a l’aubiri d’un gigant : lo Mont Olimpe.

De tostemps enlà, l’Olimpian n’èra pas sonque un prètzhèit inacessible. Un punt lusent qui traucava la nueit e qui’m gahava l’espèr. Uei, n’ei pas mei un punt luenhèc, mes lo nud de la mea existéncia : passat, present e futur qu’i son ligats.Tantes sacrificis tà n’estar. Doman, que’n serèi. Dab los autes que’n daram lo torn. Que’u daram dab lo monde coneishut sancèr. Doman, tots los pòbles que s’aunaràn a las nostas proessas. Que’n tremoli.

Qu’estoi susprés quan me convoquèn l’equipa olimpica. N’èran pas las annadas d’entrainament, ni los sacrificis, ni las proessas tampòc qui’m hasón l’aunor, mes lo hat. A çò que sembla qu’ei òrb e que truca a paupas : la setmana passada que truquè a Nestòr d’Arcadia. Qu’ei l’òmi mei velòç e gualhard que coneishi, mes ua blessura que’u forcè a passar lo son torn. Lo campion deu pòble noste qu’avè deishat. Qu’acceptèi de’u remplaçar. Ѐra rasonable ? Rai ! Qu’ei la mea escadença e que n’èi hèit l’arronç.

Qu’espii un darrèr còp la pista. Doman qu’i serèi.

Estadi, auba.

La nueit qu’ei estada braca : l’exitacion o la paur, dilhèu las duas. Que m’an hèit puisheu au som. Totun, ne senteishi pas briga de fatiga. Qu’i soi. Los autes concurents qu’i son tanben. Que ns’aprestam en nse gaitar. Lo mendre indici sus l’estat deus autes que poiré estar decisiu. Que son chic a’m gaitar. Per la màger part ne son pas un risc. Ne soi pas sonque lo remplaçant d’un campion. Un calhavet sus la via arrajada de Nestòr d’Arcadia. Ne soi pas sonque jo : Alex de Tarsia.

Que m’aprèsti com cau. Que va estar ua corsa de las longas. Que m’olii. Las camas sustot : que son èras que subercauhan. Puish los braç. Que’m deisharàn tanben, qu’ac espèri a miei camin au mensh. Ad aqueth moment, n’aurèi pas sonque la mea hami entà’m portar dinc au cap. E serà pro ? Que depenerà d’era. De la soa participacion a la corsa o pas. Ne la vei pas peus concurents e que n’èi per las pensadas. E seré possible qu’avossi deishat ? Estossi lo cas que seré susprenent, mes per aquestes torns los campions que pareishen d’estar brisadís. Qu’espii a l’entorn en bèth esperar véder lo son aubiri passar las comas qui costejan l’estadi : qu’apareisheré tranquila, arrajada per l’auba. Que preneré la soa plaça sus la linha blanca après un aprestatge reglamentari e que ns’esperaré entà plegar l’ahar. Mes peu moment ne la vei pas : ni a l’aprestatge, ni sus la linha. Qu’espii de cap a las combas qui costejan l’estadi : nat auburi arrajat. Que sospiri en contunhar las meas verificacions.

Linha de partença, matiada, 00’’00’00.

Qu’ei arribada. Que pareishè d’estar tesicada. Aqueth sentit ne l’a pas travada briga. Aprestatge e verificacions viste plegats. Dispausa que s’avança de cap a la linha blanca. Que pren la soa plaça : purmèra.

Que soi còsta Filae deu Craquèn ! La Filae deu Craquèn ! Estar lo remplaçant d’un campion qu’a au mensh aqueth avantatge. Que soi per las purmèras plaças : aus sons costats ! Chic probable que la me mantieni. Quan sii començada la corsa que serèi luenh darrèr. Au mensh que la vei de pres. Qu’ei l’exemple que segueishi de tostemps enlà.

Que l’espii long, tròp long. Que se n’avisa. Que’s quilha dreta. Tranquilla. Que m’estima en m’espiar de punta. Que’m hèi petit. N’ei pas lo moment de har deu caco : pas dab era. Que sorrid discret. Que’m sena com tà’m demandar s’èri jo lo remplaçant. Que’u seni que quiò. Que me’n torni a la corsa. Que’m sarri los braçaus. Qu’èi lo còr qui va petar. Qu’ensagi de’u calmar : un tau activitat cardiac que’m poiré vueitar. Qu’ac hèi en de balas. Que’m torni sarrar los braçaus. Que l’espii de punta : n’ei pas mei dab jo. Qu’ei tota a la corsa qui s’aprèssa. Que m’embarri au moment : concentracion maximau. Que vei los darrèrs concurents a’s plaçar : qu’i a Denis d’Euròpa, Jorís lo Ptolemaïc, l’Ionian Teodòre, Ulissi lo Triton e d’autes. D’ací quauques segondas, qu’aurèi a gahar la pista e estar lo de qui cau. Que’m torni sarrar los braçaus.

10^au quilomètre, matiada, 00’’08’00.

Dètz quilomètres. Ua linha dreta. Que baisha leuguèra, quauques grads. Qu’ei ua via sorelhada. A vent-dab. Nada dificultat. Totun, que n’i a pro tà ensenhar au public la mea lentor. Qu’ensagi de seguir. Que m’estanqui lèu. La corsa qu’ei longa. Tròp longa entà perseguir ombras. Purmèras camadas, que soi distanciat. Filae deu Craquèn qu’ei partida a hum de pista. Portada per l’estrambòrd deu public : qu’a un recòrd a bàter. Jo, qu’èi ua corsa a acabar. Que m’ac a pro brembat l’equipa olimpica. Los autes concurents que’m passan. Ua evidéncia que’m gaha : deu detzau quilomètre enlà que contunharèi la corsa sol.

42^au quilomètre, matiada, 00’’44’00.

Fin de la partida mei simpla. Que soi au punt quan las causas e vaden seriosas. D’ací quauques minutas que passarèi deu solan a l’ubac. De la pista au camin. Las espròvas qui m’espèran que’m testaràn los limites.

Qu’entri per las ombras. Ne s’i ved pas arren : lo gigant que hè tresnueit au plen dia. Nada suspresa. Que m’activi las retinas ALR : tot que vad clar. Peu moment, qu’èi lo còs qui’m segueish. L’esfòrç qu’ei de bon sofrir. Las meas camas que’s tienen seguras contra las comas arrabentas. L’equipa olimpica qui’m gavida per intercom. Qu’èi los nanoprocessors qui cauhan en calcular : que’m hèn las trajectòrias, que m’avisan deus riscs ligats. Que’m conselhan de causir lo passatge mei simple : gradèrs naturaus qui traucan halhassas brumantas. Filae deu Craquèn n’a pas causit aqueth passatge. Qu’a tot çò que cau entà causir lo passatge mei brac. Que la me vei pujar dret, traucant las comas com planas. Qu’ei dejà a l’entrada deu Canau bahida, los autes concurents aus darrèrs. Que’us vei despoderats davant las soas proessas. Jo, que’m causeishi lo passatge mei segur. Resignat. Las escadenças de la véder a córrer que son de las feblas. Ne la me poish pas sonque imaginar. Que’m balha arsec. Que m’abrivi supprimant l’avertiment. L’intercom que soa : l’equipa olimpica que’m tira l’estaca. Ne responi pas.

500^au quilomètre, vrèspe, 07’’08’32.

Tot esfòrç qu’a un prètz. Qu’ac sabí abans de passar la linha blanca. Que’u pagui shens planh. Las camas que’m segueishen enqüèr. La cauhada ne baisha pas mei. Que’m senteishi las camas a cremar. Los indicators que viran tau jaune escur : saturacion termica a 25%. Que’n soi a las rampas. L’intercom que soa adarron : l’icòna de l’equipa olimpica que clinhoteja com ua garlanda. Que’m secutan tà’m parlar. Ne’m hè pas besonh de’us respóner. N’alentirèi pas.

A còps, que n’i a qui pagan mei que los autes. Uei, qu’ei lo cas de Jorís dit lo Ptolemaïc. Lo canau passat despuish ua pausa, que’u tròbi jasut. Qu’a la cara au sòu. Que pareish non pas mei aledar. Zòna escanerizada, nat risc sabut. Que m’aprèssi : nat aledatge confirmat. Eishenge de pulsacion. Qu’espii arron e que torni partir lèu. Qu’averteishi totun los organizators. I aurà los drònes medicaus ? E’m pausaràn questions ? Aurèi penalitats ? Lo Ptolemaïc qu’ei sortit. Que’s contentan de har passar l’informacions : deficiéncia mecanica deu generator d’atmosfèra. Ne serèi pas lo darrèr, fin finau…

881^au quilomètre, fin de vrèspe, 12’’35’58.

Jorís n’èra pas sonque lo purmèr. Mei la pista que vad ambreca e mei los concurents que dèishan. Que n’i a qui n’an pas volut deishar : que son tornats a la prova. Qu’èram vint, n’èm pas sonque dètz. Deficiéncias mecanicas, cadudas accidentaus o nafraduras : los organizators que rasseguran lo public. Las causas que son diferentas, lo resultat parièr. Guèrra enlà, guèrra ençà. Filae deu Craquèn qu’ei tostemps davant. Que traça com ua cometa tau 1 000^au quilomètre. Au paréisher, arren non la pòt travar.

Que m’espii los indicators : rois. Qu’èi las camas en subercauha depuish un moment. La saturacion terminica que trantalha enter 99 e 100%. 99%. 100%. 99%. Ad aqueth ritme, que’m vau estancar lèu. L’equipa olimpica qu’a renonciat. Tant de bon.. Un aute qu’auré deishat. Qu’auré hèit com los autes concurents aus purmèrs riscs. Nestòr d’Arcadia qu’auré deishat probable. Filae deu Craquèn que persegueish, era. E la trobarí jasuda com los autes ? Que baishi lo ritme.

Que susvelhi los nivèus deus filtres : que’s tienen. Que m’avisi a la saturacion termica de las camas com deus braç : qu’anarà. Que soi quasi a miei camin. La dusau partida que serà mei longa. Mei dura tanben. Que m’i calerà gahar.

1235^au quilomètre, nueit, 17’’38’03.

Lo planeta qu’a virat. Qu’a capihonat per l’escuranha. Au mensh los regulators termics qu’an ua pausa. L’estauviada d’energia qu’a pagat. Que m’a costat temps, mes qu’èi passat la mieitat. Que n’èi de rèsta tà acabar com cau. Lo men sistèma corporau que difusa la saturacion termica : las meas foncions vitaus que seràn mantienudas. La nueit qu’ei glaciau. Dab las camas, los mens braç que’n son a 75%, 74%, 73%, 72%. Que mestregi, haut o baish. Lo contacte dab l’equipa olimpica qu’ei restablit. Nat arcast. Per estar perilhosa, la mea estrategia qu’ei estada eficaça. Que’m conselhan de mantiéner lo ritme. Per eths, la nauau plaça qu’ei acceptadera. Qui acceptaré d’estar nauau ? Ne’us torni pas arren quan ensajan de’m convéncer. Que soi a m’arrehar. Quan torni estar dispaus, l’intercom que tornarà soar en de balas. Aquesta corsa, qu’ei la mea escadença. Probable la sola que n’aurèi pas jamei. Que soi jo qui causirèi quin la vau acabar.

1688^au quilomètre, auba, 24’’39’00.

L’auba, que la sèi pròcha. Au punt de passatge enter solan e ubac, que m’aprèsti a la véder a puntar. Que l’espèri : amiga. La nueit qu’ei estada longa. Mantun concurent qu’an deishat. N’èm pas sonque quate. Filae deu Craquèn que’s costejan dab Denís d’Euròpa. L’Ionan Teodòre que’us persegueish, tresau. Jo, qu’ensagi de seguir. Que m’ac viri shens poder ganhar nada encamada sus eths. La quatau plaça que pareish d’estar de mei anar mei acceptadera quan serà la darrèra. Lo prètzhèit qu’èra d’acabar la corsa e qu’ei çò que soi a har : qu’aurí volut miélher, segur. Que’m concentri. Qu’estimi la distància de rèsta. Que guardi lo ritme. Qu’aurèi dilhèu ua henhada abans la fin. L’escadença d’un espèr.

Qu’èi las camas qui subercauhan. Los indicators que’n son au roi escarlate. L’icòna de l’intercom que son estroboscòpis. Los filtres qui s’encrassan. Que soi enlà de la velocitat maximau. Ne poderèi pas perseguir longtemps, mes ne poish pas alentir, pas adara. Que s’ei estancada. Que son tots estancats au medish endret. Au medish moment. E’us apareish quauquarren ? E’us me cau rejúnher ? Quiò. Que’m poish hregar la tòla.

Qu’i soi. Çò qu’i vei que’m gaha. Filae deu Craquèn sus la pista. Denís d’Euròpa e l’Ionan Teodòre contra era : que’u hèn front. Que m’estanqui còsta era e que l’espii tà compréner. Que’m sena com tà’m demandar se soi jo. Que’u torni que quiò. Que sorrid discret abans de’s lança contra los autes.

Mei perfecionada ? Mei velòça ? O mei entrainada ? N’ac sèi pas, mes segur qu’esglacha los sons rivaus. Shens nat esfòrç. En tot cas que s’ei passat lèu. Nat còp de tròp : qu’ei estada d’ua eficacitat glaciau.

En suspart deus vençuts que’s vira tà jo. Que s’avança. Que sorrid caradreta. Que balanci enter la paur e l’excitacion. Que’s plaça còsta, virada tau sens de la corsa. Qu’espia dret, concentrada, en posicion de partença. Que l’espii shens compréner. Que la voi parlar, mes ne sèi pas que dise’u. Sobte, la soa icòna qu’apareish per las meas retinas. Que hèi lo passacòth. Qu’enteni :

Au pè ! Pausem ! Dem-lo !

Qu’ei partida com la velha, a cremar la pista de las soas camadas. Com tà’m lançar un desfís qui ditz : segueish-me ! Que torni dar l’aviada a la mea corsa dab arsec. La plaça n’a pas mei nada importància. Ne voi pas sonque ua causa : la seguir on qu’ani. Provar-la que poish acabar e s’ac vòu anar mei luenh aus sons costats. Provar au men planeta que soi lo de qui cau. Ne soi pas Nestòr d’Arcadia. Que soi jo : Alex de Tarsia. Un marcian com los autes, mes lo purmèr vadut au Dòma deu Tarsís a participar a las olimpiadas. Acabar la corsa atau davant los mens, còsta Filae deu Craquèn, ne podí pas esperar miélher.

2035^au quilomètre, auba, 29’’04’00.

Siis lo moviment !