Tèrra Silvèstra – La basa

Per Joan-Claudi Puech

Illustracion per Dmitry Vishnevsky

La basa caupía dins una conca naturala au mitan d’aquela seuva dei cèdres gigants. Lei sièis cὸlas emboscassidas que l’enrodavan èran subremontadas, caduna, d’un cube immens que rebatían per lo juὸc de sei milierats de fàcias, parieras a d’ocèlas de babaus, l’imatge deis aubres sensa que remandèsse pasmens per reflectivitat, coma lo fariá un mirau, lei rais dau soleu. Sa preséncia se desvelava que de prὸche, traïda solament per lei bὸrds e lei cantons de la forma geometrica.

La tropa s’aplantèt, butèron lei cavalas a la sosta dei aubres. Ambé la pὸrtavista Antὸn espinchèt longament aquelei blὸts monolitics sorgits dau monde ancian. Podiá èstre qu’aquὸ, de construccions umanas dau temps de la Demesura, coma l’ensenhavan lei sàvis dau Consèu. De roïnas n’aviá ja vistas, eu, au moment de seis inspeccions per lei continents, torres desquilhadas, pὸnts esfondrats, restancas enfruminadas, mai aquí tot semblava de nὸu.

En silenci, lei companhs tiravan leis armas dei ensàrrias. D’armas de l’ancian temps. Li laissèt faire, podiá pas s’opausar. Dempuei lo chaple de la plana dei saunhas maudichas, aqueleis ὸmes avián cambiat, èran estats d’a fons d’èsser pacifics mai avián descubèrt l’orror subran, la crudelitat que la rason pὸu pas manco considerar, e l’inconscient tanpauc. Sabián ren dau monde d’avans e avián de ne ren saupre, èra enebit. Lei cubes impausavan una fὸrça freja, invisibla, sorna, ren que siegue de bὸn sentir per aqueleis umans doç, e gaujόs de costuma, qu’eu aviá recrutats per la granda expedicion de la quatrena decada. Èran nerviόs, una sentida que coneissián pas. Antὸn se tastèt lo pitre, lo pistolet èra ben aquí, ben escondut sota la vèsta, fὸrça plat, fach dins un materiau desconegut e que tirava en rafalas. Una besingonha que pesava ren.

Lei fàcias dei monolits prenían la color de l’environa, ne’n seguissián lei cambiaments, semblavan lei nivὸls que passèsson au travèrs, lei brondas trefolissián d’aise d’aise dins l’aureta. Una engana visuala. Ambé un pauc de concentracion pasmens, la seuva, au nivèu dei blὸts, apareissiá coma presa dins una mena de gelada a pron pena fernissenta.

Passèron la nuech sota lei cèdres grands. Se montava la garda, cadun a son torn, per parèus, de quatre parts de l’efectiu tres s’èran fach chaplats dins lei sanhas borealas. Manca d’experiénça e d’entraïnament, abséncia puslèu que manca. Mai cu i auriá poscut pensar? Aurián degut, governar es preveire tanben, e eu, solet, sensa mejan de comunicacion aviá agut d’aplicar la règla uech de la Convencion, de ne’n faire, mai exactament, una interpertacion dins l’interès generau dei pὸples. E lei companhs l’avián vist faire. Una causa que per eli passavan l’entendement.

Ajustèt la vision de nuech. Se vesiá ren que la massa sorna de la seuva virtuala. Ges de preséncia umana. La siloeta d’una cèrvia passèt dins l’ulheton. Sarrèt la pὸrtavista dins son estug, èra una aisina dau temps d’avant, tant coma leis armas. Se rementèt lo cors de filὸ que seguissiá dins sa formacion de garda de Gaïà; La pὸrtavista de Galileὸ, que tant trevirèt Descartes bὸrd qu’èra la prὸva que l’ὸme se podiá pas fisar a sei sens, que podiá conéisser que çὸ que fargava de sei mans prὸprias. E dempuei aviá pas arrestat. Fins a la fin. Error de ponch de vist qu’aviá dich lo professor, la rason pura, ela tanben, pὸu èstre enganarèla. L’ὸme dau temps ancian se voliá la mesura de tota causa, e per capitar aquela desirança s’inventèt un monde nὸu, qu’eu solet podiá mestrejar. Se lo creseguèt. Mai n’èra ansin de totei lei societats, èran bastidas sus d’istὸrias que se contavan. Eu èra aquí per que tot aquὸ tornèsse pas començar. N’èra a sa tresena expedicion e partiá totei lei quaranta ans. Una precaucion, quaranta ans, èra l’esperança de vida dei subrevivents, ansin degun que l’auriá poscut remetre.

Demorarián aquí, a la sosta, un jorn ὸ dos, a espinchar un pauc mièlhs encara. Pensèt ai cèrvias que poplavan l’endrech. Avans, èran pas que dei caribos de bὸscs aquí. Ara l’espècia se vesiá plus. Se revelhèron a soleu levant, lei darriers qu’avián montat la garda èran per tornar a sei flaçadas de lana quora un fremin d’esmeravelhament passèt dins sei vὸtz raucas. Una mena de telaranha giganta dau malhum espompit d’aiganha e delicadament tenchurat d’una color de passarὸsa dins la lutz s’èra subran desvelada ai premiers rais de l’auba. Formava un dὸma qu’envelopava la basa, coma una campana pausada aquí dessús, segur per l’aparar. Aquesta idèia èra estrangièra ais austrei companhs, trobavan aquὸ tras que bèu e li vὸuguèron anar subran, oblidant ja l’inquietud instinctiva qu’avián aguda a la vista dei cubes gigants.