D9-V

Per Remesi BOY

Com previst, que passèi ua nueit de las cagantas, a’m crebar los uelhs sus tots los ecrans de la sala de contròle. Ua nueit de malh perduda per arren. N’aví pas hèit los dòmas tanpòc au paréisher. Qu’èram beròi aduats dab lo St¨n. Que’m pensavi lo plan qu’èra bon, mes fin finau qu’èra merdico. Resignat, que’m convençoi que n’anavan pas préner nat risc. Que s’estarén entutats en bèth esperar l’auba e que talhucassegèn l’òssa de 14 113 a l’espanat. Qu’èran paucganhs, mala sòrta ! Qu’aví cagat com de costuma e qu’anavi gahar beròi aqueth còp. N’i auré pas arrés entà’m créder. Un piro de manuau com jo qui tròba ua maquina com tu per las lordèras ? Que començava com ua blaga, mes ne se’n hasèn pas un tabard d’arríder. Que sabè au reciclatge tau JJ. Curiós, n’aví pas sonque ua hami ad aqueth moment : que’t volí tornar véder un darrèr còp. Manièra de’m convéncer que s’ac valè. Qu’èri tan pegat ad aquera idea que ne vedoi pas de tira la responsa que’m hasèn. Qu’èra mòrse. Que s’anavan tirar de la tuta.

Qu’èran tres, magrilhàs e cascants, a aficar a las cameras las lors carassas cremadas. Qu’avèn l’anar d’òmis deus sables. Enturbantats e lunetats dab uelhs de moscas. Qu’avèm la gauta de l’emplec. Los herralhaires qu’èran prudents. Còsta 14 113, que’s tienèn espartats. Lo mei cablat qu’escanó la zòna abans de confirmar l’evidéncia : n’èra pas un gahatèr. Que m’esperavan, qu’aví a’m mudar. Que n’aví hèit l’arronç.

Quan tornèi au clèish entà deishar la 139, qu’aví lo St¨n qui bavava a la ràdio qu’èri en tardança. Çò qui’s passè dab los herralhaires que m’avè hèit desbrembar l’auba.Vertat, ne m’amanegèssi pas que m’anava cremar los peus. Que’m gahèi las manetas tà cremar camin. Los parions n’avèn pas esperat, qu’èra la règla. Ne tornèssi pas lèu au dòma, las informacions a huec de credits qu’aví arresterat ne servirén pas a gran causa. Que s’esvaniré au mot per mot com hum. Que’m premoi l’accelerator a’u petar. Aus mens darrèrs, lo pè deu cèu que s’abrasava dejà. Au clèish la calor que’m hasó sudir com a la sauna. Que sabè au cremat. Los purmèrs arrais que’m sequèn de tira lo boclèr deu clèish. Suu tablèu de bòrd, qu’aví tots los indicators qui clinhotejavan com garlandas. Lèu, ua aulor de metau honut qu’empudentiva l’espaci. L’ambient que vadó irrespirable. Qu’èri a tossir com un vielh motor a explosion. A tota fòrça que lutavi entà non pas har lo pet. Guardar los uelhs obèrts que vadó de mau har. Enqüèra un quilomètre !

Qu’aví set de’t véder. Qu’estó la purmèra hami qui’m truquè quan los parions e’m sortín deu clèish. Qu’èra plegat aqueste, cueit sancèr : mei negre que la pèth deus herralhaires. Lo St¨n que’m pegava segur. Qu’èra estat lo purmèr a s’arronçar sus la barbac. Hart d’adrenalina, qu’avè desarrigat la portèra enqüèra humanta. L’idea de’s pèrder lo talòt de pintèra que l’avè des·hartat sec. N’entenoi pas çò qui’m bavè a las aurelhas. Mèrda ! Qu’èra probable las soas paraulas mei lucidas jamei ditas. Rai, n’aví pas sonque ua hami. Que’m lhevèi com un nonagenari dab lo còth deu femur plegat. Dret, que shiulavi de dolor. Lo St¨n que’s sarrava mei tà m’estauviar de’m fóter de pillas. Que’u traquèi de davant en ronhar. Que n’aví ua de tornas, mes n’èra pas lo moment. Que’u plantèi sus plaça. Que l’entenoi a ronhar lèd. Sabossi çò que sabí, que m’auré comprés. Que m’arrosseguèi per las carrèras vueitas. Urós, n’èra pas luenh lo clòt.

Qu’èras develhada e que m’arcuelhós dessentida. Sol, que’m gahèi ua cadièra juste entà non pas tastar lo sòu. Que’n sabí lo gost : qu’èra deus maishants. Que m’espiavas shens mudar dab los tons uelhs jaunes. Que’t demandavas probable qui e’s podè carrejar ua cara atau. N’èri pas sonque jo, lo praube pèc qui’t sortí de las lordèras en bèth pensar har çò que calè. Lo qui’s manquè cremar com un luquet entà’t tornar. Rai, que t’espauriva aquesta cara. Que la me prenoi a las mans, crebat. E m’escotèssi que’m serí adromit sus aquesta cadièra tremolanta e qu’aurí passat lo dia a pantaishar lèd. Qu’aví enqüèra l’aulor deu cremat au pifre e la cara ennegrida. N’aví pas la fòrça de’m lecar las plagas. Qu’estó lo moment que causís tà t’apressar a plaser, cranhiva. Qu’èra lo purmèr còp que’t vedí a mudar e qu’ac hasè graciosa. Que’t pausès còsta. Ne sabí pas tròp quin reaccionar. De costuma, arrés no’m calculavan. Arrés com tu, en tot cas. Que sorridós triste en clinar lo cap a esquèrra. Que hasí pietat au paréisher. Mancat beròja ! N’èri pas d’aqueths qui’s mocan los sentits sus la purmèra espatla presentada. Que m’anavi lhevar, picat com ua poloja a Nadau, quan me gahès la man. Ne digós pas arren. N’avès pas nat estilo, mes la greha qui’m pegava las manassas qu’èra pro espessa tà marcar net. Dab lo dit, que m’escrivós quauquarren au clòt de la man : T¨¦s. T¨¦s qu’èra lo ton prenom. Sabe’u qu’ac cambiè tot. Que me’n desbrembèi quasi la barbac giganta que m’avè rostit los peus. Que m’i escadoi a escanir un sorríder. Reviscolat, que volí que coneishossis lo men. Que’u t’anavi bavar quan la portalada s’aluquè : quauquarrés que m’esperava e segur n’èra pas lo St¨n.