Per Nicolau Granier
D’enguera un nuveu mandin sens que p’un jau ne chantesse a Aissa …
Lu Marçau e la Clamença avián passat la nuech a eissaiar de se far los pus silenciós possibles. Quò fasiá qu’ilhs n’avián pas ausat tornar ‘luchar lu pòste per fin de ne’n sapcher mai e qu’ilhs n’eran ‘donc pas pus enançats que la velha. Pertant, lur faliá de tota fòrça trobar un moien de se sauvar de queu bazar. Sabián que lu temps jugava contra ilhs, aura …
Lu relòtge ne ‘nava pas punhar marcar las nòu oras quand, discretament, lu Marçau ‘net parar un pitit còp d’uelh tras lu guichon de la pòrta d’entrada. Eu n’i veguet ren nimai degun. Los infectats semblavan estre partits. Benleu qu’eran a cerchar ‘na preda pus ‘cepta de prener … Quò era lur chança ! Entau ‘na enchaison porriá ben ne jamai se tornar presentar. Faliá ‘nar querre de l’aida tot de sega !
Restava de ne’n convéncer sa femna que n’aviá totjorn pas reviscolat de sa rencontra sur lu bassuelh …
« Mon pitit, li marmuset lu Marçau un còp que l’aguet rejunch. Los infectats se son tirats. Nos devem ‘nar querre de l’aida d’abòrd.
– Si … si vòles … mas … onte ? begaudet-ela, sens un brin d’energia dins la votz.
– Ieu pensava ‘nar vers Sant Matiá. Quò es d’enlai que veniá l’emission radiò. Quilhs tipes nos donarán ben la man. Tu ne pensas pas ?
Las bochas de la Clamença remudavan mas p’un mot ne surtiá de sa gòrja.
– Fau far viste, te’n prege. Los infectats porrián tornar ! La preisset lu Marçau.
– As … as rason, çò-disset-ela enfin. De tot biais, podem pas demòrar ‘qui mai de temps …
– Plan bien, mon cuer ! Pren de qué minjar, ieu prene de qué coijar. Nos tornem trobar davant la pòrta dins cinc minutas ! Au trabalh ! »
Las cinc minutas a penas passadas, los espós s’amasseren de nuveu dins l’entrada.
N’i aviá pus lu temps de se carcular, aura : quò era lu moment.
Lu Marçau verifiquet un darrier còp tras lu guichon de la pòrta e quò fuguet partit !
En mins de temps que ne’n fau per iò dire, lu motor brundissiá desjà e lu veïcule s’engulhava a plen luquet sur la rota dau lotejadís.
Entau començava lu voiatge vers Sant Matiá e sa stacion pirata …
Un pauc pus tard, ‘laidonc qu’ilhs n’avián pas d’enguera fach la meitat dau chamin, ilhs auvisseren un vonvonament inabitau dins lu motor.
« Òh non ! Quò es pas possible !, s‘esmalisset lu Marçau en parcant la veitura sur lu costat. I’ai fach lu voidatge davant de partir en vacanças ! Quò ne pòt …
– Quò ven pas de la veitura, lu copet calmament la Clamença. Escota …
Au còp suspres e apasimat per l’actituda pasibla de sa femna, lu Marçau tuet lu contacte e paret l’aurelha. De vrai, lu brundiment ne veniá pas de l’abitacle : quauqua ren se passava defòra … Quauqua ren que menava dau bruch … De mai en mai de bruch … Beucòp tròp de bruch !
– Òh ! Quò es pas bon ! Nos devem nos tirar d’aquí ! », credet lu Marçau en fasent virar la clau. Mas quò era tròp tard. Una intensa lum blancha se faguet, còp-sec seguda d’una petada assordissenta, e tot fuguet ‘chabat.
diunegre.com 