Per Nicolau Granier
La nuech era desjà plan enançada quand lu cople se trapet enfin de torrinar. Virus o pas, faliá ben minjar. Lu Marçau eschauret ‘na bóitia de raviòlis e ilhs soperen en silenci. Mas, emb l’apetís, las meschantas abitudas torneren maitot e la Clamença surtiguet sur lu bassuelh, una cigarreta a las bochas …
‘La ‘viá totjorn aimat fumar aprep lu sopar … ‘Rai que quò era ‘na genha un pauc costosa mas quò era un daus rales plasers que ‘la se permetiá d’enguera despuei lu licenciament de son òme. E puei, aura que tot lu país era en quarantena, qué riscava-t-ela ? Mai que mai si tot era ‘chabat … ‘La fuguet tirada de sas pensadas per un bruch de pas dins la ruá. Quauqu’un se ‘prueimava …
« Qui … qui quò es ? , auset-ela a miá-votz.
Lu silenci se faguet d’abòrd e la Clamença aguet ‘na meschanta pressentida.
– I a quauqu’un, aquí ? », damandet-ela un pauc pus fòrt.
E lu bruch tornet començar mas, queste còp, era acompanhat d’una mòda de raunada. Aurián dich qu’un chen enrabiat eissaiava de trauchar lu plais qu’envirolava la maison.
La Clamença ne remudava p’un piau, ‘la era coma paralisada per un boiradís de paur e de curiositat … Quand fin finala lu tras-veguet davant lu portau, ‘la ne’n cuget tombar de cuu. Quò era vòrre ! Queu … – Coma ‘pelar quò-qui ? – … Queu chause n’aviá pas ren d’uman.
Sens atendre de ne’n veire mai, ‘la se precipitet a l’interior e barret en clau.
« Tè ! Tu ‘riebàs bien !, s’escredet lu Marçau que n’aviá ren remarcar. Ieu vene mas de trobar ‘na emission de radiò pirata qu’emet despuei Sant Matiá. Ilhs disen que lu virus s’a espandut a la França tota ! Ilhs disen maitot qu’eu tuá sa victimas mas … escota bien, quò es de la folia : los mòrts se tòrnen levar … ‘na nhòrla ! Mai, ilhs pòden infectar d’autras personas en … tu m’escotàs ?
– N’i a … n’i a … n’i a un defòra …, marmuset-ela.
– De qué ? Un infectat ? Ente quò ?
D’un det tremolant, la Clamença ponchet la pòrta d’entrada.
– Esga-te, femna ! Ieu vau veire !
Lu Marçau s’enancet, faguet virar la clau e entrebadet la pòrta. La tornet barrar tant que tant.
– Ò lu filh de garça ! Ò lu filh de loira ! Quò era ‘donc ‘rai !, credet-eu en bombant dins lu salon. Clamença ! Vaque viste ! Fau m’aidar butir lu canapè davant la pòrta ! Queu mostre a co’idat sos amics ! »
diunegre.com 