Per Tomàs Hirondelle
Quò es la nuech, en quauque luòc au beu mieg dau Causse de Gramat.
Sei pas surtit de la jornada tota e n’ai un besonh cochós.
Dau temps de queu periòde de festas de fin d’annada, passam mai de temps lo cuòu pausat sus ‘na chadiera a gostar tots los bons plats aprestats amorosament per la miá mair qu’a ren d’autre. Mas i a ren de far, quau que siá lo jorn e quala que siá la sason, me chau sempre surtir far minjar quauques quilomestres de chamin a la miàs chambas, me tornar connectar emb la terra daus aujòus. Los qu’an chaupits tant de còps quilhs chamins de terra e de peira… L’i pensar me fai virar la testa. E veiquí que m’avance, ma mair me’n balhet l’idèia, per far « le Triangle des Bermudes » coma ditz ela, quauques tròç de chamins que se crosan en forma de triangle.
La nuech es escura, de tant escura que l’uelh la traucha bric, vese pas mos quites pès !
Lo ceu fuguet coatat tota la jornada e las brumas son demoradas quí juscas a jorn falit coma una tropelada de trevas qu’aurian perdut lo chamin dau Monde Escondut.
La debuta se fai sus un «acarretal» de bon segre; pro large e planier. Puei, au chap d’un briu, sus la drecha, òm s’engulha dins un chaminòu, una dralha quasi, enquadrat per dos murs de peiras calcàrias. Tot es suau e chamine, au dintre de ieu coma en defòra.
Subran, au lonh pareis una lutz, pro teunha e vaporosa… E emb aquò un bruch, un rondinament de motor, que creis vistament. Per reflexe, intuicion o te sabe que, me gandisse sus lo bòrd d’un prat, a un endrech que la paret era bercha. Sabe pas çò que m’a menat ‘quí mas l’i demòre. Prudéncia. Ai pas ‘chabat mon soschadís que tot d’una, una veiturassa suert de las brumas e passa a tota bomba. A pena visda que s’es desjà eszublida. De se damandar si auriá pas raibat, e pr’aquò era ben reala, mon nas e mas aurelhas se’n remembran enquera : los japaments e los còps de dents daus chens dins la mala e mai que floteja dins l’aer una vaga olor de petròle. Quò era una veitura de chaçaire, bric de dobte. Mas a ‘questa ora… Emb aqueu temps…
Serai estat lo tesmonh d’una aparicion ? Desenant quò es de mai en mai çò que me dise, e los uelhs roges dau menaire fòu d’aquel esquipatge de damnats flotejan dins mon sovenir coma doas belujas d’angois.
Tot evoluís dins d-aqueu monde e ren n’eschapa. Qui sap si veirem pas de quauqu’ora las fachilhieras laissar s’enpolverar lors vielhas e descomòdas escobas per montar sus de las pòsts-volairas (que se disen en bon francés Flyboard Air) ?
diunegre.com 