D9 – II

Deu recuelh ETHs per Remesi BOY

Que’t vedoi ad aqueth moment. Qu’èras en maishant estat tanben. Tota agorrupida, qu’èras jaçada per las lordèras. Lo ton còs lusent que’m gahè l’uelh de tira. Que semblavas ua enluada. Au contra de çò que’m pensavi, lo whisky ne se’n podè pas de mei. B’èras reau e viva ! Lèu purgat per la descobèrta qu’ensagèi de’t desvelhar, de’t pachoquejar quauquarren, mes que t’estavas muda. Adromida. Shens nada suspresa, que merdegèi beròi en portà’t a casa. Ne’m manquèi pas lo parat de confirmar çò que m’arcastava adarron la mea associada abans de’m largar : qu’èi mantun engrama de manca. Au començar que pareishè d’estar ua bona causa. Que dromivas, mes la toa preséncia que’m portava dejà quauquarren. Com un eletrochòc au vielh cadavre barruèr qu’èri. Qu’estó probable çò qui’m convençó de’t préner dab jo quan aurí a’t deishar per carrèra. Ac avossi hèit, ne n’aurí pas dromit. Que’m coneishí de plan. Saps, que còsta lo sindròm deu sauvador. Mes que’m trufavi beròi deus riscs. Ne volí pas sonque ua causa : sàber lo ton nom.

L’espèra qu’estó de mau víver. Mantun còp que’m manquèi connectar a la toa interfàcia. Ua connexioneta de quauques segondas e pro : qu’ac aurí tot sabut. Mes que seré estat gorrin de’s brancar ua potra qui’s plantava. Que m’estimavi mei de’t guinhar los mucs¹. Que valès com carbòni en barra. Causa segura, los anar-tornar deus tons pistons n’usavan pas los mens trepaders. Qu’avès meilèu l’anar deus purmèrs tres dòmas. Relaxa’t ! N’ei pas un arcast, cadun lo son ròtle. Se n’i a qui’s pèlan la mèrda, que n’i a qui cagan. Mes n’èras pas deu D9 e que’m demandavi çò que fotès aquí. Qu’èri a’m pausar aquera question quan obrís los uelhs.

B’èran jaunes ! Dus sorelhets qui ac aurén tot cremat. Ardents com l’auba. Per estar lugats, totun qui’s blasín quan me vedón. Qu’èri en maishant estat, segur ! Bricolejat dab peçassas. N’aví pas los medish mejans com tu, mes qu’èri eficaç. Que’m presentèi totun en esperar non pas hà’t petar de paur. Esbarrida o tròp grandosa tà’m cedir un mot, ne’m responós pas. Que deishèi càder après un quart d’òra de monològue. Ne’m volès pas parlar o n’ac podès pas mei har. Quin dar ! Per un còp qu’encontravi quauquarrés, que’s guardava los mots com lo borgués los sòus. Que t’aurí voluda ajudar, mes quin ?

Estossi fin que t’aurí deishada per carrèra. Ua com aus cintats e que seré estat reglat. Mes com de costuma la bona solucion que’m truquè lo cresc quan aví merdejat e ne t’i podí pas mei tornar. Çò qu’i volí ganhar ? Chepics ? Ne n’aví pas pro ? Que’m vedí dejà a’m pelar los explics davant dus piros de l’XP. Un bon e un maishant, qui’s demandarén quin podí estar tant con. Segur, que m’aurén accusat deu sifonatge e qu’aurí gahat beròi : alunissatge minimau.

Assedut, la cara dens las mans, ne trobavi pas nada huejuda. Avossis podut parlar ! Mes ne disès pas arren. Qu’èras uelhòca mes los tons pòts qu’èran pegats. Quan me haré cagar beròi, ne trobèi pas sonque ua solucion : anar blagassar dab los matrucos. Que’us podí convéncer lhèu que n’èri pas lo lagast qui’t shuquè los engramas ! Que m’ac podí virar. Que’m lhevèi resignat. Que’t digoi on anavi e perqué, mes que t’estès muda, los tons grans uelhs jaunes a m’espiar. Vueits. Que’m tirèi de l’apartament en varrolhar aus mens darrèrs e que baishèi los escalèrs en pensar qu’èras la géncer planta verda que n’aví pas jamèi avut. Au mensh, que m’avès tornat a la mea realitat. Lo ton silenci que semblava beròi a’u qui escanava las carrèras deu D9. Que t’èras dejà hicada au plec.