Per Remesi BOY
Quan Ana obrí los uelhs, l’auba que s’espandiva per la sala. Los arrais d’un sorelh daurat que’u balinavan la cara. Que’s sentiva negada per ua doçor calorenta. Lo hred qui frequentava los sons pantaish que s’esvaniva mei anar mei dab las abraçadas astraus. Qu’èra pausada. Dispausa per un navèth dia. Qu’avèva passat ua bona nueit, la miélher despuish ua eternitat. Lo pas leugèr que deishè lo son lheit. Qu’èra un dia vagant qui començava e que causí de’u començar com de costuma : en anar passejà’s sus la plaja. Pegant lo son nas contra lo veire de l’alande vitrat, qu’espiava l’espandida blava aus sons davants. Que la se vedèva atau peu purmèr còp. Ne semblava pas mei d’estar luenhèca. Lo mormòc qui la vestiva dinc ara qu’èra estat bohat per ua esventada navèra. Que perpitava obrir la pòrta, balhar la soa pèth blanca sancèra au nhac d’un sorelh matiau. Qu’èra com gahada. Qu’ac sentiva peu son dehens : aqueth còp qu’estora reau. Que sentiré los embruns tot sau qui’u flingarén las maishèras. Los grans de sable qu’eslissarén dab los sons pas. Qu’i deisharé ua dralha qu’arrés non seguira. La man sus la punhada qu’ensagè d’ordiar las soas pensadas. Qu’i cercava ua rason entà non pas anà’i. Çò qui averé hèit empach au son rituau ? Ua maishanta bremba que’u tornè au cap, tanlèu caçada per çò que vedèva dehòra. Convençuda deu son dret de’n profieitar que hasó colissar la pòrta de l’alande vitrat.
Que passè la portalada com ua afranquida. Que trauquè a granas camadas la terrassa assorelhada. Que devarè los gradèrs tres per tres abans de sautar a pèjunt suu sable. Qu’èra doç e caut. Ana que corró contra lo vent qui vienèva de la mar ençà tà l’arcuélher. Que se n’arridó e lo son escarcalh que partí mesclà’s dab las votz cridassèras deus malhons qui la saludavan.
Los pès en l’aiga que cluquè. Ne’u hasèva pas besonh de véder aqueth endret tantes còps saunejat. Que’u se coneishèva de cap. Las aulors iodadas, lo pòt deu vent, la grama aus cavilhars, qu’èran tot çò qu’avèva de manca e que’n profieitava a fons. Qu’èra atau que’s recargava las baterias quan començava un navèth dia. Que seré poduda està’s atau tant que s’estèssi un sorelh peu cèu. Que l’apariva sovent de non pas sentir la hami, ni la set, quan fixava l’espiar suu pè deu cèu òras adarron. N’èra pas tà meditar, ni tà trobar ua responsa a ua question existenciau. Qu’imaginava simple aqueth monde shens nat limite e lo ben que’u hasèva. Mes en aqueras ne’u vagaré pas de passar las soas òras sus la plaja. Ne seré pas un dia com los autes. Ana que sabèva lo son hrair qu’èra vagant tanben e com a cada còp que’us apariva que passavan lo dia amassa.
Que cambiè lo vent. Ne’s hasèva pas mei seguir la canta de las andadas, mes ua votz coneishuda. Qu’èra Arnaut qui s’aperava la sòr de la terrassa enlà. Ana que sorridó quan l’entenó. Qu’èra ua votz grèva e poderosa qui l’aperava enqüèra e enqüèra. Mes la gojata que pareishèva d’estar encarada a har viscar lo hrair. Fatigat de l’esperar, Arnaut que s’apressè pro entà’u pausar la man sus l’espatla.
«Ana ? çò comencè, quin ès ? Ne m’as pas entenut ?
– Que t’èi entenut.
– Lavetz ? Ne vòs pas mei sortir ?
– Si, çò tornè a tot doç, que profièiti deu moment.
– Saps, ne mudarà pas la mar. Que la te poderàs retrobar doman.
Ana que’u tornè un sorríder. B’ac sabèva, mes quauquarren peus perhons de la soa memòria que’u chebitejava qu’èra astruga de’n poder profieitar atau.
N’avèva pas sonque ua darrèra causa a har e que nse’n podóram anar. La gojata que’s baishè. Que passè la man dens l’aiga gramosa de la mar grana. Qu’èra hreda. Au clòt de la soa man qu’avèva empresoat un garlòp d’aiga salada. Qu’èra tan blossa. D’un gèste que la se bevó. La gojata que’s trufava beròi de las rasons qui l’ac comandavan. Lo ben que’n tirava que gainava lo ridicule e a despieit de l’espiar tot arcast qui’u pesava suu còth, ne’n sentiva pas nada vergonha.
«Ei bona ? çò getè un Arnaut trufandèr.
– Non, çò’u sorridó Ana, aquò rai, qu’a un gost.
La gojata urosa que prenó la man deu hrair entà deishar la plaja. Que’u vagaré d’espiar la mar un aute dia. Bèthlèu doman ? Arren no’u haré puisheu d’ara enlà.
diunegre.com 