Per Remesi BOY
Darrèr lo son burèu, l’òmi deu peu blanc qu’esperava. La fin que s’apressava, que sentiva a pujar la pression. Qu’avèva los tempes qui trucavan un ritme descabestrat. Que’us se massè entà’s solaciar, mes non n’i avèva pas arren qu’i hasossi. Qu’avèva lo cervèth en ebullicion e briga d’aiga tà’u negar. Qu’avèva alcoòl, mes ne’s volèva pas deishar anar. Qu’averé a estar clarvedent. Que’s passè la man suu còth nodat per l’angoisha de l’espèra. Ua espèra qui’u maumiava a’u panar l’alet. Lo cap en darrèr, pausat sus l’esplena d’un vielh cadierau, los uelhs clucats, que cercava lo mendre atòme d’oxigèn, com un peish deishat sus la riba. Qu’i volèva sàber probable lo gost de l’aviéner. La soa fin qu’èra ua certitud, ne cercava pas tad eth. Totas las soas pensadas n’avèvan pas sonque un objècte : ua gojata deu cap pelat. Èra arribada a la soa cuba ? Èra viva o ne s’i èran pas escaduts ? A despieit de tota la soa concentracion ne podèva pas har puisheu ad aqueras questions. L’espèra qu’èra de mei anar mei de mau sofrir. Quasi negat a l’escuror, l’òmi qu’aubirava lo terminau de comunicacion aus sons davants. Aqueste que s’estava mut. N’avèva pas nada novèla.
Lo diòde qu’escopí ua lutz. Lo son rebat roi que minjava l’escuror a la mesura de la clinhotejada en bèth relevar los trèits esmaisherats de’u qui esperava. L’òmi qu’obrí los uelhs mandant ua man tà respóner. Que s’estanquè còp sec. Qu’èran eths, mes que sabèva la decepcion a l’argüèit. La mission que’us avèva hidat qu’èra estada aprestada de plan, mes los riscs qu’èran irredusibles. Avossin ua maishanta novèla e la volora conéisher ? Non pas sàber que’u supliciava, mes que pleitejava totun. La mauescaduda que’u devastaré. Que premó lo boton profieitant d’un reflèx au quau los sons dobtes ne podèvan pas har puisheu. Au rectangle shens nat quadre que s’amuishè la cara d’Arnaut. Lo soldat qu’èra emparat a ua muralha. Sorrident que hasó un salut militar shens nat créder. Qu’aledava a pena. Los sons uelhs enterobèrts que lutavan entà’s non pas entelar. Lo vielh òmi eishuc n’avó pas sonque ua question. Un questionament au quau lo soldat responó dab un ton desfís :
«Qu’ac èi hèit, jo. Que l’èi sauvada.»
Lo vielh que sorridó en tornà’u un salut. Lo soldat que s’aclapè contra lo sòu, lo contentèr com masca mortuària. Que s’avèva ganhat lo dret de víver. Ua vita braca e escanhida ; ua existéncia de luta eishenja de léser, mes ua vita de la quau avèva causit la fin. Qu’èra tot çò qu’avèva esperat e qu’ac avèva avut. Cada segonda de libertat que las avèva tiradas a barrahòrt entà balhar un sens au son sacrifici.
L’òmi deu peu blanc qu’estupè la comunicacion. L’imatge d’un òmi a morir ne’u hasèva pas besonh. Los morts qu’èran dejà tròp a frequentar la soa memòria. N’i avèva pas mei nada plaça, quan seré tad eth medish o meilèu tà ua version mei joena d’eth medish. Aquò rai, d’ací quauques minutas ne serén pas mei tots los Arnaut d’aqueth monde. Qu’èra sauvada la gojata. Qu’èra tot çò qui’u pertocava enqüèra. Que calèva que susvivossi a l’ultima extincion. Ana que seré la soa botelha per la mar cosmica. Lo sol ben que hasó ne podèva pas desaparéisher dab eth.
Que’s lhevè lo vielh Arnaut. Que se n’anava temps. Que s’estanquè davant la grana vitra. Dehòra los arbos que mudavan las lors brancas escarnent un vent esbohat, l’aiga deus arrius n’anava pas mei enlòc e los individus que seguivan camins shens nat cap. L’òmi que sospirè davant çò qui demorava deu son monde. Que se n’anava temps la parodia que s’estanquèssi. Que lhevè los uelhs. Lo camp de fòrça, aqueth microfague energivòr, que lusiva enqüèra. Lo son monde que susviré enqüèra quauques segondas, lo temps de trobar hitge e de prémer lo detonator. Un clic e tot que s’estancaré. Nada paur, nada crida, nada lagrema, la vita e la mort en ua pausa.
Sus la consòla de comanda, Arnaut que despleguè ua vielha fòto religiosament. Enjaunida peu temps que s’i vedèva ua mainada deu peu longs. Ua arrisonha suus pòts e los uelhs blaus escurs, oceanics. Que premó lo detonator. Ua lagrema que seguiva un camin tòrt peus ahroncilhs de la soa cara abans de plàver sus la fòto. La soa darrèra pensada qu’anava dinc a la soa sòr o meilèu a ua version mei vielha d’aquesta, negada dens la soa cuba de gestacion.
diunegre.com 
Ne pas crànher la soa fin. Compréner lo declin, inevitable, de cada causas. Arnaut qu’ei, per Jo, lo eròi realista.
N’i a pas sonque qu’ua question qui demora. Las lagremas e son las de la realizacion e l’acceptacion d’ua fin programada? Adonc lo bonür vertadèr? O las d’aqueste espèr, fin finau hèra uman, de voler víver per tant que còste, qui que sia la fòrma.
Dilhèu per procuracion a truvèrs aquesta botelha lançada per la mar cosmica.
En tot cap, bon viatge Arnaut…
J’aimeJ’aime
La lagrema qu’ei la de l’escaduda : quan s’i escadem a véncer un mau au quau dèm l’aviada. Que i a un sentit de desliurança. Arnaut que s’i escadó a sauvar ua version de la soa sòr (quan deishè morir la vertadèra), lo monde que bastí entà tornar a la vita aquera persona qu’avèva de manca que l’escapè, enlà deu son contròle que vadó un monstre. Programar la fin d’aqueth monde, qu’ei tornar préner lo contròle de la soa creacion. Sauvar ua version de la soa sòr qu’ei sauvar la vertadèra e tot çò que seré poduda estar e fin finau, morir quan viverà qu’ei tornar establir l’ordi naturau de las causas. Tot l’istòria n’ei pas sonque un tornar au començar. Arnaut, per egoïsme que tornè har vàder la soa sòr (mercés au clonatge), mes la soa descobèrta que servir un interès aute. Per inercia qu’acceptè l’inacceptable. L’acte finau qu’ei l’alegoria de çò que’ns cau har a còp quan ns’escapan las causas, tornar préner la man sus la nosta vita qu’ei tostemps de mau har. Qu’avem tostemps lo sentit que la situacion n’ei pas tant tarrible, que la vita e poderé contunhar atau quauques segondas mei, que l’inacceptable ne n’ei pas tant. Mes fin finau, quan trobam hitge entà véder l’orror deu noste monde, ne’u podem pas sonque combàter.
J’aimeAimé par 1 personne