Las botas d’Aigaviva (VII)

Per Remesi BOY

Ana qu’obrí los uelhs dab lo sentit desagradiu d’aver hèit un pantaish. Ne’s brembava pas precís deus elements qui’u compausavan, mes qu’i èra totun. Capbaishada e croishida, que caminava peu miliard de versions d’era medisha. Totas alinhadas a la coda-l’i-sèga. Que pareishèvan d’anar d’arreculas, oprimidas peu pes de la lor fatiga. Silenciosas qu’anavan cap a un autar lugubre deu quau sudava un varam mau-san. Qu’èra vaduda treblosa e inacessibla la seguida, empresoada peus perhons escurs de la soa pensada. Un embrolhadís autan confús com l’endret on èra. Solas rengadas luminosas blavas que s’espandivan davant era. Qu’èra tròp escur l’endret. Ne s’i vedèva pas gran causa.

Ne’n podèva pas estar segura, mes a mesura que s’avançava per l’escuranha, que’s pensè reconéisher l’endret que cercavan. Qu’èra de bon imaginar que n’i avèva shens qu’un, escampilhats peus perhons deu planeta e que tots èran haut o baish identics. Que deishè las tenèbras per las quaus e’s celava Arnaut. Que’s pausè aus sons costats. Qu’eshuguè la lama deu son cotèth au plastic de la soa combinason. Puish, d’un ton estrambordat que l’ac confirmè. Qu’èran au bon endret :

«Be l’avem trobat ! Qu’èm en la sala de gestacion, lo noste prètzhèit ne deveré pas estar luenh adara. Quin ès ? ç’acabè en véder-se’n tà celar lo son interès .

– Que’m senteishi febla, mes que va mercés.»

Que l’avèva percebut Ana, l’interès navèth d’Arnaut, mes ne’n digó pas arren. Qu’avèva paur bahida qu’avossi creat l’illusion aquera la soa imaginacion decabestrada. Per aqueths torns, ne s’estava pas mei en era. Dab lo verai, lo faus que’s mesclavan e la gojata ne s’i escadèva pas mei a sàber ni l’un ni l’aute. Qu’avèva la man tenuda lo soldat. Que la se gahè la gojata entà’s lhevar en grimaçar. Qu’avèva envadit tot lo son còs lo feblèr e cada movement mei qu’èra de mau sofrir. La soa darrèra racion d’aiga navèra qu’èra ua bremba luenhèca. Qu’estimè lo dejun a quauques dias. N’èra pas lo purmèr còp que’s sentiva la manca qui’u torcèva las tripas. Despuish que partatjava lo son lheit dab un inconegut, qu’èra vadut ua costuma. Mes n’averé pas nada dòsa entà apazimar las garampas qui’u devoravan lo vente. Un aisèr que n’avèva pas mei. Ne s’anava pas estupar lo huec. Que creisheré de mei anar mei dinc a la consumir sancèra. Redusit a l’estat de cendre, que s’esparriclaré lo son còs. Que s’enairén las brigalhs de çò qu’èra estada, cercant lutz entà lusir, abans de se’n tornar a l’escuranha. E s’avèva retrobat lo brèç entà’i morir ? Que s’i resignè…

Que coneishèva los efèits deu manca Arnaut. La resignacion d’Ana que l’avèva gahat tanben. Que’us avèva passats bèth temps a per l’escuranha d’ua pèça capitonada. Qu’i avèva combatut la soa addiccion. Mes que sabèva tanben n’èra pas passada Ana per aquera pèça. L’urgéncia de la lor situacion qu’avèva exigit un tau sacrifici. Que l’ajudè a caminar Arnaut. Que sentiva los sons tremolís, lo flaquèr deu son còs. Que’u devèva la vertat e que l’ac anava amuishar…

Que s’avançavan a plaser peu correder d’entertien qui corrèva lo long de las installacions. N’ignorava pas briga çò qu’anava trobar enter las duas salas de gestacion Arnaut. L’òmi deu peu blanc que l’ac avèva tot explicat : on, quin e perqué. Que podèva balhar totas las responsas ad aqueras interrogacions quan ne serén pas estadas sancèras. Ne coneishèva pas tots los detalhs. Ne seré pas susprés en tot cas quan los sons uelhs e’s pausarén sus la cara òrra de la realitat. Qu’avèva paur per Ana. Quan averé vist mantua causa qui n’èran pas de bon acceptar, çò qu’anava seguir qu’èra sordeish. N’èra pas segur eth tampòc de poder espiar de cap çò qui’us esperava. Qu’avèvan a avançar totun. Tròpas causas qu’èran estadas sacrificadas entà cedir a la paur. La vertat qui’s revelava de mei anar mei ne’us estancaré pas. Que s’apressavan deu prètzhèit.

Qu’i èran. Aus lors davants que s’amuishava la realitat eishenja deus filtres officiaus. Qu’èra la vertat absoluda. Nuda e ruda. Ana cap ad aquera mustra espantadora que sentiva totas las soas fòrças deishar-la. Tots los sons espèrs que’s barrejavan per las soas lagremas. Que’s pleguè, los jolhs trucant lo sòu metalic. Qu’averé volut cridar, enrabiada, mes que s’estè. Ne n’avèva pas mei la fòrça. Que la deishè un moment Arnaut quan serén pressats. Quan saberé la vertat çò qui vedèva que l’atucava tanben.

Enter las duas salas de gestacion, que s’i celava l’indicible. Qu’i èra ua pèça mei petita que las purmèras duas. Esclairida hèra, qu’èra aucupada per ua massa d’individuts. Que semblavan d’estar perduts. Aglutinats en ua sala tròp estreta, los èstes deu peu blanc que pareishèvan caumar. Qu’èran un centenat au mensh, enterpausats. Que’s tornè quilhar Ana, dab l’ajuda d’Arnaut. Tremolanta, que s’avancè. Que’s pausè las mans sus ua vitra e que s’enrauquí. Mes qu’ac hasó en de balas. Ne la podèvan pas véder, ni enténer. Que plorava Ana, sufocanta d’un tristèr mut.

«Qu’ei çò qui ns’espèra, çò comencè Arnaut, çò qui ns’espèra tots. Que son dèishas tad eths, causas que cau reciclar tà non pas maubarrejar arren. E comprenes çò qu’èm ? N’èm pas sonque un produit. Ua ressorga inestaribla, la darrèra que pòden enqüèra espleitar.

– Perqué, çò samuquè Ana, perqué ?

– Per l’aiga navèra, que pausè la soa man sus l’espatla d’Ana, tà víver quan ne seram pas sonque morts. Qu’èm ací entà rómper lo cicle, Ana.

– Quin ?

– Qu’as un ròtle a jogar Ana, çò sorridó, lo purmèr ròtle.

Qu’èra sincèr, qu’ac percebó Ana. N’i avèva pas en la soa votz nada esitacion. Çò que disèva Arnaut qu’èra ua certitud. Qu’averé volut pausar questions mei Ana, mes qu’èra dejà a caminar de cap a la purmèra sala de gestacion. Non i avèva temps a pèrder. Qu’avèva avut la vertat la gojata, los explics ne hasèvan pas besonh. Que deishè la sala a prehòc quan se saberé inutila. Aus darrèrs d’Arnaut qu’espiè un darrèr còp las caras vueitas deus condemnats. Que calèva que s’estanquèssi la tuadera.

Que s’estanquèn dab ua capsula de gestacion vueita. Que l’obrí Arnaut en bèth piratar la consòla. Puish, que hasó un pas de costat entà presentar lo sièti dromider :

«Qu’ei ací qu’ès vaduda Ana.»

Qu’èra un estret, pro gran entà acuélher un còs au còp. Que se n’apressè Ana. Descobrir lo lòc de la soa vaduda que la semblava solaçar e sanglaçar tanben. Apréner qu’èra vaduda en tau endret, un cobèrt hred e escur, que l’esglasiava. Que’u trucava lo piet a’u croishir las còstas lo son còs. Mes ne podèva pas har empach a la soa fascinacion. Que se n’apresè de mei anar mei, dinc a tocar lo metau hred de l’abitacle, los canèths d’alimentacion e fin finau lo teishut lusent deu sièti. Que creishèva peu son dehens ua apreension. Perqué èran tornats dinc aquí ? Au paréisher las salas de gestacion n’èran pas lo centre de comanda. N’i avèva pas nada consòla qui permeteré d’entrar au sistèma. Que comprenèva pas arren Ana. Que’s virè entà interrogar Arnaut sus aqueth punt e que’u vedó aus sons darrèrs. Qu’èra tot escamussat. Shens díser nat mot que possè Ana dens l’abitacle abans de tornar barrar la pòrta de seguretat. Que sospirè Arnaut. Que se’n sabèva mau de tradir la gojata atau, quan seré per de la causa. Que cridava Ana, reviscolada peu desespèr de la soa situacion. Que truquè la vitra a’s desonçar. Que plorava de ràbia. Isterica n’avèva pas vista au liquide qui pleava de mei anar mei la capsula. Que chebitegè excusas Arnaut abans de’s virar de cap a la pòrta qui explosè. Qu’entrèn dens lo cobèrt las fòrças de seguretat e que comencè la luta. La darrèra luta d’Arnaut. Peu liquide semiamniotic qu’ac vedó tot la gojata. Ac podossi qu’averé plorat la mort d’un amic, mes qu’ac avèva pro hèit. Que s’adromí un darrèr còp, negada per las soas pensadas.