Lo Praube Jacme

  La faziá pas luenh de dètz jorns que la jova filheta de lhi pièrs blonds era dens un estat de semiconsciéncia. Après na simpla passejaa dens lhi boèscs randa l’ostal familial, à la recharcha de granas e d’àmpoas, era revengüá chambiaa ; era livida coma n’ondina e son coèrps era recubèrt de marcas rojas. Teniá de discors incoërents sus lhi esperits de la forèst e sus ena vièlha masca. Son estat empirava à cha pauc, dinque à çò que finissès pre s’escrotlar e pus reagir.
  La nuèch era nièra, e lhi raras entòrchas en defoèra de la pechita bastiá en boèrd de forèst éran lhi soretas luzors rivalizant embe la sorniera terrorisanta de la silva. 
  — Ven aishí, mon enfant, murmuràvan las jòrias votzes de la forèst.
  D’en premier, l’òme foguec intrigat pr’aquest fenomèn, pasmens, era coma dens un estat segond lhi fazent demembrar tota nocion de prioritat o de páur. Voriá en saber mai. Obeïssec à lhi òrdres que donàvan las votzes vengüás d’enluec. 
  — Non t’arresta, siblava lo vent, alora que Jacme s’enfonçava pus prefond dens lo boèsc. 
  — Encara n’esfoèrç, brusejàvan las fuelhas de lhi aubres. 
  Après ena chaminaa que la lhi semblava sença fin, la viá de Jacme foguec barraa pre na sorja color de sang que s’escolava lentament vèrs lo coèr de la silva. De jovas fremas nuás e de la destachaa chabeladura de fuec éran tuchas rassemblaas aquí, chantant e se banhant dens l’aiga poiriá. L’espectacle semblava èsser subrenatural, tant Jacme pensava pas trobar la mendra forma de vita umana aquí. La lhi aviá dens l’aire quauquaren de marsan. Chantàvan embe lors doças votzes un imne millenari que veniá de lhi entralhas de la tèrra e qu’aviá traversat l’istòria. L’òme aviá ja auvit acò, dens son enfància ; ben derant la vita à la bastiá e quand sa maire lo menava encar au vieratge pre lhi solsticis, ben derant l’eclipsi e lhi malurs que tochèron lo monde d’aishí. De sovenirs qu’aviá enfoit dens sa memòria e assajat d’eishubiar pre totjorn.

  Alora que Jacme s’avançava, sa vista s’embrumec e l’imne s’esvaporec dins l’aire.Se fretec lhi uelhs. La lhi aviá pus degun d’autre qu’ena vièlha frema, grisa e esterila, assetaa au boèrd de l’aiga, lavant negligentament son linge blanc. S’eschampilhava e seguiá lo corrent, flotant à la susfàcia de l’aiga embe n’inercia cadaverica. Ena votz raucha ressonava dens lo cran de l’òme, chantant de litanias estranhas e amenaçantas qu’éran coma un ecò degenerat de l’imne de las jovas banhairas. 
  Sa chabeça bronzinava, lhi provocant ena dolor sorda e continua.
  — Dieu ! Metetz fin à-n-aquesta chauchavièlha ! supliec Jacme en se tenant la tèsta entre ses doas mans.
  La vièlha frema cessec de lavar son linge pre se retornar vèrs el. Ses uelhs éran blanchaç e voides. Un afrós rictus desformava sa cara laida.
  — Dieu es moèrt, articulec la vièlha fremaça embe lentor, d’ena votz que non semblava èsser la siá. 
  Sas mans, vièlhas e frelas, emponhéran subte l’avant-braç de Jacme embe n’estonanta foèrça. Non aguec lo temps de reagir. Chavirec dens l’inconsciéncia, pre çò que la lhi semblava èsser quauquas segondas. Pi, tornec durbir lhi uelhs. 
  Se teniá derant la poèrta entre-dubèrta de sa bastiá, ena selha plen d’aiga dens la man. D’un gèste delicat, butec la poèrta per lhi atrobar darrèire ren d’autre que desespèr e senglots. 
  Sa frema era de janolh au chabeç de sa filha, priant e plorant. La mendiá era mai pala encara, sença vita : lo mau l’aviá finarament emportaa. 
  — Dieu ! Rendetz-mi ma filha ! supliec la paura frema dens un crid esguirat.
  Jacme baishec lhi uelhs sus son avant-braç. Ena marca rozenta e enflaa adornava sa pèl : la mesma marca que poiem atrobar sus tot lo coèrps de sa filheta. 
  — Dieu es moèrt, articulec l’òme embe lentor, d’ena votz que non semblava èsser la siá.