XP- Capítol I

Per Remesi Boy

I

Sàber non mau hasè, un eslogan qui èra vadut la coneria a la mòda. Un credo que totas las personas frequentaderas avèn a la boca e que l’avèn seca d’ac díser e tornar díser. Ne podí pas passar un dia shens entene’us a relaiar l’encloscament publicitari, tròp urós de servir aqueth moviment qui gausavan aperar ua revolucion. L’Experiéncia qu’avè cambiat hèras causas, vertat. En chicas annadas, lo monde n’èra pas mei çò qu’èra estat e la nostalgia qu’auré podut har vàder aquera desapareishuda que vadó lèu minoritària. D’ara enlà, cada annóncia d’ua navèra version deu produit de la Wiseroot&Glover qu’amassava ua puta de horrèra. Lo parat entau son president de véner un navèth miracle suus tots los ecrans publics deu sistèma qui difusivan adarron lo son ennau devís. Mes sàber que hasè shens que mau.

Que’m cossirava despuish ua mieja òra lo clèish de servici quan ua tor esbeluganta e’m cramè los uelhs. Segur, ne la me podèvi pas mancar. Mei grana que tots los cahorns arron, que pujava terrassas per terrassas dinc a passar la tela negrassa qui celejava. Mei e me n’apressavi e mei que creishè l’idea qu’i avè en aquera ascension decabestrada ua compensacion de quauquarren : lo concors de la mei longa a la verticau. Mes que m’estarèi d’interrogar ad aqueth perpaus En.Wiseroot, Olsen ne m’avè pas convocada a la sedença de la Wiseroot&Glover entà parlar deus complèxes reprimits deu son president e accionari màger. Que’m hasó sorríder totun l’idea : enviar a péisher aqueth gus, quasi un diu peus sistèmas colonizats, que seré estat un gaudi, mes la mea gautassa que se’m hasó car. La lista de’us qui’m volèn véder a crebar qu’èra tròp longa de tot biaish.

Que calè qu’estossi un merdaràs entà’m convocar : un sifonat ? Un piratat ? Un mort ? Los tres dilhèu ? Qu’èra vadut ua costuma adara : retrobar un sifonat per carrèra, perdut a’n desbrembar qui èra. Avertir ua familha que lo lor mainat ne seré pas mei çò qu’èra estat pr’amor d’un piratatge o per carrèra, cercar lo cap d’un gus getat au borièr après l’extraccions deus sons engramas. Mes la nautat en aqueth ahar qu’èra lo lòc : la Wiseroot&Glover qu’èra un bastiment ipersegur, guardat adarron per ua armada de gorillas. Shens nada autorizacion, arrés n’i podè entrar. Que se’n cargava lo sistèma de susvelhança qui èra connectat a l’ISA (per Intelligéncia de Seguretat Autonòma). Ua fotuda seguida de linhas de còdis qui protegiva tots los qui la se podèn pagar. Non, ne m’avè pas convocada Olsen entà devisejar.

En suspencion, que s’estanquè davant lo boclèr energetic. Qu’entenoi la votz de l’ISA au clòt de l’aurelha. Qu’avè ua votz d’actora pornò. Que’u balhèi la mea autorizacion e lo boclèr que s’obrí davant jo. Qu’i penetrèi. Que’m pausè suu parcatge principau l’ISA, ua plaçassa on m’esperava dejà un comitat d’arcuelh.

Qu’èra petit l’òmi qui’m vienó véder purmèr, mei petit en tot cas que lo son seguici. Que’u pressava de’m parlar au paréisher. Que s’obrí la portèra e dejà que’m saludava. N’aví pas pausat lo pè au sòu que començava la soa presentacion. Be me’n trufavi beròi de sàber qui èra, mes l’arretiéner qu’auré perlongar l’escambi.

«Loctenent Donoma ? Jonas Warwick, cap de la seguretat de la Wiseroot&Glover.

– On ei Olsen ?

– Qu’avèva lo comissari Olsen a entertiéne’s dab En.Wiseroot. Que soi jo qui’ vs miarèi suus lòcs de l’incident.

– L’incident ?

– Ça-vietz, que’n parlaram dehens.»

Qu’èra clar que ne’n volè pas parlar dehòra. Que devè estar seriós l’ahar entà’n non pas parlar enlà de la lor hortalessa. Un vielh reflèxe deu temps quan los guapos e’s gaitavan adarron las entercamas tà sàber qui quilhava enqüèra. Que’us rassegurava la tradicion aquera probable, en un monde on las quitas moscas e’s guardavan las veishias pr’amor deu miliard de comentaris que lhevarén. Mantiéner los secrets qu’èra guardar lo hòrt.

Tanlèu passada la pòrta de seguretat, que’s desliguèn los pots e lo qui ne volè pas mei parlar que s’i tornava en guardà’s de desglarar nat mot de l’unic subjècte qui m’interessava : en per çò que volí enténer, qu’avoi dret a la visita mei caganta deus correders de l’enterpresa. Que n’èra grandós lo nanòt de tribalhar entà l’aviéner de la nosta civilizacion com ac disè. Que caminava peus correders com un minjadiu a la catedrau en amuishar tot çò qu’i avè a véder. Que demorè longtemps, tròp longtemps, davant l’annuari olografic de l’enterpresa. Be me’n tustavi beròi de sàber qui machava entau salut de l’Umanitat, mes qu’insistiva. Que’m volè parlar lo nanòt e sustot que’m volè har compréner on èri e a qui anavi parlar. La presentacion de la fondacion de la piramida qu’estó hèita en tres segondas. Qu’èran los pairs luècs de la familha per eth, ua massa hromiganta qui ne seré pas arren shens lo son mèste : Edward William Wiseroot. Amen ! Que passè minutas de las longas a minjar dab los uelhs l’icòna divinau abans d’escarrà’s. Qu’anavi sàber totun çò que fotí aquí. Que m’espiè dab ua cara de tres pams.

«Que cau que’vs disi lo perqué de la vòsta preséncia. Que pertòca En Glover. Vice-president de la companhia.»

Que m’amuishè lo son olo a la dreta de Wiseroot. Èra seriós ? Qui ne coneishè pas a Alan Glover uei ? Las quitas quiquàs au bèth hons de Proximà qu’ac sabèn ! E per qui’m prenè ?

«Que l’avem retrobat aqueste matin. Sol. Au son burèu. Qu’arribava tostemps abans los autes. Qu’èra un òmi de valor.

– E poish véder lo còs ?»

E be hòu, tanlèu pausada, que’u butè la question. Que’s tenó. Tot dret, que semblava mei gran lo nanòt. Que’m lusquè. Avossi l’idea de’m cridassar qu’anava estar recebut. N’èri pas d’umor a sofrir l’arsec d’un lecacuu com eth. A l’espiar que’u tornavi que’s calmè de tira. Que s’escarrè un dusau còp.

– Plan segur, que’vs prèssa probable de resólver aqueth ahar entà sàber la vertat. Ua darrèra causa totun. En Glover qu’estó un òmi respectable, mes daubuns ne l’estimavan pas. Qu’èra un òmi exigent e a còps crude mes tostemps imparciau.»

Puta ! Que’m pensèi qu’anava esbramassà’s ! N’ac hasó pas. Que tornè dret, passant la man au corn d’un uelh entà’n tirar la prova qui’u panè ua gota. Que m’espiava. Que l’espiavi. Que comprenó probable que’m pelavi lo cuu pr’amor que hasó brac lo demorant de la visita.

Davant lo burèu d’Alan Glover, que’m remerciè lo nanòt tà la mea ajuda en aqueth ahar mauaisit e entà la mea discrecion. Que’n hasè tròp aqueth tipe ! Que’m deishè enfin sola, que se n’anava temps !

Au burèu, qui s’i hasè l’equipa scientifica. Qu’i èra lo Konstii, plan segur. Lo Doctor Tsova Konstii. Un beròi tròç : tot de muscle, gran, un beròi mus. Au contra deus sons collègas qui semblavan atutats albinos. Qu’èra l’unic membre de l’equipa dab lo quau aví interaccions sociaus normaus. Qu’i avè dab eth a lucar e a escotar. Quan me vedó passar la pòrta que’m sorridó, qu’avè probable trobat causas tà jo o qu’èra content de’m véder. Que ns’apressèm. Que’n profieitèi entà’u lucar. N’èran pas delidas las soas fòrmas despuish lo còp passat e que las me brembavi pro enqüèra entà’m har ariçar.

«Sofia, Adiu.

– Adiu Konstii, lavetz ?

– Un òmi, Alan Glover, la quarantea, de cap a un mètre ueitanta, avant ça cent quilòs. Vice-president de la Wiseroot&Glover. Ua perforacion au nivèu de l’esfenoïde. Nada perforacion de sortida, ni nada traça de luta. Emorragia extèrna.

– D’autes escantilhs ?

– N’avem pas gran causa peu moment : quauques emprentas, un ordinator còdiclavat, l’arma, un revòlver Brooklyn 1863. Ua antiquitat.

– E pensas un suicidi ?

– Que’m pareish clar. As un dobte ?»

Ne’u responí pas. Ne n’èri pas segura e de tot biaish n’èra pas l’endret entà ne parlar. Que comprenó lèu que n’averé pas nada responsa.

«Qu’ac vei, e pensas qu’ei ligat l’ahar ?

– Que’s pòt. L’implant ?

– Illisible, qu’ei estat enviat tau laboratòri. Qu’averàs las dadas lèu.

– Se n’i a enqüèra…»

Que haucè las espatlas, com mancat de non pas sàber çò que pensavi deus purmèrs elements aqueths. Que dèi lo torn de la pèça. Ua sala de las granas, tota de husta : armaris, tauletas, bibliotècas, un burèu mei gran qu’un lheit. Be n’i avè pro entà finançar lo servir un an de reng ! N’i èra pas entrada enqüèra Olsen. Ac avossi hèit qu’ac auré tot requisicionat per l’enquèsta e tot hèit passar au cròs. En bèth conéisher lo prètz de l’onça, que n’i auré avut pro entà pagar las primas de fin d’annada tanben.

A vista de nas, qu’avè rason Konstii, lo Gloveràs que s’èra crebat lo casco. La sang suu burèu, la soa posicion, l’arma a man, tot que pareishè balhà’u rason. Sola ua aulor que’m chepicava, enter lo cremat e lo sofre.

«Konstii ?

– Quiò ?

– Çò qui pud atau ? Ac saps ?

– Peu NAS que s’ageish de l’aulor residuau de la deflagracion. Be t’ac èi dit, qu’ei ua antiquitat l’arma.»

Dessodà’s atau, sols los guapos qu’ac hasèn enqüèra. Be calè estar tocat tà’s còser la cerimana o estar desconectat beròi. D’ara enlà, ua gota de crash e qu’èra acabada la cagada. Que haucèi las espatlas, de çò que hasèn e quin, que me’n secavi la pinana. Que m’interessava mei lo resultat. Qu’èra clar lo biaish, mes que m’aví lo perqué de manca. Quin ac sàber shens aver Olsen per darrèr ? N’aví pas començat a cavar qu’i èri empegada beròi. Las darrèrs demandas au Konstii plegadas que sortíi deu burèu dab ua idea precisa de qui’m calè véder. Eth, que’n sauré mei suu cebacremat que tots los vailetàs qui tribalhavan tad eth. Mei que la soa familha bahida. Que’us agradan celar causas ad aqueths tipes. Qu’ac jogavi, ne seré pas diferent lo Gloveràs.

Au cap deu correder, que vedoi a la Grø Olsen sortir d’un burèu, lo de Wiseroot probable. Qu’ac hasè quasi d’arrèrcuu donc, que sortiva bahida deu sacro-sant burèu. Ac avossi podut qu’averé hèit ua puta de colada en passar la portalada. Quina lecacuu ! Mes que’m vedó e que’s tornè quilhar. Que tornè la soa lenga a la boca tanben e que’s cambiè l’anar. La puncèla sosmésa qu’avè deishat la plaça au son mus mei naturau : lo d’ua dominatora SM. Que s’apressè com un tanc, los sons uelhs mitralhaderas apuntats de cap a jo. Qu’avè lo còs d’ua catchaira la Grø, la tinhassas peroxidada de manca. Segur, m’ac avossi voluda plegar, n’aurí pas hèit lo pes. Mes que s’estanquè au men ras, la soa cara de germanica barrada com un blocaus. Que la hasè cagar de’s despegar los pòts entà’m parlar, que’s vedè, mes qu’ac hasó totun : lo son maisherar que’s talhè com desligat dab las fòrças.

«Donoma…

– Olsen…

– Que’vs vòli véder au men burèu d’ací ua òra. Qu’avetz a compréner los enjòcs ligats ad aqueth ahar. N’ei pas ua enquèsta com las autas e ne la ve calerà pas miar au vòste anar costumèr : que’vs calerà amuishar discrecion.

– Comandatz, Comissari ! Qu’i serèi.»

Que’s tornè barrar la gauta la Grø en hissà’m dab los sons uelhs blaus eslavats. M’avossi poduda còssecar, qu’ac auré hèit dab plaser, mes que’u hasí besonh. Que s’englotir meilèu la malícia com un vielh curatripas, abans de’m deishar ! Qu’èra çò que’m pensavi mes, ne m’avè pas deishatz anar depuish ua segonda, que la soa votz e’m tornè aus escotaders. Que’m virèi entà la véder a putà’m deu son dit :

«Aqueth còp Loctenent, n’avètz pas lo dret de merdejar. Comprés ?»

N’esperava pas nada responsa, qu’ac sabí. Ne’n balhèi pas nada. Que’s virè entà partir, passant lo correder com s’èra un pas d’aunor. Que’u deishèi quauques minutas d’avança. Non volí pas que pensèssi que la seguivi : que’n seré estada molhosa…

Peu correder, qu’ensajavi de retrobar lo men camin. Qu’èra un laberint aqueth bastiment e shens nat gavidaire, que m’anavi pèrder lèu. Que me’n sabèn mau lo nanòt e la soa visita caganta : au mensh dab eth qu’èri arribada au bon endret. Ne’u vagava pas de m’ajudar a la horrèra de vailets de servici qui’s passejava peu correder : qu’èra tròp cuentada a créder aus sons mèstes. N’avoi pas nat espiar quan demandèi lo men camin e per las reaccions qu’avoi quan amuishèi la mea carta de polícia, aquesta n’avè pas nada valor tampòc. Harta, que trauquèi lo briu uman en bèth possar dus piros qui ne’s mautèn pas. Que baishèi los escalèrs dinc a l’arcuèlh e que’m plantèi davant la purmèra bòrna que trobèi. Que’m liguèi lo cable USB au punhet entà tractar çò que’m calè : n’anava pas durar hèra. Lo temps de’m concentrar suu nanòt e la soa visita e qu’èra convertit lo fiquèr. Lo mei long qu’estó l’ennau messatge de confirmacion de telecargament que m’amuishè l’olo : triple confirmacion ! N’estossi pas d’accòrd, qu’aurí avut tres possibilitats de díser non. Lo mòde lectura que’m tornè har víver un còp mei la mea arribada a la Wiseroot. Que m’i calè passar quan me haré cagar com cau. Lo camin au cap, que’m calè tirar d’aqueth endret : l’ambient d’autocontentèr que m’abracava lo cabelh.

Qu’anavi de cap a la sortida quan l’entenoi, aquera votz que ne volí pas enténer. Que’m virèi de cap ad era : qu’èra ua hemna quiò, la qu’anava dab la votz aquera. Qu’avè la quarantena. Granassa e esqueletica, qu’avè la cara hreda, los uelhs cerclats per macaduras e totun que s’i hasè entà daunejar. Que m’espiè de cap a pè com se ne m’avè pas jamei vista e que’m sorridó tota faussa.

«Adiu Sofia, quin te va ?

‒ Plan, plan e tu Elisabèth ?

‒ Que va mercés, mes que tròbi de dòu har totun d’aver a esperar un mort entà véder a la soreta.

‒ Que soi estada cuentada per aquestes torns, çò’u tornèi shens convénce’m, desolada.

‒ Non te’n des, çò’m sorridó un còp mei, qu’ac compreni de plan. Qu’avem tots las nostas prioritats. Ès tu qui enquèstas suu suicidi d’Alan ?

‒ Quiò. Lo suicidi ?

‒ Ne n’ei pas un ? Sabes, que paréisher ua hromiguèra ací, mes qu’ei meilèu un bocalet conhit de làmias : quan s’i passa quauquarren, ç’arridó-se’n, qu’ei sabut lo quite dia.»

Que l’espièi long, qu’avè informacions suu Glover probable. Ne serén pas revelacions mes que m’ajudarén a escapsar lo gus : abans de començar a cavar au solh que m’agradaré sàber qui i cagava.

«Quin èra ?»

Que cambiè de cara ad aquera question : que desapareishó lo sorríder. Que sospirè. De la soa man esquèra que’m muishè lo son burèu. Qu’i entrèm e que barrè la pòrta. Qu’espiè per la vitra s’i avè monde au correder entà’i non pas véder arrés.

«E m’explicas ? çò contunhèi pressada.»

Ne’m responó pas. Que dè lo torn deu son burèu abans de s’asséder, verificant qu’èran estupats los aparelhs. Puish, dab la soa votz mei naturau que copè lo son silenci :

«ISA ?

‒ Au vòste servici Doctor Jenkins.

‒ Copa l’enregistrament de la mea Experiéncia, que passi en mòde privat.

‒ Coneccion au servider interompuda.»

Que m’espiè long, cercant los sons mots bahida. Ne semblavan pas viéner aquestes. Que sospirè un còp mei. Fin finau, que despleguè los sons pòts tà’n deishar sortir un chebit :

«Sovent, que pensam véder deu monde çò que son, pr’amor que passam temps dab eths, mes ne vedem pas sonque çò que’ns dèishan véder. Qu’èra atau tanben Alan. Qu’avèva ua masca : la d’un òmi shens nada istòria, aimant la soa familha, artisan geniau de l’aviéner uman. Be n’èra bahida, au començar, quan tribalhèn suu purmèr receptor engramatic dab Edward, mes n’èra pas mei lo cas despuish un moment. Quauques mes a, que comencè a còrsecar Alan. Que semblava aulhors, com chepicós. Ne parlava pas briga deus sons problèmas, plan segur, mes lo son cambiament de costuma que parlè en per eth.

‒ Çò qui vòu díser ?

‒ Que comencè a mancar las amassadas, a arribar en tardança o a non pas viéner au burèu. E quan vienèva que s’estava au son burèu la màger part deu temps, pòrta clavada. Qu’èra vadut un òmi diferent, espaurit e sospecciós.

‒ As ua idea de çò qui l’aparí ?

‒ Nada. Que supausi que ne sofriva pas mei la soa situacion entà har ua tau causida.

‒ Mercés, que’m cau partir.»

Que’m lhevèi, qu’ac hasó tanben. Que pareishè d’estar suspresa de’m véder a partir tant viste. Qu’anèi de cap a la pòrta. Que gahèi la punhada, encarada de non pas mei díser arren. Mes los sons pòts que’s desliguèn un còp mei. N’èra pas lo moment, mes que m’estanquèi. Que m’avè ajudada, que la podí escotar.

«Sofia ?

‒ Quiò ?

‒ E poderés passar a casa, quan te vagui ? Los mainats que t’an de manca. Que’m demandan sovent de las toas novèlas. Au ser dilhèu ? Que complim los ans de Rory, que’u plaseré de t’i véder. Que minjam de cap a 20h. I poderés estar ?

‒ Qu’i serèi. Adiu.»

Au An Marbhán d’ací vint minutas. Qu’avè lo dequerò entà longuejar aus dèbes mei michèrs lo Flanigan e entà m’i arrossegar quan informacions e’m hasèn besonh. Quin trauc ! Lo davant qu’averé en·hastigat un pomponhèr : ua pielassa de dèishas qui serviva de terrassa, un vielh neon verdàs mieitat cremat qu’èra la sola mustra e dus guelhós rasèrs que hasèn l’arcuelh. Qu’èri au bon endret. Qu’encamè los pompaires adromits entà possar ua pòrta ronhosa. Que m’i en·honsèi.Tanlèu entrada que’m brembava mei ua espishada collectiva l’aulor que non pas lo hum agradiu deu tobac hred qui m’esperavi. Qu’èra charmant. Lo coi darrèr lo son taulèr que’m lugarnè dab lo son mus de coat : n’aví pas bahida lo mus de la soa pratica costumèra. Que’m saludè d’ua capejada. Qu’èra de mau pensar, mes que m’estimavi mei lo davant que non pas lo dehens…

N’èra pas arribat lo Malik, com de costuma. Qu’èra vadut ua tradicion : que l’aperavi, que’m balhava rendetz-ve en un cahorn, e que l’esperavi en curà’m las tripas. Ne durava pas guaire en generau, mes aqueth còp que tustava la mea paciéncia.

Que’m serviva dejà lo men tresau veire lo pelat deu cuer e ne pareishava pas lo Malik. Que m’agradava pelà’m entad arren. Hartada beròi de har de la cloca, que’m desempeguèi lo cuu deu sièti entà partir. Qu’èri a pagar lo papo per la soa escota e la calor deu son arcuelh quan soè un messatjolo. Qu’èra criptat shens nada suspresa, ne s’estava pas en arrés lo Malik. Que l’obrii en i esperar léger explics, mes çò qu’i lejoi ne n’èra pas. N’èra pas long lo messatge, tres mots sonque. Que l’aví tant per tant lejut qu’entrèn quate gorillas qui aurén desmonardà’s ua mona. Ací, n’i èran pas per l’ambient romantica. Que m’ac confirmèn los calibres putats de cap a jo. N’avèn pas de tot biaish mus a’s har cagar dab preliminaras : los còs mascarats de tatoatges equivòcs e los clescs mei desèrts que la sala, que semblavan dab lo coi las cinc shardinas. D’aulhors, ne sabè pas que har aqueste. Qu’avè bahida darrèr lo son taulèr tot çò que calè entà’n har purèa d’aqueths quate piros, mes qu’èri au bèth miei e que m’agradaré que ne merdegèssi pas.

Après un temps d’observacion deus bracs, lo temps d’ua inspeccion de las fòrças presentas, que comencè a bavar lo mensh tocat deus quate :

«Ès tu Donoma ?

‒ Era medisha. E poish sàber lo chafre qui pega ad aqueth mus de hava ?»

N’ac èi pas jamei sabut. Que n’avè profieitar lo papo entà cagar beròi. Que’s pensè bahida que sortir lo son calibre que seré estat discret. Aqueth piro que se’n prenó ua shisclada per la talha abans de s’eglaishar suu taulèr. Qu’èra lo còp o crebar. Ne m’anavi pas estar au bèth miei en esperar lo men torn. Que’m tirèi de la cinta lo Gauss-25, balhant a qui ne’n volè. Que’s cuulhevetè lo purmèr, secat sus plaça. Ne triguè pas la reaccion deus autes : quan lo vedón a càder, ua navèra aeracion enter las aurelhas, que vueitèn sancèras per la pèça las lors pilas. Las descargas electromagneticas qu’electrizavan la sala. Celada darrèr lo taulèr que sentivi lo plastic a cremar. Lo hum qui’m chacava los narics que pleè lèu lo clòt on èri atutada. Que sabè a las darrèras violent e aqueth còp n’èra pas aquí lo vielh tà’m sortir deu solh. Drin a drin, qu’ahumavan beròi los tres excitats de la gancheta, tant qui ne s’i vedè pas mei arren. Que’m balhè lo temps de telecargar ua solucion entà non pas har lo pet aquí. Cèrcas per las meas dadas e qu’estó lèu trobada aquera, n’èra pas briga originau, mes ne podí pas har de la lipeta. Purmèr reperà’s las ciblas en activar lo filtre infra-roi. Dusau activar lo girofar deu clèish de servici parcat davant lo dèbe. Volume maximau entà gahar los pelats. Aquò hèit, n’aví pas sonque a sortir de la sot e desquilhà’us. Perduts peu hum ne’m vedón pas a arribar. Encarada, qu’avancèi de cap a eths lo gauss tornat a la cinta. Que m’avèn shucada beròi dab las lors manièras e qu’aví hami qu’ac comprenóssin. Los uns peus autes, que s’esglachèn au sòu mercés a las leçons de bòxa deu vielh. Que’s defenó lo darrèr vertat. Òrb, que s’i escadó peu hum a’m petar lo nas, abans que s’encontrèssin lo son hitge e la mea dreta.

Que sortíi deu An Marbhán en barquiar. L’air de la carrèra n’èra pas mei san, mes que pudiva mensh. Acostada contra la pòrta d’entrada, que tornèi léger lo messatge deu Malik : Hè’t enlà. Mercés peu conselh Malik. Dab lo roi, lo blau deu girofar que s’estanquèn de colorar la carrèra. Que la se clavè la carrascla qui’m crebava las aurelhas. Clucada, que’m passèi la manja devath lo nas : que pishava sang. Qu’èra ua puta de matiada qui s’acabava…