la Desliurança

Per Antòni Viguier

« Prenètz garda que non siatz seduchs. Quar mants vendrèn en mon nom, dizent : L’ei ieu, e le temps aprocha. »

L’èra v-ura bèla nuèch. Ura fòrça bèla nuèch. E çò, ben que foguèro, per constrenhement, dens l’obligacion de fuir la tèrra que m’aviá vista nàisser. Le cèl èra magnificament colorat e, perfectament a l’abric de la guèrra e daus gents malvolents, un sentiment de securitat m’envaïssiá. Pasmens, le champ dens le qual nos eram installats per durmir, aul se trobava probablament a proximitat de ghols o d’autras creaturas de la nuèch qu’ail aurían poscut nos devorir durant nòstre sòm. La me semblava mai apercebre dens le cèl de formas volantas, tròp majestuosas per èsser aquelas d’aucèus o de ratapinhatas.

Mon companh de rota, un òme quasi pro vièlh per èsser mon paire, èra coma d’abitud assetat derant le fuòc de camp, encara un pauc fumós. Rómia que romiarès, aul repetissiá de lònja de paraulas dessenadas. L’èra pas n’òme marrit, ni meime dangeirós ; aul èra juste un pauc simple d’esperit, o dau mens, al o pensavo. Quora al dormiáu, o qu’aul se pensava qu’al dormiáu, aul priava.

Un jorn, al capitèro d’entamenar abö el ura discussion a prepaus de sas prieras. Aul me dizec que Dieu le guidava a travèrs los champs e lhi parlava durant la nuèch. Pasmens, dempuei quarques jorns, aul me semblava encara pus trebolat que de costuma. Per le premier còp, aul me parlec de sa femna e de sa filha, e de la mòda qu’ail èran desseparats per la guèrra, e me dizec que le nòstre periple le menarè fins qu’a ailas. E alora que las nuèchs se succedissián, sa foliá grandissiá tant coma son euforiá.

L’èra v-ura bèla nuèch, per ieu aitant que per el, qu’aul pretendiá que quora le sorèlh se levariá, aul seriá enfin abö ailas. Aul pretendiá que Dieu l’aviá auvit e que son viatge ansin que sas sofrenças tochàvan a lor fin.

Al durmèro pas derant las premieras luzors dau jorn, l’esperit ben tròp trebolat e mout questions en tèsta. El tanpauc, aul durmec pas ; aul priec tota la nuèch. Diferentament. L’èra coma se aul parlava, coma se aul charrava e non pus coma se aul s’adressava a v-ura entitat superiora. La me semblava gaireben auvir ura votz lhi repòndre ; raucha, potenta e aerenca, mas al discernissiáu pas las sias paraulas.

Quand al me revelhèro, aul èra pus aquí. E la foguec sorament en reprenent mon chamin, e subretot en levant los uèlhs au cèl, qu’al le retrobèro, pauc de temps après. Le paure òme s’èra pendut a v-un grand garric, e los coèrbs ail s’atacàvan já au sieu cadabre.

Aul aviá magara rejunch sa femna e sa filha, fin finala. Pasmens, al comprenèro que, la nuèch darrèira per le mens, l’èra pas Dieu qu’aviá repondut a sas prieras…