La poma

Que vegi qu’èi un problèma aus uelhs més qu’ei plan vertat ! La mia man, los miés caishaus que son vajuts verds coma la poma. Tot çò qui a tocat la poma qu’ei vajut verd. Que soi vajuda verda. La poma que m’a verdolejada tota sancèra.

E adara, que m’aspira puish que m’avala. Que’m senteishi petita e estirada. Qu’ei ua sensacion òrra e que m’engoleish la poma.

Qu’èra lo sococ. Que m’arretrobèi sus ua rota de campanha: camps verds de milhòc pertot mes shens nada auto. Que marchèi tot dret de cap tà un vilatge e que vedoi las autos parcadas sus la cantèra. Que marchèi encòra tot dret e que vedoi ua aficha per ua hèsta: « Hèstas de Montgalhard 2098 ». Uei qu’èm lo 25 d’agost.

Que vedoi enfin quauquas personas e que partii de cap tà eras. Que demandèi a un gojat aon èri e que’m responó: « Qu’èm a Montgalhard, tè ». La soa responsa que m’estonè totun permor, lo vilatge qu’avèva plan cambiat. Mes çò qui m’estonè mès, e que n’avoi un shinhau paur, qu’èra a aqueth gojat de la pèth grisa e deus uelhs arrois. Qu’avèva un objècte de cambiament temporau a la man. Après de m’avè parlat, que’m voló desintegrar permor n’èri pas coma los deu villatge. Quan ac avoi comprés, que’m gahèi a córrer per ua carreròta, escura e sinistra . Que passèi per dessús ua petita murreta quan aperceboi lunh au miei deus camps de milhòc, mantuas usias dab los loés noms marcats en bèras letras : apple, samsung, kitchen… 

Quan tot d’un còp, un guarda vestit d’un pantalon verd e d’un desbardaire dab escriut « lo tué péger maishant saunei » qu’apareishó davant jo. Que’m gahè peu braç dab la sua man metallica e que’m desintegrè dab lo sué pistolet blazer de qui lusiva en la neitòta.