Peu Corguinista
La rocalha qu’èra en maishant estat e trempat com un guit, pr’amor d’aquera lheiteria d’erba fresca. N’avèva pas sonque la sang qui riulava, deu cap dinc au punhet, tà’u balhar l’escalorida. Arnaut que jasèva au mei d’un silenci d’aunors. Las quaus n’èran pas sonque cuics e cὸp d’ala. Nocientament, qu’empunhava tarròcs tà’s tirar aulhors. Qu’avèva lo cap qu’arregava dinc a sentir lo vueit devath la soa gauta. Que cadó, en rotlar, en escletar brancas e las sombras deus arms sons. Que marronè la soa pena, un cὸp aterrit sus ua mossariguèra. Ni la doçor deu pertèrra, ni la proteccion deus cassos qui l’espiavan, n’estofèn pas lo grailet deu pastor. L’eishuguèr deus testimònis qu’èra implacable. Bèth temps har que los arbos ne parlavan pas sonque aus senhors de las seuvas. Aqueths peluts deus pès granàs, los Basajauns. Tad eth shens qu’ua alet amistosa, un cant de huelha, n’avèva pas arren. Sonque lo son prὸpi reclam qui tustava los cὸs deus centenaris eishucs. Totun, au cors deu planh son, que quilhè l’aurelha au luenh. Qu’èra segur de la soa audida, qu‘i avèva umans acerà. Boscatèrs precisament e qui avè gran obrador a çὸ que semblava. N’avèva pas mei nat nèrvi, lo pastor qu’ac podèva sentir au mei pregond d’eth medish, que s’avancè totun. Au paroxisme deu son espèr que’s quilhè a garrapas, en tastejar, per’ci per’quiu, la frescor deu bὸsc.
Arnaut que volèva cridar la lançada soa, tad arbarotar ua ajuda, quina qu’estosse. Ailàs ne n’avèva pas mei la fὸrça, cada ensajada que s’ortè a la garganta. Lo son darrèr salut qu’èra d’aténher los bruts d’espicassadas. Qu’i serpegè a malaise, en possar dab las soas camas dinc a, fin finau, arribà’i. Qu’avèva los uelhs embrumats per ua mescla de sang, de la tèrra e de sudor. Que vedèva a dançar monacas. Qu’apercebó quauques auburis totun, mainats segurament, pr’amor de la talha e de la corpuléncia. Raquitics e espatlacaduts. Que semblavan tustar, amassa e a pàrias, los cὸs enradigats deus arbos. Sengles barrὸts a la man, que toquèn cὸp per cὸp lo medish ritme. Frenetic, estranhament metallic. Qu’èra entercopat d’arríders velats e de velhas comptinas.
« Cὸrda ! Cὸrda ! Viahὸra ! »
Ce cridè Arnaut dab totas las soas navèras fòrças. En copar suu cὸp los tabardèrs qui l’espiavan lavetz. Que s’apressèn au ras d’eth, tostemps amassa, shens díser arren. Lo pastor qu’aparè ua man febla de cap ad eths. Los mainats que hasón arrèrpè a tot doç, shens nada paur, hidançós. Puish que demorèn, atau, quan los lors sorríders e s’intensificavan e los lors uelhs qu’èran entelats. Arnaut ne comprenèva pas arren. Qu’avèva hrèita assisténcia e pas briga de vededors. Que repregè adonc dab mei de vigor.
« Quauquarrés ! Peus Dius ! »
Aqueste cὸp, shens saber perqué, l’efèit qu’estó immediat. Los drὸlles qu’adjurèn en cὸr, d’un ton curiosament ataisador, la lor mair. Arnaut, a maugrat de l’estranh deus caitius, que’u hasèva solaç fin finau. Qu’estó avalit, qu’avèva los braç petrificats peu flaquèr. Qu’avèva la boca seca e l’espiada fanida de cap aus mainats qui corrèvan enter los arbos espés. Qu’arridèvan amassa, pitnavan en har l’arrodeta e d’autas acrobacias. Ne s’avisavan pas mei d’eth. Que partin en cantar cantas inconegudas d’Arnaut peu sens com peus mots. Eth, jumpat per las votz reculadas, que s’ahonè suu cὸp.
Imatge : Adele Lorienne
diunegre.com 