Las botas d’Aigaviva (VI)

Per Remèsi Bòi 

VI

Dens lo tunèl d’evacuacion deu sector 118 la tropa qu’avançava d’un pas militar. Ua andada legitimada peu hèit que los correders d’aqueth sistèma n’èran pas mei susvelhats. Arnaut qu’ac sabèva de plan, patrolhant regularament per aquera partida de Hontaur que vedó los drònes e los guardas a descampà’us per mesura d’estauvi quauquas setmanas a. Ne mancava pas sonque a trobar la bona boca d’evacuacion au demiei d’un centenat d’autas. Las cèrcas qu’estón bracas mercés aus implants intèrnes de comunicacion qui ligavan la tropa dab lo poste centrau. Los plans deu sistèma d’evacuacion telecargats n’avèva pas calut sonque quauquas minutas entà trobar lo bon passatge. Un camin qui lançava contra los infiltrats, tanlèu entrats, tot çò qu’avèva de nauseabond…

L’aulor caracteristica de l’aiga navèra que semblava d’estar l’element màger d’aquera aulorada qui ahupè la gojata, mes que n’i avèva d’autes de mau identificar qui emposoavan l’aire d’un biaish mei perniciós… Los autes, tròp acostumats a compassar aqueths tunèls ne s’estanquèn pas. N’avèvan pas remarcat probable lo cambiament d’atmosfèra. Sufocanta, Ana qu’ac avèva percebut. Los sons uelhs que’n ploravan e la soa boca assecada per la pestiléncia de l’endret, ne’n podèva pas avisar la tropa qui contunhava a avançar. Renonciant a cridar tà’us avertir que s’acostè contra ua paret pegosa en ensajar en de balas de gahar lo son alet. Que’u calèva ua pausa d’adaptacion. Arnaut, qui la vedó estancà’s, e virè de man entà tornar au son nivèu. N’èra pas mei caraclavat, au contra. Que’s brembava enqüèra de la soa purmèra mission per aqueths tunèls. Quin l’amoniac l’avèva brutlat los sinus e partvirat l’estomac. Ne podèva pas desbrembar tanpòc las dejeccions qui’s pegavan pertot e la paur qu’avèva avut de trebucar, riscant de càder lo cap purmèr dens aquera aiga negrassa e mau-sana qui riulejava de reng au sòu. Non, lo moment n’èra pas lo deus arcasts, mes lo de l’enterajuda. Lo soldat qui sortí d’ua de las pòchas cosudas a la soa cinta ua masca qui avèva la particularitat de póder alimpiar l’aire mei emposoat. Que passè las duas elasticas darrèr las aurelhas d’Ana qui aledè pregondament quan comprenó l’utilitat de l’objècte. Puish, shens nat mot, Arnaut que tornè davant entà miar los sons òmis qui l’avèvan esperat, seguit per la gojata qui volèva sortir d’ací autan viste com possible.

Qu’èran arribats en ua sala de banh luxuosa e clincanta. Qu’avèvan entà i accedir desligat lo vermi discret e de mòda deu hialat d’evacuacion, neutralizat la sistèma anti-intrusion e hèit mei segur l’endret. La pèça esclairada d’ua lutz adocida que revelava tota la riquessa deu son proprietari a la tropa, qui ne prestava pas nada atencion aus tapís elegants qui vestivan lo sòu dab gost, ni au marme blanc omnipresent qui balhava a l’endret un anar de puretat e a l’abséncia de maquina de contròla tanpòc. Ana, qui n’avèva pas sonque l’imatge de la soa sala de banh au cap entà comparar, que s’estanquè suspresa en remarcar totas las diferéncias qu’i avèva enter aqueths dus endrets. Dreta davant un miralh, qui ocupava tota la mieitat superiora d’ua paret, que s’i espiè longament. Qu’èra lo purmèr còp que’s vedèva. Que sabèva haut o baish a qué semblava plan segur, los autes poblants deu brolh que’u balhavan un imatge pro fidèu au son, mes los detalhs de la soa cara, eths que’us descobrí ad aqueth moment, davant lo rebat d’un èste que ne reconeishèva pas. Que’s passè las mans sus la cara entà verificar qu’estossi era, com ahiscada per la volontat de ligar l’imatge d’era qu’avèva imaginat dab l’imatge vertadèra que vedèva lavetz. N’i avèva pas nat dobte.

B’èra lo son espiar qui l’obnubilava sustot, pr’amor ne n’avèva pas jamei vist atau. D’un blau escur quasi oceanic, que bevèva tota la lutz qui s’i barrejava en ahortir lo blanc immaculat qui l’envaranava los iris. Ana que demorè mantua minuta davant la contracolor que l’amuishava la soa cara. Aquera pèth grisassa, aqueths pòts ennegrits e aquera lenga en·hlada, los elements vededers de la corrupcion qui la desfigurava, qu’èran los artisans grossièrs d’ua beutat mau-sana, aliança de la solhadura e de la puretat. Estossi estada sola, la gojata qu’avora desbrembat la soa mission, chepicada qu’èra de compréner aquera paradòxa, mes los autes que l’espiavan dab insisténcia au punt de’u har sentir tota la desaprobacion que’us inspirava ua tau pèrta de temps. Ana que deishè lo rebat deu son imatge a l’aproximacion de la soa memòria en rejúnher la tropa qui l’esperava a la portalada.

La tension qu’èra tocadera. Los soldats ne comunicavan pas sonque dab los uelhs. Cadun que sabèva lo son obratge. Arnaut en emplegar signes manuaus que balhè l’òrdi de l’alargada. Ana que comprenó que la soa mission que seré de demorar darrèr, en esperar la rassegurança deu lòc. Que prenó mantua minuta qui estón de las longas tà la qui esperava. Ua pausa pendent la quau la temptacion de tornar davant lo miralh èra estada hòrta, mes Ana n’i avèva pas plegat. Qu’èra demorada a la portalada de la sala de banh en hicà’s a l’espèra deu mendre brut.

Ua votz que’s hasó enténer : un òmi que parlava hòrt. Que cridava quasi, mes çò que disèva n’èra pas clar tà Ana qui èra tròp luenh de la hont d’emission. Que percebó totun lo ton emplegat qui’u brembava lo de la miaça. La situacion que semblava d’empirar quan un borromb e hasó virar brac l’escambi. Quauquarrés gemiva feblament. Qu’èra tant per tant audible, mes pro entà qu’intriguèssi la qui ne vedèva pas arren de çò qui’s passava e entà l’ahiscar a sortit deu son esconeder.

La scèna qu’amuishava cinc èstes armats de cotèths cerclant un sheisau qui èra de jolhs. Aqueste qu’avèva las mans sus un cap qui èra en suspart d’un còs pro gran e eslancit. La soa cara imbèrba e satinada, Ana ne la vedó pas abans d’anar rejúnher Arnaut qui piratava l’ordinator personau deu son presoèr. Que semblava mestrejar de plan çò que hasèva indicant a la gojata que’u haré besonh lèu. L’èste de jolhs que marquè ua pausa quan vedó la gojata. Un moment de concentracion qui avèva com prètzhèit de tornar situar l’imatge que’u tornava Ana dens lo son contèxte iniciau. La soa posicion estressanta e la sang qui barrejava de la soa plaga frontau ne l’ajudavan pas vertat, mes que s’i escadó totun a’s brembar deu lòc on l’avèva vista. Qu’arrupè los sons pòts, amuishant las mordics com ua bèstia herotja qui’s bremba de la soa preda, abans de getar d’un arríder carnassèr claverant los sons uelhs sus la gojata :

«3.92 ! Quin ei possible ?

-Perdon ? Çò’u tornè Ana qui ne comprenèva pas.

-Cara’t ! ç’avertí lo soldat mei au ras lo miaçant deu pomèth de la soa lama.

-Ne’t brembas pas ? Çò getè l’òmi descarat, din din din.»

Aquestes darrèrs tres mots que brembavan a la soa preda un moment de la soa vita tròp recent entà qu’estossi reprimit, e l’efèit que volèva provocar lo predator qu’estó immediat. Ana que tornè au hons d’aquera hòssa qui l’avèva vista a’s negar. Tots los sentits qui l’avèvan gahada ad aqueth moment que’u tornavan d’ua faiçon mei violenta. N’i avèva pas tornat pensar despuish, ahiscada per çò qui l’apariva e totas las hèitas qui se’n seguín. N’avèva pas hèit lo dòu d’aqueth traumatisme. Davant aqueth èste rancurant après un navèth còp de pomèth balhat per un soldat complent la soa miaça, Ana que’s seré podut sentir abaishada, umiliada per la desconstrenta dab la quau evocava aqueth episòdi de la soa vita, mes en realitat que sentiva a pujar la colèra, la volontat deu har pagar tà tots los autes qu’i avèvan participat. Que sarrè los punhs com se volèva traucar las soas paumas dab los sons dits. Qu’èra caraclavada, fulminanta davant l’incarnacion deu son suplici. Los sons uelhs que saunejavan de véder a ua scèna de crimi sagnosa, a un sacrifici rituau complit sus l’autar de la venjança pendent lo quau haré la mestressa de ceremonia. Que s’apressè deu presoèr encarada a’u har carà’s quan Arnaut e l’aperè entà que’u rejunhossi a l’ordinator centrau. L’èste de jolhs que sorridó, nhacaire en véder la gojata a trantalhar. Aqueth ne’s podó pas empachar de hissar contra la soa victima, cercant probable a la destorbar mei que n’èra dejà :

«Cred au ton mèste 3.92. Ne caleré pas que’t hasossis soar las aubetas.»

Ana que s’embotumè, arribada au punt de saturacion. Las soas mans, qui ne responèvan pas mei aus sons ordis, qu’enlacèn lo còth deu presoèr. Los sons dits que’s sarrèn de mei anar mei, complent la volontat de’u véder a morir. La gojata n’entenèva pas mei los autes qui’u demandavan de s’estancar, tròp focalizada sus aquera cara satinada e imbèrba qui sorridèva enqüèra. Ne coneishó pas tanpòc los avertiments d’Arnaut sus l’urgéncia de la situacion e los rics que prenèvan en demorar tròp longtemps au quartièr de Hontaur. Non, Ana cap e cap dab lo son borrèu, n’entenèva pas sonque ua votz intèrna. Aquera votz qui’u chebitejava de reng d’ac har, de’s venjar e per era de venjar tots los qui n’ac podèvan pas mei har. Que vedèva a contunhar la cara de Loïsa, poirida e embohida, estant banhada d’un liquide negràs e nauseabond. Aquesta vision que crispè la soa presa, forçant la victima a escambiar lo son sorríder per ua cara esglasiada. Tot que’u pareishèva tan simple, nada question n’aucupava la soa pensada quan sarrava de mei anar mei. Véncer lo son enemic per tant que costèva, que semblava desvelhar ua part de la soa natura que ne coneishèva pas e qui l’esvargè quan comprenó çò qu’aquesta l’ahiscava a har. Que deishè la soa presa, esglasiada e tremolanta, vedent tots los espiars acusators claverats sus era. Sol Arnaut qu’amuishava lavetz ua cara comprenedora, inspirada probable per la soa coneishença de çò qu’avèva viscut… Aqueste qu’ordenè aus sons òmis de har carar lo lor presoèr, qui hasèva shens nada pudor ua mustra de las soas dificultats entà alenar, bramant miaças e injúrias abans de’s plegar peberin a las exigéncias deus sons jaulèrs. Arnaut qu’amuishava de la man esquèra l’ordinator centrau a Ana, entà’u har compréner que’u hasèva besonh de tira. La gojata, capbaishada que s’avancè de cap ad aquera unitat de tribalh qui aficava suu son ecran la demanda d’identificacion de la cuba cercada. Qu’avèvan chic de temps adara entà obtiéner l’informacion qu’èran vienuts cuélher. Lo capdau de la tropa qu’ensajava d’ac har tot çò que calèva entà guardar la breca informatica obèrta pro de temps, mes lo sistèma de seguretat que s’aviè. Las alarmas cridassèras qu’uglavan la lor canta dissonanta, empleant l’ostau sancèr d’ondas sonòras agressivas de mau sofrir. Tots los èstes presents en aqueth ostau qu’avèvan los timpans qui vibravan de dolor. Ana qu’ensajava en de balas d’emparà’us dab las mans, mes la pression acostica qu’èra tròp hòrta. Que’n plorava, incapabla de pensar a la seguida e de perseguir la soa mission. Ua mission qu’Arnaut ne podèva pas deishar. Tròpas causas qu’èran a’s jogar, tròps sacrificis qu’èran estats consentits entà renonciar adara. En passar la dolor qui’u dardava las aurelhas, lo capdau de la làmias que s’i escadó a redusir au silenci las votz de carrascla. Un moment de quietud pro brac qui permetó a la tropa de percéber ua activitat exteriora intensa e inabituau : las eliças deus drònes de seguretat que qu’avèvan responut a la crida e qu’ensajavan dejà d’entrar dens l’ostalàs entà verificar çò qui ac provoquè. Ana que’s sentí vergonhosa deu temps qu’avèva perdut. Lo presoèr que sorridó en bèth compréner que la soa captivitat n’anava pas durar guaire e Arnaut, luenh de’s resignar, que passè au punhet de la gojata un braçalet electronic qu’avèva ligat per avança a l’ordinator centrau. Qu’èra lo lor punt d’accès au sistèma automatizat de mantenença de las C.G.A. Mantua minuta de reng, qui pareishón dangerosament longas, l’ordinator que cercava au demiei deus miliards de cobèrts que repertoriava la soa memòria, lo qui contienèva la cuba matriculada 115SAG234B3S7L.

L’informacion tant esperada que s’afiquè totun sus l’ecran. Arnaut qui l’avèva esperada shens díser nat mot, qu’èra a la notar quan Ana e sentiva a córrer lo long deu son braç un sentit desagradiu. Qu’èra lo braçalet qui la brutlava. Quan ac comprenó la gojata qu’espiava Arnaut qu’i èra demorat a costat d’era abladada peu mau qui la devorava, suplicà’u de l’ajudar. Tremolanta e esvarjada qu’ensajava en de balas de tirar era medisha çò qui permetèva au sistèma d’empara informatic d’envià’u cargas electricas de mei anar mei hòrtas. Mes la fòrça que’u mancava pr’amor de la dolor que vadèva de mau sofrir. L’arrelòtge soscutanèu qu’en·huecava ad aquestas estimulacions tot lo sistèma nerviós de la soa òsta, provocant atau ua contraccion generalizada deus sons muscles. Ana que flaquí, privada deu pauc de nèrvi que’u demorava. Las soas camas, assautadas de reng per garampas quasi tetanicas, ne s’i escadèvan pas mei a la mantiéner dreta. Que sentiva lo son còr a batanar d’ua faiçon anarquica, com destorbat per un corrent electric invasiu qui l’impausaré la frenesia deu son ritme. Puish que s’estanquè com avèva començat, a la destrupada. Arnaut qui avèva tot çò qui volèva de l’ordinator que l’avèva desliurada. Qu’avèva trencat dab l’ajuda de la soa lama los hius qui ligavan lo braçalet dab l’ordinator devath los perpaus nhacaires deu presoèr qui ne podèva non pas profieitar d’aqueth moment entà hissar. Ana qu’èra estenuda sus un sòu hred, los uelhs claverats. Qu’entenèva de plan las votz qui escambiavan miaças, mes lo son còs qu’i avèva tròp patit que’u desaconselhava de’s desvelhar. Un conselh deu quau ne hasó pas compte. Los sons uelhs que s’obrín sus la cara chepicosa d’Arnaut qui s’èra clinat sus era. Aqueste que sorridó quan la vedó a tornar. Qu’ei lo purmèr còp que’m sorrid, çò pensè Ana abans de har maumús entenent ua votz que ne volèva pas mei audir :

«Electrizant non ? Alavetz 3.92, as hèit un beròi saunei ? Dèisha’m devinar. B’as vist la mar grana !

– Cara’t ! çò tornè Ana qui’s tornava quilhar dab ajuda, ne saps pas sonque mauparlar. Las toas rebecadas ne’m hèn pas mei arren.

– Vertat ? çò contunhè lo presoèr prenent las soas paraulas com un desfís. E pensas estar la sola a saunejar ? A véder la creatura negra e blanca e los sons guardians a nadar per las andadas ?

– Quin…

– Praubina ! E’t pensavas unica ? Demanda aus tons amics d’on vienen aqueths sauneis, que compreneràs a quin punt ès ordinària …

– Cara’t ! çò cridè Ana qui ne sofriva pas mei de l’enténer.»

E que’s carè, non pas pr’amor qu’èra vadut sobte pro comprenedor entà percéber lo mau que las soas paraulas e provocavan, mes pr’amor deu còp que recebó darrèr lo còth e qui’u hasó trobà’s mau. Que jasèva lavetz lamentablament au sòu, vestit d’ua rauba de banh de seda e d’un par de cauçon assortits. Ana ne l’enteneré pas mei, mes çò qu’avèva dit que l’intrigava. Que n’averé volut parlar de tira dab Arnaut, mes los drònes que començavan d’entrar dens l’ostalàs. Ne’us vagava pas d’esperlongar pr’aquí. Quan las soas questions que la tesicavan, la gojata que comprenó l’urgéncia deu moment en seguir la tropa qui tornava a hum de cap au sol escapatòri segur, la sala de banh.

Lo vèrmi tornat ligar au sistèma d’evacuacion deu sector 118, los sèt èstes que’s podón pausar drin. Ana qui tornè sentir l’aulorada nauseabonda qui l’assautè enqüèra que’s tornè passar la masca que l’ac avèvan balhat. Celats dens l’escuranha deus tunèls, que’s sentivan a l’acès de las tornas au mensh pendent quauquas minutas. Mes qu’èra ua evidéncia entad Arnaut que ne calèva pas demorar pr’ací tròp longtemps : las patrolhas n’anavan pas tardar a compréner e a envadir aqueth nivèu. Entà anticipar aquesta certitud, qu’ordiè a dus deus sons soldats d’anar en reconeishença. Qu’avèvan la mission de trobar lo camin mei segur entà sortir d’aquí e anar dinc au cobèrt deu quau coneishèvan adara la posicion exacta. Posicion transmetuda d’urgéncia au pòste centrau entà verificacion. Ua verificacion pro longa que deishè a Ana lo temps de’s convéncer qu’estossi lo bon moment entà esclairar la situacion vaduda escura per l’escambi dab lo poblant de la vila Raimoni. Que sospirè long abans de s’avançar de cap a Arnaut qui pareishèva d’estar ansiós. Purmèr ne gausè pas destorbà’u quan èra a comunicar dab los sons òmis, qui susvelhavan de reng los tunèls grehós e pudents deu sector, mes l’episòdi precedent e los rics qu’avèva pres tà’us ajudar qu’acabèn de la convéncer de la soa legitimitat. Que claverè Arnaut deus uelhs un long moment, cercant los mots mei justes qui’u permeterén d’aver explics. Que s’espièn tots dus, l’un esperant e l’auta trantalhant. Estóssin en ua situacion mei bona l’òmi qu’averé podut deishar durar aqueth silenci, esperant los purmèrs mots de la soa interlocutòrias entà parlar, mes la situacion presenta que’u forcè a precipitar l’escambi :

«E va ? Que semblas chepicosa. Que’t pòts pausar quauquas minutas se vòs, après çò qu’as viscut be t’ac ameritas.

– Que’m brutla enqüèra mes que va mercés, çò’u tornè Ana la soa votz amatigada per la masca que portava, qu’ei auta causa, çò horní totun trantalhanta.

– Auta causa ?

– Òc… Que pertòca l’òmi de la vila e çò qu’a dit sus jo e los sauneis.

– Qu’ac vei, çò sospirè, escota, que’t volèva destorbar, empachar-nse de perseguir lo noste prètzhèit e…

– N’avèva pas nada rason de mentir, çò’u copè en sentir qu’ensajava de la rassegurar, perqué ac averé hèit ?

– Nada rason ? B’ei un privilegiat Ana ! Obreish los uelhs ! Qu’avèva totas las rasons de’t mentir entà protegir un sistèma qui l’avantatja. La mensonja que demora ua arma de las eficaç entà travestir la realitat. Har passar las injustícias qui ns’oprimeishen com necessàrias a la nosta subervita e har considerar las accions vertadèrament necessàrias per transgressions intolerablas qu’ei un metòde pro emplegat peus favorizats. Ne’t cau pas deishar…

– A mentit de reng ? Çò’u tornè copar Ana qui ne volèva pas deishar passar lo parat de conéisher la realitat.

– Non, ç’avoè Arnaut en tornar sospirar, mes que’t cau compréner que tot çò que hasom qu’ac hasom dab lo prètzhèit de clavar un sistèma deu quau ne coneishes pas tot enqüèra. Decisions qu’estón presas, que n’assumim, d’autas que nse’n saben mau, mes totas qu’estón necessàrias. »

Que’u volèva har compréner, véder aus sons uelhs ua aprobacion qui testimoniaré d’ua hidança en la lor causa, mes n’i vedó pas sonque lo destorbe que lhevava la situacion. Ne podèva pas sonque compréner. Eth medish n’ac sabèva pas tot, mes qu’èra convençut de l’imperatiu que representavan la soa mission e de la necessitat deus sacrificis qui l’avèvan vaduda possibla. Que l’ac averí volut explicar tot, qu’avèva los mots qui’u brutlavan la lenga. Ua desbondada d’informacions qui demorè silenciosa quan un davantalèr e tornè en córrer. Un navèth escambi d’espiars que hasó pujar la tension : l’aute soldat enviat peus correders ne tornaré pas. Las patrolhas qu’èran a verificar cada mètre carrat deus perhons e n’anavan pas tardar a’s getar sus eths. Las lutz blaus electricas que coloravan dejà las parets grisas deus tunèls d’evacuacion confirmant a la tropa l’urgéncia de la lor situacion. Arnaut que balhè los sons ordis : qu’èran simples, de tot biaish ne’u vagava pas de pensar ua estrategia defensiva mei elaborada. Las soas fòrças que serén divididas en tres grops de dus individus qui partirén tots tà direccions diferentas. Cada grop n’avèva pas sonque ua mission, trobar lo cobèrt e se per cas aqueste objectiu n’estossi pas atenhedís, l’objectiu segondari que seré de retiéner las patrolhas entà perméter aus autes de s’i escàder. Los cinc soldats, silenciós que’s saludèn un darrèr còp en bèth saber que ne’s vederén pas mei. Nada emocion ne’s podèva véder sus aqueras caras. La conviccion qui avèva torrat los lors trèits ne’us permetèva pas sonque d’amuishar ua determinacion qui hasó compréner a la gojata que nada reddicion n’èra acceptabla. Qu’esciambièn quauques mots convienents e convienuts, causits de plan per la vegada. Los purmèrs dus grops que partín peus tunèls lugubres anant lo long de las parets, profieitant de cada enconhèra e de cada angle entà avançar e se necessari entà téner un tracanard a las patrolhas assermentadas.

Arnaut qu’èra demorat dab Ana, qu’èra la soa mission. L’òmi deu peu blanc, abans que s’ahonissin taus perhons, qu’èra estat categoric sus la soa importància tà la seguida. B’ac sabèva de plan. Adara que coneishèvan la posicion deu cobèrt, que hasèva besonh a la gojata de véder lo monde com èra vertadèrament e non pas com èra presentat. Esquiçar lo veu de la mensonja qui agolopava la realitat entà’u perméter de véder per la brèca çò que combatèvan e a’u compréner la necessitat de çò qui anava seguir…

Que l’espiè, Ana qu’ac hasó tanben. Aquesta que pareishèva fixada au sòu, encarada de non pas mudar a despieit deu brut de las bòtas que s’apressava de mei anar mei. Los braç plegats sus las soas popas que desirava que contunhèssi los sons explics. L’òmi qu’ac comprenó de tira e qu’ensajava, dab tota l’adretia qu’avèva, de la convéncer en de balas d’ac ajornar. Que demorè planpausada, insensibla aus arguments avançats. Que n’avèva pro de seguir shens saber arren de çò que’s passava. Que volèva conéisher la hont d’aqueths sauneis, la rason de la lor existéncia. Compréner la lor significacion e saber lo perqué de la lor desapareishuda. Avossi ua causa de la quau estossi segura qu’èra lo hèit que l’òmi davant era avèva las responsas ad aqueras questions. Pressat peus rics que prenèvan a demorar tots dus en aqueth tunèl, Arnaut que’u lhevè totun çò que sabèva :

«Los tons sauneis que son artificiaus, çò comencè en chebitejar, que son en realitat messatges que t’envièm entà t’ahiscar a’ns rejúnher.

– Sonque jo ? Çò’u tornè menshidèca.

– Shens que tu, ne’ns podèvam pas perméter de fondar totas las nostas esperanças sus ua persona sonque. L’enjòc qu’èra tròp gran. A setmanas passadas ua cistèrna d’aiga navèra qu’èra destrusida, creant atau ua diversion pro importanta entà’ns perméter de’n piratar ua auta e i inserir lo noste programa. La seguida que depenèva de vosautes. La màger part qu’anava seguir shens mautà’s las recomandacions de Seguretat Sanitària en acceptar d’estar tornat programar quan en realitat ne’us esperava pas sonque lo reciclatge. Ua mendre part qu’anava estar denonciada peu pair au quau se hidè abans d’estar reciclat tanben. Fin finau que fondèm totas las nostas esperanças sus l’infima part qui ne’n parlaré pas ad arrés e qui ensajaré de compréner lo noste messatge.

– Ua part qui acceptaré de préner tots los rics… los qui n’avèvan pas mei arren a pèrder.

– Quiò, çò sospirè, ne comprenóm pas sonque après l’efèit pervèrs de l’operacion. Qu’ensagèm de préner contactar dab vosautes dab l’ajuda d’agents infiltrats entà v’avertir, mes n’avom pas nat tornar d’aqueths. Ne s’i escadón pas probable a’vs contactar pro de d’òra o que prenon tròps riscs.»

Agents ? Ad aqueth mot l’imatge de Jacme que tornè a l’esperit de la gojata en har vàder un sentit de vergonha qui la gahè sancerament. Que tornava véder la soa cara crispada per la paur. Qu’avèva pres riscs deus grans entà la contactar mes ne l’avèva pas escotar briga quan ensajava de l’ajudar. Que l’avèva totaument ignorat. Ana que n’èra desconortada tornant passà’s de reng aqueth moment com se volèva brembà’s mots deus quaus n’avèva pas hèit compte. Sol lo son plan entà sauvar lo son hrair que la tesicava lavetz. Lo messatge deu vielh òmi que pensava hòu que’u passava lis dessús, eishuga de plan davant la solucion au son problèma.

La vergonha que deishè pro viste la soa plaça a la colèra. Un sentit inspirat peus sacrificis de tots aqueths volontaris a despieit d’eths qui subín las consequéncias d’ua causida que n’avèvan pas hèita. La gojata que getè un arrèruelh tà l’òmi abans de díser d’un ton qui ne podèva pas celar lo son estat emocionau :

«Quin ns’avetz podut har aquò ? Cridant a s’esbohar la masca qui avèva amatigat la soa votz dinc aquí n’ac hasèva pas mei.»

Arnaut ne responó pas, convençut de l’inutilitat d’exprimir las soas justificacions. La colèra, qu’ac sabèva, ne’s podèva pas apatzar dab mots. Ne’u podèva pas apréner la realitat de tot biaish pr’amor qu’èra de non pas díser : los sons mots tròp aproximatius que travestirén çò qu’avèva vist e atau çò qui l’avèva convençut a har çò qu’avèva devut har. Que calèva qu’ac vedossi era medisha entad ac acceptar. N’ensagè pas sonque de la calmar mes qu’ac hasó en de balas. La gojata ne volèva pas mei contunhar shens compréner e qu’ac hasó enténer peus tunèls qui ne tardèn pas a replicar : bronits que pleavan de mei anar mei los conduits vesins brembant a l’indiscrèta lo dangèr qui’us enrodava. Aquesta que’s carè pausant las mans sus la soa boca, vergonhosa deu son emportament qui’u semblava d’estar incompatibla dab la situacion que vivèvan. Tots dus que demorèn quauquas segondas per l’escuranha, silenciós e cranhents, esperant non pas estar estat remarcat. Un espèr decebut quan entenón au luenh un arrueit funèst que pareishèva de s’apressar d’eths, en har rasonar peus tunèls la musica bellicosa e herotja deus pas cadenciats. Sobte la miaça que vadó mei reau quan las lutz blaus electricas deus drònes e passèn au roi, eishorbant Ana qui ensagè d’emparar la soa vista dab lo braç. Immobila de cap aus uelhs shens perpèras qui getavan dejà contra era los gets de lutz deus lors escàners, que’s deishè gahar per Arnaut qui, en véder los arrais a rogir au son darrèr, la prenó per las espatlas entà l’arrossegar dens la soa huejuda. Las maquinas qui’us perseguivan en getar de reng avertiments sonòrs, messatges enregistrats e alarmas qui n’avèvan pas sonque un prètzhèit, informar las patrolhas que l’enemic qu’èra estat localizat. La corruda qui se’n seguí qu’estó longa e azardada, hèita de haladas extenuantas, de viradas bruscas e d’arrevirets forçats. Tot aquò devath los espiars inexpressius deus drònes qui’us apuntavan shens relambi…

Estarida, Ana que cadó de fatiga après un ennau arreviret, las mans purmèras dens l’aiga negrassa qui riulejava au sòu. Ne’n podèva pas mei. Que sentiva lo son còs au limite de la soa capacitat fisica : las soas camas qu’èran tròp flacas entà contunhar ad aqueth ritme. Qu’avèva l’alet mauordiada com s’èra au bòrd de l’asfixia e la soa vista qu’èra tròp trebolada entà véder Arnaut qui’u tenèva la man. Ua man que ne podó pas gahar pr’amor deus agents de la Seguretat Ciutadana qui s’apressavan de’u qui la tenèva en lo forçar a tirar la soa lama e a la deishar shens ajuda. Ana, deishada, que’s trobè mau s’ahonint dens un inconscient on rasonavan los crits deus èstes qui’s batèvan e los bruts de las lors armas qui s’entertustavan…