Las botas d’Aigaviva (IV)

Per Remèsi Bòi

N’èra pas sonque un borromb rotlant lo long d’un canèth d’evacuacion, portat per las aigas qui’u miavan dinc au borièr. L’objècte qui cadó dab violéncia suu sòu de beton n’èra pas mei ua persona, mes ua espava maumiada per fòrças superioras, fracatjada contra los ròcs arrabents d’ua arribassa ostila. N’èra pas sonque dèishas encombrantas, e com tà s’assegurar deu lor reciclatge, un equipa de recepcion que las esperava dejà. Per las tenebras qui pleavan la descarga, los uelhs acostumats deus dus agents de guarda que percebón de tira çò qu’avèvan a tractar. Lo brut dejà que’us n’avèva avertits, mes ne pensavan pas aver matèria a tribalhar. Çò qui expliquè la lor esitacion, un sentit vadut de l’acostuma.

En efèit, lo debit costumèr qu’èra d’un còlis per setmana. Qu’i avèva operacions de mantenença qui podèvan produsir un horvari identic, mes aqueras ne portavan pas sonque aiga. Aquí, peu dusau còp de la setmana, lo gran canèth qu’avèva escopit dèishas, çò qui n’intriguè pas tròp los obrèrs, qui’s dèn balanç. Shens díser arren, que s’avançavan a plaser dinc au prètzhèit, la rea croishida leugèr. Cadun que prenó la soa carga, l’un peus cavilhars, l’aute peus punhets, e que la portèn dinc a ua bèna qui aucupava un còrn de la sala, pausada sus çò qui semblava d’estar un elevator. Lo còs qu’estó getat dehens e los obrèrs que tornèn a las lors aucupacions : qui’s limitavan principaument a l’espèra de las autas dèishas potenciaus.

Un espatarrat que s’entenó quan la massa inconscienta encontrè lo hons deu borièr, aqueste qu’èra au paréisher vueit. N’i avèva pas sonque un lheit d’aigalada negrassa tà la recepcionar. Un element qui adaigava las pensadas de l’èste inèrte, com un tesic ideatiu, qui l’ahiscava mei luenh dens los questionaments, los dobtes e la remesa en question de tot çò qui compausava lo son quotidian. Ana qu’ac comprenó quan èra au hons d’aquera caisha, perduda dens lo son refugi oniric. L’aparicion difusa deus elements ne podèva pas estar ua fantasia deu son cervèth. Qu’i avèva forçadament ua volontat conscienta darrèr aqueth procediment. Quin un èste qui ne coneishèva pas arren d’aqueths elements los averé poduts inventar ? Ua reminiscéncia de brembas transmetudas geneticament ? Qu’èra improbabla. Qu’i avèva forçadament un messatge a compréner. Quauquarrés e’u volèva har compréner quauquarren. La pròva estant los navèths elements qui s’amuishèn lavetz.

En nadar per las aigas, la gojata que percebó un cambiament de bon notar dens la quita estructura deu saunei. La creatura bicolòra d’acostuma solitària e insasibla, n’èra pas mei sola, mes seguida per ua tropa de mau identificar. Lo hèit de non pas poder balhar un nom ad aqueras creaturas navèras ne l’intriguè pas briga : ne hasó pas sonque confirmar lo son sentit. Curiosa de compréner, Ana que s’apressè pro au ras entà véder miélher aqueras fòrmas : qu’èran totas de longor, dab un cap de punta, un espiar laterau e globulós, e ua gauta obstruïda de mantua arrengada de dents. Que pareishèvan d’ua dangerositat reau, mes n’esvagèn pas la gojata. Qu’èran tan presas per la lor mission que ne la remarquèn pas. La creatura bicolòra, era, que nadava a plaser, profieitant de la seguretat que l’autrejava ua tau escòrta. Que semblava pasibla, segura deu son bon dret de nadar per aqueras aigas. En cèrcas d’aqueth plan-estar la gojata qu’alonguè lo braç de cap ad era, com tà la tocar en esperar gahar ua infima partida d’aqueth sentit, mes lo saunei que perdó la soa claretat tanlèu que la toquè. Un brut luenhèc que destroblè lo moment, ua votz umana, Ana be n’èra segura ! La realitat, b’ei era qui m’apèra, çò pensè quan la soa vision e comencè a’s velar, las creaturas que m’escapan enqüèra, que desapareishen dens las tenebras de las pregondors en tornar juntar un acès, deu quau ne coneishi pas lo camin. B’ei l’òra de’s desvelhar…Anem Ana, obreish los uelhs !

Un punt luminós que’u dardava las pupillas quan s’i escadó a obrir los uelhs. Qu’avèva las perpèras pesugas e las retractar qu’estó un esfòrç de mau sofrir, dens lo quau hiquè totas las fòrças qu’avèva de rèsta. La lutz qui esclairava lo hons de la bèna que vienèva d’ua lampa electrica estancada a un supòrt, fixat a ua espatla, era medisha ligada ad un còs qui devèva estar lo d’un òmi. L’intensitat deu flux luminós qu’empachava Ana d’estar mei precisa. La fòrma masculina que portava un unifòrme escur, d’ua color desconeguda. Qu’avèva bòtas, immergidas dens l’aigalada dinc aus cavilhars. Ua votz que’s hasó enténer. Que vienèva de mei luenh, de la sala de recepcion de las dèishas segur. La gojata n’entenó pas çò que demandè mes que percebó la responsa que l’òmi au dessús d’era e’u tornè : «Que n’avem ua, qu’èm arribats tròp tard tà l’auta.» L’auta, çò demandè Ana en virar lo cap tà véder çò qu’esclairava la lutz ad aqueth moment, i a quauquarrés d’aute dab jo ? Quiò qu’i avèva quauquarrés dab era, au hons d’aquera bèna escura e pudenta e n’avó pas nada pena tà la reconéisher. Que’s brembè de tira d’aquera cara qu’ua lutz blanca revelè’u. Qu’èra aquera hemna, la qui s’avèva ganhat lo tiratge setmanèr de la loteria planetària. Loïsa… Un sentit d’orror que’u paralisè lo còs dinc a’u har desbrembar la dolor qui la supliciava de reng. Ana que n’estó honida, ua realitat que s’aclapè sus era medisha en crear au son esperit un trauc negre de questionaments. Aquestes que’s succedín tan viste que’u ne balhèn lo varam. Las soas certituds ne n’èran pas mei e los dobtes que comencèn de préner lo hòrt. La loteria planetària n’èra pas sonque un gahatèr, un escapatòri illusiu e fatau. Un jòc crudèu au quau lo qu’i hasèva ne podèva pas sonque pèrder. Aquera navèra idea que hasó tremolar sus las soas fondacions lo monde on vivèva dinc ara. Un monde qui començava d’amuishar la soa cara vertadèra.

L’òmi au dessús d’era que l’examinè, que’s volèva assegurar qu’estossi transportabla. Los riscs d’agravar lo son estat qu’èran reaus e aqueste mètge qu’ac sabèva. Mes ne la podèva pas deishar aquí. Ua tau caduda qu’avèva deishat traumatismes, copaduras e commocions, lo temps qu’èra comptat. Ua esitacion de la soa part que’u seré estat fatau e que l’avèva besonh viventa. Quan la vedó trobà’s mau que sortí un escàner e que prenó las soas constantas abans de decidir de préner lo risc de la desplaçar. Los autes dus òmis, vestits parièrs, que s’apressèn de la bèna. Qu’i entrèn d’un saut e que prenón la carga de portar aquesta causa rompuda, en seguir las recomandacions deu tresau. Dens la sala, que s’avisèn de passar pro luenh deus agents de guarda, ajaçats e inèrtes, la cara contra lo sòu, qui barrejavan la sang qu’avèvan de rèsta en un sifon…

Suu lheit on èra pausat çò qui demorava deu son còs, Ana, inconscienta, ne podèva pas percéber la preséncia de l’òmi qui l’observava, ni sentir los hius qui la ligavan a las maquinas de contròle. D’aqueras que vadèvan pius electronics que pleavan dab regularitat ua sala hèita d’un blanc enlugarnant, on regnava un ambient pròpi a las zònas medicaus. Sol lo piu de confirmacion de sasida de l’estilo olografic que destorbava vertadèrament la calma necessària aus pacients. Mes la gojata ne podèva pas estar desvelhada per aqueste. Qu’èra perduda peu laberint qu’èra vadut lo son esperit. Lo saunei n’èra pas mei aquí : los elements qui’u compausavan qu’avèvan deishat la plaça ad un vueit negràs qui’u brembava dab angoisha l’aiga dens la quau e s’èra negada. Lo refugi oniric qui l’avèva prodigat un solàs a cada moment quan èra necessari que s’esvalisè tà rejúnher la legion de las brembas a tot jamei perdudas. Qu’èra deishada a ua realitat que ne podèva pas acceptar e qu’estó aquera idea d’un monde shens escapatòri qui hasó desvelhà’s Ana.

Que sudiva d’orror, lo son còs tremolant de cap a pè. Qu’avèva los uelhs exorbitats e l’aleta braca, com un èste qui tornava a la vita après ua apnèa mortau. N’i avèva pas aquera aulor pudenta qui d’acostuma èra omnipresenta. Qu’estó la purmèra causa que remarquè. N’i avèva pas arrés tanpòc. Qu’èra en ua sala luminosa, hèita de parets blancas qui destermivan l’endret shens barrà’u. Qu’i avèva maquinas que ne coneishèva pas e qui ne semblavan pas briga a la qui’s trobava d’acostuma en suspart d’era quan dromiva. Per està’u desconeishut de plan, aqueth endret ne l’inspirava pas sonque plan-estar e serenitat, dus sentits que n’avèva pas jamei coneishut en aqueth monde. Passat lo moment de la descobèrta, la gojata que’s tirè los hius qui la ligavan aus escàners. Los pius que soèn d’un biaish mei frenetic. En pausar lo pas suu carrelat hred, que tremí enqüèra amortosida peus produits qui’u hasèvan desbrembar la dolor. Un pas per l’aute, en emparà’s au lheit, que s’i escadó d’arribar dinc a la pòrta coladissa qui s’obrí sus un correder autan vueit com la crampa. Qu’èra long e larg, tan luminós que s’i podèva véder lo cap de l’un aute enlà. Coloradas de blanc, de blau e de jaune, las parets qui destermiavan aqueste passatge qu’èran frinestrejadas e l’espaci qu’èra semiat d’un biaish regular de bancs pro largs entà arcuélher quate personas au còp. Ana, vestida d’ua quèssa pro longa tà’u cobrir los cavilhars que s’avançava pèdescauça per aqueste passatge, ajudada per la paret, shens la quau ne podèva pas tiéner sus las soas camas. La sofisticacion e lo sentit d’armonia qui s’escampavan d’aqueth endret que l’envisaglavan. Los elements decoratius, verds e aulorencs, que’u gahèn lo curiosèr a cada pas. Mes hèra viste que sentí a tornar las soas facultats, e los questionaments ne triguèn pas a tornar envadir la soa pensada, çò qui releguè las plantas verdas au plan de l’indiferéncia. On soi ? çò’s demandè quan avèva las mans pausadas suu plastic clar qui serviva de frinèsta. Aquera question que la tesicava tant que manquè non pas remarcar l’ombra qui passè dens lo correder, de l’auta part de la sala. D’aquesta, vaduda vededera pr’amor de las frinèstas alinhadas qu’avèva davant era, la soa vision periferica ne’n vedó pas gran causa, haut o baish la fòrma : umanoïda, pro grana e eslancida. La gojata, en quèsta de responsas, que’s lancè aus sons darrèrs en ensajar de’s non pas har remarcar. Ne coneishèva pas la rason de la soa preséncia aquí e çò qu’avèva viscut dinc ara que l’avèva aprés a’s menshidar de tot. Qu’èra un òmi, Ana qu’ac determinè de tira. Peu negre e brac, un anar segur qui tradiva ua hidança en si medish pro hauta. Vestit d’ua blosa medicau d’un blanc caracteristic, l’òmi que semblava sabent e las clucas que deishavan devinar las astas qui l’esposava l’endarrèr deu cap, qu’ahortivan aqueth sentit. Ne semblava pas ostile. Ne’s contentava pas sonque de verificar las ficas de cada lheit qu’avèva suu camin e a notar sus un calepin desmaterializat las soas observacions.

Aqueth mètge qu’acordava a cada pacient ua atencion de las granas, tant que lo son torn de guarda que’u prenèva un long moment, abans-ça ua mieja òra. Quasi trenta minutas pendent las quaus Ana l’observè, evaluè los riscs de’u desvelè la soa preséncia e’s celè a l’ombra de cada portalada e darrèr cada element deu decòr, entà’s non pas har suspréner per eth o per qui qu’estossi.

L’un qu’avançava a plaser peus correders e l’auta que’u seguiva shens destorbà’u dens la soa mission. Qu’i avèva en aquera relacion quauquarren qui apatzava Ana. La possibilitat tad era d’exercir tau purmèr còp un contròle, quan seré tot relatiu, que l’assegurava drin.

L’observat qu’entrè en ua navèra crampa a despart de las autas. Aquesta portalada que brembava quauquarren a la gojata, qui comprenó viste qu’èra la soa. Tanlèu entrat, l’òmi que sortí de la sala en parlar a un micro integrat au son punhet, en lançà’s los uelhs de tota part, com tà escàner los entorns en cèrca de la hugitiva. La soa cara, qu’èra lo purmèr còp que s’amuishava aus uelhs d’Ana e aquera vision que la pauhiquè d’incomprehension. Destorbada per çò que vedèva, que’n desbrembava de demorar prudenta e en sortir de l’ombra on èra celada la gojata que s’avançava de cap a l’òmi shens poder virar l’espiar deus suus trèits. Que’u semblava tant.

Ana que s’apressava d’aqueth miratge, un imatge deu hrair au quau la soa rason e refusava tota realitat. Quin se podèva ? La gojata que’s brembava enqüèra deu messatge olografic qui estampava la pòrta de l’apartament, on se morí la persona que pensava estar lo sol exemplar d’Arnaut. Mes que n’i avèva un aute davant era, identic au purmèr. Qu’avèva mei de peu e la pèth mensh grisa, mes en hòra d’aquò l’illusion qu’èra perfèita. Ana que’n desbrembè tota logica e arribada davant eth, los uelhs mascarats de solàs, que l’enlacè en chebitejar desencusas. L’òmi ne mudè pas. Que coneishèva aqueth estat, lo besonh de trobar totun après l’esprava que sofrí ua persona familiara, quan seré ua illusion. Lo mètge qu’ensagè de la calmar, que calèva que l’escotèssi e la gojata qu’ac comprenó de tira. Aquera votz, qu’èra la medisha tanben, mes lo ton… Lo son hrair ne l’avèva pas jamei emplegat. Qu’i avèva en aqueth ua fòrça serena e rasseguranta qui captè tota la soa atencion. «Qu’èi quauquarrés a’t presentar, Ana, çò digó l’Arnaut bis, non te’n des, que t’ac explicarà tot. Segueish me.» Que’u sorridó en acabar de parlar e que caminèn tots dus au correder, silenciós.

Assedut sus un sèti autan fatigat com eth, l’òmi deus peus blancs que soscava aus mots qu’averé a díser. La vertat, qu’ac avèva dit tantes còps, a tantas personas, qui avèvan totas la medisha istòria, las medishas questions, e a còps las medishas caras grisassas. Mes la similitud deus elements ne simplificava pas la soa mission. Ua carga pesuga, eretada manca d’autes eretèrs, qui consistiva principaument a transméter un messatge a cada persona qui’u podèva enténer.

Dab l’ajuda deu son interfòne personau, lo mètge de servici que l’avèva avertit de l’arribada d’ua gojata. Las descripcions que’n hasó que’s limitèn au son estat fisic e psicologic. Lo demorant, l’òmi qui l’esperava, qu’ac coneishèva dejà. Mes aquò ne’u rassegurè pas pro entà que prenossi la causida deus sons mots a la bambòla. L’escambi qu’averé dab era que seré un deus mei importants qu’avèva avut a miar. Ua error que poderé har cabussar annadas d’esfòrç e de sacrifici, e har pesar sus la generacion seguenta la carga de l’escaduda. Devath la premuda d’ua tau responsabilitat l’òmi que’s fretava las perpèras com tà las solaçar. Que’n sentí los efèits efemèrs, ua pausòta taus sons uelhs qui tornèn sofrir lèu de la fatiga qu’avèvan apielat. N’avèva pas enqüèra pensat sancèrament lo son devís quan la gojata entrè dens la sala qu’aucupava. Susprés, shens ac deishar paréisher, qu’amuishè ua cara planvolenta e serena, en convidar Ana a s’assèder au son burèu, un sorríder apatzant suus pòts. Un silenci deus longs que s’installè enter eths, ni l’un ni l’aute ne volèva pas començar aquera relacion, entrar en contacte dab un inconegut ne’s hasèva pas shens risc e arrés ne’u volèva préner. Qu’i avèva quauquarren de pesuc dens l’ambient qui regnava en aquera sala. Un òmi que soscava los sons mots entà har acceptar ua realitat de mau concéber e ua gojata, estiralhada enter vertat e mensonja, qui ne gausava pas pausar nada question, de paur de confirmar çò qu’endevinava dejà dab terror. Ua premuda efemèra qui desapareishó tanlèu lo purmèr mot prononciat per l’òmi qui estimava probable que se n’anava temps :

«Que v’aperatz Ana, vaduda dètz-e-nau ans a, au cant de la mar. Qu’avetz un hrair, çò contunhè sus un ton de recitacion, Arnaut, vadut vint-e-cinc ans a, au medish endret. A l’atge de dètz ans, profieitant d’un moment d’inatencion deu vòste hrair, que v’ètz mancada negar dens la mar. Aqueste, prenent tots los rics que s’i escadó a’vs sauvar. Despuish qu’estimatz aver un deute de cap ad eth, un déver deu quau lo vòste hrair ne vòu pas enténer a parlar. Un deute qui n’ei pas la vòsta.

– Pas la mea ? çò respon Ana drin tocada per tot çò que l’òmi e coneishèva de la soa vita, que voletz díser ?

– Aqueras brembas ne son pas las vòstas. Que’n semblan per vos qu’ac concebi de plan, mes que son moments que n’avetz pas jamei viscut. Que’vs brembatz de la vita d’ua auta….

– D’ua auta ? Çò tornè Ana de mei anar mei perduda.

– D’ua auta Ana. Las brembas qui frequentan las vòstas nueits que son per partida inspiradas d’ua enfança, la d’Ana Lea, un èste qui deishè d’estar bèth temps a entà rejúnher la grana familha de’us qui ne son pas mei.»

La gojata que demorè pauhicada, dreta davant l’abisma qu’avèva cavat aquera revelacion. Que’n avèva lo varam. Despoderada, que vedèva totas las marcas deu son monde d’illusion honí’s en aqueth vueit, qui englotiva au còp lo son passat e lo son futur. Tot çò qu’avèva hèit… ne podèva pas acceptar qu’estossi hèit en de balas. Desesperada, qu’espiè l’òmi davant era. Vertat l’espiar planvolent que pausava sus era que l’inspirava ua hidança de mau reprimir, mes lo prètz qu’avèva pagat qu’èra tròp gran, la soa pèrta tròp pesuga entà que’s resignèssi a deishar a l’evidéncia tot çò qu’èra estat la soa vita. Los questionaments que’u trucavan au cresc, lo son cervèth en un esfòrç frenetic qu’ensajava de plear aqueth vueit, cercant la mendre incoeréncia en aquera navèra version de la realitat. Mes ne’n trobè pas nada. Despulhada d’un passat qui n’èra pas lo son, Ana qu’agorrupè lo son esperit sus eth medish, au mei pregond de las pregondors d’era medisha, tà’u non pas pèrder en aqueth desespèr qui l’assautè de mei anar mei. Ua pensada qui, abans de s’esvanir definitivament, qu’avó la fòrça de pausar ua question, la qui virava de reng lavetz au cap d’Ana shens i trobar nada responsa :

«Qui soi ?

– Qui èm ? çò’u tornè l’òmi qui esperava probable ua question d’aqueth ordi, èsters conscients, soma de totas las accions hèitas peus davancèrs e per nosautes. Mes aquesta responsa ne’vs sufirà pas qu’ac sèi, quan serà la mei simpla. Com tots los qui passèn pr’ací que voletz saber la rason de la vòsta existéncia, lo perqué de la vòsta creacion. Mes la vertat que’s resumeish atau : causida per causida, error per error que n’arribèm au punt shens tornar, dinc a un moment de la nosta istòria quan vadótz ua necessitat absoluda. La nosta subervita lavetz ne depenèva pas mei de la meteo que hasèva : la ploja e lo sorelh n’avèvan pas mei nada influéncia sus nosautes, tot bèth juste que cambiavan l’umor de’us qui’us espiavan enqüèra. La tecnologia robotica qu’avèva permés de desliurar la massa d’un tribalh de subsisténcia en balhà’u lo leser deu son temps, e las consciéncias que’s desvelhavan davant las consequéncias deu noste mòda de vita. Qu’èram au paréisher suu bon camin. Mes que n’i avèvan qui ne volèvan pas deus cambiaments deus quaus avèvam dat l’aviada. Crisi per crisi, çò qui seré devut estar un avançada màger tà la nosta civilizacion que vadó ua arma dab la quau los nostes enemics e’ns truquèn. Las nacions qui s’èran unificadas que’s desavienón, incapablas de passar los lors pròpis interès : cadua reclamant soas las darrèras ressorças espleitablas deu planeta. Ressorças qui’s consumín aus brasèrs de la guèrra qui aparí fin finau, com l’avoada de la nosta immaturitat. Après aqueth episòdi, tot çò qui avèva a sauvar n’èra pas mei. La nosta nacion victoriosa n’ac podèva pas sonque constatar, sola au som d’aquera montanha hèitas deus miliards de victimas…».

L’òmi que s’estanquè de parlar en s’avisar qu’ac avèva tròp hèit. L’urgéncia de la situacion que’u forçava a abrivar lo son messatge. Que vedèva a la gojata aterrada per tot çò que vienèva d’enténer. Qu’ac comprenèva de plan. Totas aqueras informacions qu’averén podut desaplomar la persona mei convençuda, quan Ana, dejà perduda dens las soas questions, ne’n podèva pas sonque trobar mei. Aquesta ne reaccionè pas. Totas las soas facultats qu’èran mobilizadas entà mantiéner d’esquair un esperit qui’s deishava mei anar mei negar devath las andadas successivas de las revelacions. Que sorridó nerviosament, com tà sauvar lo paréisher, apoderada per la fòrça de la botassada qui la hasèva ahonà’s dens la holia. N’avossi pas avut la votz de l’òmi entà la tornar a la realitat, la gojata que s’averé perdut lo suscipiat.

«Qu’èi quauquarren a v’ensenhar, quauquarren qui v’ensenharà tota d’ua çò qu’ètz vertadèrament e perqué e’vs menteishen. Ac voletz véder ?

– Òc…»

La responsa ne podèva pas estar diferenta, l’òmi qu’ac sabèva, mes en pausar aquera question que volèva sortir la gojata d’aqueth estat letargic dens lo quau semblava de’s pèrder. Quan l’òmi e’s lhevè deu burèu Ana que’u seguiva deus uelhs, com seguíssi la lutz d’un far per l’escuranha d’ua nueit pregonda qui seré estada hèita de tota çò qu’ignorava enqüèra. Que s’apressè d’era dab un anar pasible e apatzant, pausant la soa man sus l’espatla de la gojata quan s’estanquè aus sons costats, abans de díser d’ua votz avisada :

«La realitat ne’s tròba pas ací, celada devath la tèrra. Non, tà compréner que’ns cau tornar a la susfàcia que n’averén pas jamei devut deishar. Ça-vietz, que v’ensenhi lo camin». Ana que’s lhevè deu sèti on èra asseduda, dab l’ajuda deus autes qui n’avèvan pas hèit ni dit arren dinc adara. Qu’èra enqüèra febla e çò qu’avèva entenut ne balhava pas nada fòrças mei au son còs qui ne’n podèva pas mei.

Lo grop que caminava peus correders largs qui quadrilhavan d’un biaish simetric lo bastiment, quan Ana e remarquè elements que n’avèva pas podut remarcar abans, obnubilada peu mètge qui semblava tant au son hrair. Inserits armoniosament dens cada element decoratiu, los animaus aquaticas qu’ocupavan la vista de’us qui passavan pr’ací : los drapèus qui amuishavan ua roia bicolòra, los escuts que portavan cada persona qui l’acompanhavan, dab las soas duas làmias trilhadas e lo nombre 118 escrivut pertot, com ua referéncia sacrada qu’Ana ne podèva pas enqüèra compréner. Tot que’u brembava lo monde oniric on trobava lo solaç qui’u hasèva besonh e qui n’èra pas mei accessible.

Qu’èra davant çò qui semblava d’estar ua pujadera quan Ana e’s sentí gahada per l’excitacion e la paur. L’imminéncia de la revelacion promesa que’u hasèva pujar lo ritme cardiac. Las soas camas que vadèvan de mei anar mei flacas. Que’s sentiva tocada au son dehens e incapabla d’ac exprimir shens brehar. Las pòrtas que s’obrín com se l’esperavan sus un abitacle de plastic clar dens lo quau lo seguici e s’èra dejà installat. Lo mecanisme que s’aviè, silenciós e calme. Que semblava non pas mudar, mes qu’ac hasèva. La gojata que podèva véder a passar los perhons, e sentir a cadun lo son còr anar mei viste. Que cluquè los uelhs, aledant lentament, de mei anar mei a plaser, dinc a l’apnèa. N’i avèva pas mei nada paur, nada excitacion. Sola la volontat de deishar aquera espuga d’ignorància que demorava, un clòt qui l’avèva vista tant a sofrir e on jasèva lavetz la soa vita illusiva…