Per Joan-Claudi Puech
Ҫargla se redreicèt e tot d’un temps sentiguèt una cotiga dins lo cὸu que la faguèt refrenir tot de lὸng de l’esquina e mandar un quielet a travèrs l’espandida de la bauma. Una prusor de mai au ponhet la faguèt s’avisar qu’auriá pas degut reagir ansin, que lo sangplan èra causa naturala au sieu, coma per leis autrei membres de la mission. Istavan suaus quntei que siegue lei circonstàncias. Analisa e racionalitat. Una racineta èra a pendolar dessús de sa tèsta. Sus l’ecran virtuau veguèt un beluguejar de filaments roges que davalavan d’un grὸs cabedèu ficat dins la vὸuta.
Anava d’aise dins sa pujada. L’escurina li remandava en plena cara la rὸda de la frontala, coma un neblàs lei lumes d’una veitura. Ausissiá pas que lo bronziment dau propulsor sensa veire pus luenh que lo nas. Aviá de faire avans tot en agachant l’estructurografia, e aquὸ èra pas de bὸn faire. Li grevava d’aguèt oblidar lo sonar.
Es lo raïçum de l’aubre mèstre que formava aquel cabedèu que donava d’èr tanben a un molon de fielats entremesclats. Lo malhum èran tant large que Ҫargla i passèt aisadament, aviá montat cent vint mètres e voliá esparnhar lo propulsor individuau. Se calèt entre doas racinas qu’èran mai grὸssas que sei cueissas, e doças au tocar.
Podiá escalar sensa dificultats dedins e amb seguritat, coma lo fasiá la filheta escarrabilhada de darrier seis uelhs, dins la “gàbia d’esquirὸu” installada dins lo pargue. Un encabestrament d’escalas fach de tau biais que lei drὸlles podián pas tombar. Ҫargla sentiguèt la cremason au ponhet. Fasiá avans entre lei racinas, progressiá fins a çὸ que li semblava èsser lo nogau centrau.
Dins la rὸda de la frontala que mermava, lo bὸsc s’èra fach mai brun, acolorit coma una cocorda madura, e un pauc umid, mai istava totjorn lisc e encara mai doç. D’aqueu mesolhon, ne’n devinèt ara la forma arredonida que li faguèt pensar ai mongetas qu’assajavan de faire crèisser a la mission. A l’escὸla de la basa, ja qu’èra drolleta, ne’n semenava. Per que la basa? I aviá totjorn agut que la basa? La cremava lo bracelet. Una dolor desenant.
Dei racinetas partián dau grὸs faiὸu per anar norrir de sa seba tot lo raïçum. Ò benlèu qu’èra lo contrari, bὸrd qu’aquestei filaments se destacan sota lei dets quand Ҫargla careçava la susfaciá lissa dau mesolhon. E la dolor demenissiá a flor e mesura que li fretava lo ponhet. Aquela “mongeta” èra tant amaissanta que s’avisèt pas dau groüm filandrόs que li envertolhava lo braç.
S’arrapèt un pauc mai e esquilhèt dins la michor d’un clὸt sople que li donèt subran la desirança d’un fuὸc de chaminèia, d’un fogau aculhent. S’arrestèt davant dei grands uelhs negres e lusents coma d’amoras. D’amoras, n’aviá a bodre tot a l’entorn de l’alberg dau vièlh dau peu blanc, dins la montanha. Quirlèt. De sa vida aviá jamai sentit una tala ponhedura. Lo bracelet èra de fuὸc! Dei racinetas avián fach una trena au nivèu dau coïde. Se contractèron. Se remembrèt Ҫargla; aviá ja agut mau la drolleta, un cὸp èra, avant la basa, quand un grand chafaret li derrabèt lo braç. Se destaquèt aquest, mescladura de fius e de teissuts biomoleculàrias que resquilhèt entre lei malhas dau raïçum, avans que de tombar dins la nuech de la bauma. Ҫarglà s’estavaniguèt en aguent la sentida que quauqu’un li mandava un riset. Un riset coma avans.
Dins sa cabuçadan lo bracelet impetèt, fasent disparéisser dins son afondrament sus eu-meteis lei sobras dau membre artificiau onte èra ensertat. Èra plus qu’un grun de pὸussa incandescenta quand toquèt lo sὸu.
diunegre.com 