Major Ҫarglà (I)

Per Joan-Claudi Puech

Lo pantais, estranh, l’aviá revelhada au bèu mitan de la nuech, e au dejunar, l’OGS (Ordinator de Gestion de Santat), qu’enregistrava lei perturbacions dau cortex e lei variacions dau taus d’insulina, li prepausèt lo cachet adeqüat. Aquí, lei sὸmis desagradius èran fὸrabandits. La mission non se podiá permetre qu’un membre quau que siegue faguèsse “ madurar son codonh”.

“Madura son codonh!”, es lo soleta paraula que lo Major Ҫargla aviá servada de son pantais. Aviá encapat lo sens de l’expression sensa pasmens ne’n conéisser la lenga. Jogava ambé lei sillabas ausidas, trocejava lei mots desconeguts puèi lei tornava fargar trὸç a cha trὸç, e repetiá a la fin aquela frasa laissada a l’abandon. Li sobrava tanben un imatge fosc (una frema clinada, una drolleta e un ὸme entaulats) que quand se faguèt mai precís ( veniá de comprene qu’una maire parlava de sa filha.) provoquèt subran lo cluchonejar dau bracelet. Aviá de faire una pausa dins la capsula de meditacion transcorporala per levar toteis aqueleis interferéncias que la podrián destorbar e que segur li gastarián lo benèsser.

Verai que dempuei son arribada sus Tèrra Silvèstra, lo Major s’atrobava dins una felicitat encara mai fonsa que sus la basa. L’aire i èra mai linde, mai poderόs, e ne trasiá una energia nὸva ; lo cὸrs li pesava plus, s’èra fach l’otís perfèct de la volontat. Fasiá bὸn viure aquí, malautejava jamai, pas lo mendre raumàs! E dormiá coma un socàs, tot d’una cordurada. Fins an aquesta nuech.

Quinge mes fasiá qu’avián plantat cavilha sus aquela planèta. Ges de traças de sei davanciers. Benlèu qu’èran jamai arribats. Deguèron plaçar eu meteis lo nὸdul de subrevida, mai pichὸt qu’aqueu qu’èra estat previst, mai pasmens pron sufisent per que se posquèsson aclimatar. De fach, l’endrech semblava a la basa onte ela e sei companhs avián viscut entre leis aubres d’una seuva boreala, mai sensa sei bastiments, sei pistas enquitranadas e sei grandas parabὸlas viradas devèrs l’estelam. Avián la sentida (una certitud per l’ordinator mèstre) que tota la planèta èra ansin, sauvatja, boscatièra e deprovesida d’intelligéncia superiora, estent que lo predator lo mai grand èra pas qu’una mena de rainardon. N’i a un que vanegava de lὸnga a l’entorn de la mission.

A la sortida de la capsula, lo sὸmi que l’aviá inquietada èra plus, coma l’aviá visualisat dau temps de la meditacion transcorporala, qu’una escuma amara que dins lo debanar de la jornada s’esvaliriá tant lèu coma l’esclamba qu’aièr s’èra ficada dins lo det en ajudant ai companhs que s’entrevavan de l’ὸrt. Tant faudriá que dins dos ὸ tres ans siguèsson autonὸms per la norridura. Per ara, aviá, ela, d’afortir la cartografia dei luὸcs donada per l’ordinator mèstre. La vegetacion, lo bestiari, èran pariers que sus Tèrra, mai d’una diversitat mens rica. La mapa pasmens desvelava sus leis auturas una seuva dei cèdres gigants, e d’aqueleis aubres lo Major Ҫarglà n’aviá jamai vists a la basa. Aviá lo temps, e puèi èra dins seis atribucions, e en mai d’aquὸ, en drechiera, aquela seuva èra pas qu’a una miejoreta de la mission.

imatge : Lorenz Hideyoshi Ruwwe