Tablèu de caça

Per Sarà Laurens Magalona

Arnaud a la musica que li trauca leis aurelhas, la tecnò d’a fons, lei lasèrs dins leis uelhs. Es clafit de monde dins la boita e an largat leis fums. Aquò pèta nivèu son e lume. Sentís pas encara la susor mai va pas tardar… Arnaud sarà ja partit an aqueu moment, adonc, fa pas ren.

Dansa tròp e mau. Lo pagarà pron deman. Pas grèu. Contunha. Bracèja, ara. Saup pus gaire onte n’es per la coregrafia. Tant pièger. Seguís lo ritmàs pesant. A begut just çò que fau. Perfièch. Pron per assegurar lo costat conviviau e demorar fresc per la darrièra rega. A son caçum, la premièra de la serada, la polida blondeta que li sorritz e saquèja crentosament lei gautas dau cuòu. Es pas a son aise, pasmens es mai “open” que son amiga, la granda bruna de l’agach de fèrre. Ges d’importància, la nuech es joveneta. A pas desesperat de s’agantar la bruna mai tard. A d’armas ben cargadas e oliadas. Son carisma e son eloquéncia. La caça es dubèrta.

Ausa un leugièr fretador tot contra sa partenària.. Ela, sembla puslèu se chalar. Accèpta de jogar lo juec. Son pichòt cuòu redond esposa perfiechament l’espaci entre sei cambas. Arnaud contraròtla l’envèja de se l’agantar per leis ancas e de la botar subran de genolhons. Plan-planet. Arnaud es un seductor, pas un pastràs. S’es ben foetat lo sang mai respècta lei limitas. Jamai la vida foguèt tant bèla…

Arnaud a 25 ans, totplen de dardenas, l’estil e la vida davant eu. A pas qu’una passion, la caça. Dins totei lei sens dau tèrme. Li agradan tota mena de preda, animala tant coma umana. Es fièr que non sai de son tablèu de caça ben fargat dei dos costats. I a ren de mai bèu dins sa vida de jovent richàs e ociós de se dire qu’a tuat tres perditz e dos rainards en una matinada sola. An eu li agradan lei jaupariás dei chins, la frejor umide de la forèst au levant, lo pes gelat dau fusiu dins sei mans e l’odor de la pouvera…La fiertat de se dire que veguèt lo lapin premier e que l’aguèt d’un còp.

Ren de mai bèu senon lo fach de sedurre una blondeta un pauc innocentona e la convidar de faire un trocet de camin en ferrari. Ren senon lo fach de prendre lo moment d’environar sa preda de bèlei paraulas que caressan onte fau, d’esperar que cridèsse cèba, tota ròsa de l’atencion…

Ren senon, un còp ben adobada per de preliminars biaissuts, la virar d’a gratipautas sus lo rèire-sèti de cuer, levar la rauba o la gonèla, baissar tot çò que sierv de braietas, agantar una talha generosa e cabussar dins de país moisses e aculhents, cavaucar au ritme de gemiments deliciós…

Arnaud aima salhir per darrièr, copiar leis acoblaments d’animaus que sosprenguèt de còps en cò de sa mamet. Vòu èsser lo masclàs dau meme biais que ten son fusiu. Vòu èsser lo mèstre dei bèstias e dei fremas tant coma vòu, segon son plaser…

Mai per esto sera, es tròp nerviós e larga la purèa d’un còp. Tot nèci. Urosament que pren totjorn lo caochó. Se sentís un pauc colhon. Arnaud se vanta de saupre son afaire mai aquí es puslèu brustiat.

Laissa la pichòta blonda, tota parlaficada. Murmura totplen d’excusas environadas d’una votz de velós. La mautractada fa un sorrire tristonet. Se fa pas pus d’illusion. Ambé l’Arnaud, pas de segond còp.

Assaja de menar ambé prudéncia. Quita la boita un pauc a la lèsta, abandonant la bruna. Sentís que podrà pas assegurar coma fau, de tot biais. Deman, se fa una granda partida de caça e es excitat que non sai. Adonc, se contraròtla pas pus.

Perven de tornar en cò de la mamet en un morcèu solet e sens desrevelhar degun. Perpensa que foguèt piòt de voler sortir a la velha d’una tant gròssa operacion. Mai l’enveja èra la mai fòrta. Quand tomba sus lo liech, s’endormís lèu-lèu e pantaisa de petarradas e de pichòts crits…

***

L’endeman, es pas tròp empegat. Urosament. Quand se dirigís devèrs la cosina e lo dejunar, se maina que sa cosina Coralia es ja levada.

Es una filha polideta. Pasmens n’es an un atge onte se vòu trebolar lei basas de la societat, onte se pòrtan de camisetas ambé la tèsta dau Che pegada dessús per ben marcar son militantisme e mostrar que passaràn pas. Arnaud se reten de li explicar qu’es dau bòn obscèn de vendre en massa la cara d’un òme que racava sus lo capitalisme. Arnaud saup que li fariá regretar aquò lo demai de sa vida. E, de tot biais, refusariá de l’escotar. De segur per ela es pas qu’un gròs borgés despiechós, un carnassier doblat d’un tuaire d’animaus. Sensa suspresa, Coralia es vegetariana, benevòla a la SPA locala, anti-corrida e mai anti-caça… De fach es anti-tot çò qu’es Arnaud.

Creissèron ensems mai dempuei que Coralia dintrèt a la fac e rescontrèt seis amiguets altermondialistas, es venguda moralizatritz e invivabla. Sa mamet deguèt la quèrre a la gendarmariá lo darrièr còp que faguèt un sit-in ambé sa chorma de joiós palhassas per romegar contra la construccion dau novèu autorota. Per faire cort, es laianta. E son pichòt sorrire mespresent a la vista de son cosin arrenja pas ren.

« Alara, siás lèst per ton banh de sang ? » Richona.

« Tu, pensa de t’alestir per ton banh solet. » Rena Arnaud.

Coralia auça leis espatlas. Arnaud s’ocupa de burrar sei lescas de pan e espèra que la filhassa dubrirà pus la boca de tot lo demai dau dejunar, sens tròp i creire…

« Òu, Me fa dòu que posquèsse pas profiechar longtemps de ton pichòt chaple… » Que ditz subran, tranquilleta. Arnaud bolèga pas mai dreiça l’aurelha. De qué encara ?

« Avèm montat un comando. » Sorritz coma un ange. « Vos anam sègre la jornada tota. Bòn coratge ! »

Arnaud es petrificat. Ten sa bòla de cafè d’una man e sa tartina burrada de l’autra, tocant sa boca badanta. Un comando ! Una manifestacioneta per rebecar contra la crudelitat umana, gastar la caça e obténer la patz dins lo monde. La jornada va èsser lònga, pron lònga… Arnaud, descorat, se lèva, gitant dramaticament son toalhon sus la taula. Adòba pas ren, mai fa de ben.

Es encara pièger que çò qu’Arnaud crenhiá. En luòga de començar dins la suavitat e de recampar chins e òmes, lo monde corrisson d’en pertot e cridan sus lo monde. Se vòu mandar la polícia per virar lei geinaires. Es lo règne dau caòs.

Coralia e sa joiosa chorma blocan lo passatge, destorbant lei liamièrs, acantonant lei veïculs e, de tot biais, fotant lo oài. Son cuberts de bonets, de cagolas o de cherpas mai Arnaud a reconeissut Coralia. Es sus lo premier reng, de segur.

L’auriá dau bòn bacelada. S’es-ti jamai mesclat de seis afaires an ela ? Es en ràbia. D’aquela pichòta garça ! Fau pas s’estonar se degun vògue pas d’ela ambé sa mentalitat de sauvaira dau monde qu’es pas de suportar e son anar de cocha-vestit…

Arrenja son fusiu sus l’espatla, per la desfisar quasi. Li sembla d’aver cinc ans tornamai e de li dire « Caci se vòli, tè ! » Mai refusa de se laissar impressionar en ges de biais. Lei destria dau recanton de l’uelh, leis espepissant l’un après l’autre, lèst de respostar se fau…

Darrièr un omenàs que susa sota lei cochas de lana, apercep una ondulacion rossèla. Son instint es subran en alèrta. Porriá quasi niflar un perfum capitós. S’assegura que l’a pas pantaisat. Una bèla preda. 20-25 ans, lei pèus rossets, lei uelhs verds ambé de pampalhetas d’aur, boca de se damnar, bèla fàcia e la carroçariá tot parier. Un èr insolent. Una provocatritz. Quand s’aluncha dau grandàs, Arnaud se maina qu’a nosat un folard sus sa tèsta, mai per l’estil que per la proteccion de l’anonimat. De flòcs de flamas se’n escapan d’en pertot.

Seis uelhs se crosan e fa un pichòt sorrire. Arnaud saup pas s’es per lo mespresar o lo convidar… Fa pas ren. Es una escomessa. Bomba lo tòrse sensa se’n mainar e se lança dins lo mesclum dei chins e dei camaradas enrabiats qu’an precipitat l’ora de la partença. Lei geinaires lei seguisson coma previst e Arnaud s’estona de ne’n èsser content per un còp…

Se jòga ais escondalhas mai que se caça dau bòn. Semblan lo cat que secuta lei ratetas. Levat que se saup pas cu fa lo cat, entre lei caçaires fòra dau bòn sens e lei manifestaires petats de rire. Entre lei dos grops, lei cans se’n van d’un costat, de l’autre, tot joioses, e ne’n oblidan de pistar. La tòca es d’ocupar lo mai de terrenh e de destorbar leis animaus. Es un juec pron dangierós que, tant lei manisfestaires son d’aise e destressats, sortent fòra dei bartàs tant coma lo guinhòu au teatre, tant lei caçaires son sus lei nèrvis e a mand de petar un cieucle. E un accident es lèu arribat…

Arnaud es lo solet de demorar tranquillet, que saup que sa rossèla es aquí, quauquei part. Ne’n donariá la man au fuec qu’ela lo cèrca tanben. Arnaud coneis aquesteis escambis d’agachs que vòlon tot dire. Subran, ausís au luenh son amic Carles-Enric cubrir d’insultes de protestataris qu’an fach fugir una lèbre, sembla. Es en fòrma, lo Carles-Enric. Arnaud ignorava que ne’n coneissiá tant de noms d’aucèus ! Un rire fresc respònd ai cridadissas. Es sa rossèla. Arnaud ne’n es segur.

Se ronça ont entendèt lo tarabast. Es lèst e silenciós. L’efèct de suspresa, I a pas qu’aquò. Avista un ulhauç ros-daurat que s’entrauca entre lei rores. Arnaud la seguís. Es tant viva qu’Arnaud manca de la perdre.

Au cap d’un moment s’apercep qu’es de filar luenh dau terren de caça. Va perdre un temps fòu per tornar trobar lo grop. D’un autre costat, s’a de chança ambé la filha, leis autres ne’n saupràn jamai ren.

Es pas que siegue tant discrech qu’aquò de costuma mai es lo premier còp que mèscla sei dos lesers preferits. Pas segur qu’a seis amics li agradan que chaspèsse lo femelam luòga de lei sostar contra la chorma dei defensors de dindons…

Au bot d’un moment, sembla n’aver pron dau pichòt juec. L’espèra quietament au bèu mitan de l’esclarziera ensolelhada. Après leis ombratges dei grands rores, tota aquela lutz fa mau ais uelhs e Arnaud dèu esperar que sa vision s’adaptèsse.

La rossa a l’esquina apielada contra un tronc d’aubre, d’aise. Sorritz, pron segura d’ela. Pareis coneisser l’endrech coma sa pòcha e d’aver ben causit son moment. Arnaud li rend lo sorrire mai es un pauc destimborlat. Sentís ben qu’a pas l’avantatge. Es una marrida debuta. Aima pas èsser perturbat.

D’ordinari, lei replicas li venon aisadament mai aquí es pas possible.

“Ara que se siam ben corsejats…” Que ditz, un pauc fòra d’alen mai amb un semblant de dignitat.

“Se presentarem, benlèu ?”

La rossa s’acontenta de sorrire. Se lèva e s’avança devèrs l’Arnaud. A un anament graciós, e sautèja quasi. Pren son folard e lo laissa tombar sus l’erbum. Retira sa vèsta sens s’arrestar d’avançar e li fach lo meme sòrt. Comença de desbotonar sa camiá sens cambiar de ritme. Es pas qu’a quauquei pas d’Arnaud que seis uelhs son redonds coma de sietons.

“Coma aquò ? Dau bòn ?” Ne’n crei pas seis uelhs. “Poiriam pas discutir un pauc, premier ?”

Lo sosten va rejónher seis camaradas e aquò fa taisar l’arnaud. Un pitre pichon mai ben format envasís son camp de vision e demanda lo respèct. Vòu jogar ambé lei tetés insolents mai una calòta seca sus la man to tòrna a sa plaça.

Es en fàcia d’eu e d’un gèst precís fa levar sei braias en mema temps que sei braietas. Lei pès son pichòts. Lei artèus son d’arpas, sensa vernís, e lei mans parier. Arnaud saup pas perqué remarca d’aqueu detalh segondari. Lei cambas mòstran pas una soleta cellula de graissa que se vei lo dessenh dei muscles.

Leis ancas e la talha son tant finas e tonicas. E per lo demai… Ma fista, bòrd que siam pus a l’ora de la discutida…

Arnaud vòu sarrar sa companha mai es rebutat d’un còp. Tomba ambé un bruch mofle. Lo cavauca avans que pòsque s’arborar e s’endeven de desfaire sa cencha. Li agrada pas an aquò. Li sembla qu’aquò lo priva de tot contraròtle. A pas la costuma de laissar faire la frema…

Lèva lei braias e son ereccion sorgís d’un còp. Tant coma la mariòta de sa boita. Aquò ven ridicul en mai d’èsser umiliant e pas confortable. L’èrba umide li rintra dins lo cuòu. Se coneis de situacions mai gloriosas…

“Eee, espèra una minuta !” L’escarta d’una man e s’apuèja de l’autra per s’auçar. “Siam pas

preissats. Poiriam….”

Li pausa lo det sus la boca, demandant lo silenci. Se clina de tau biais que pòsque murmurar a son aurelha.

“La caça o ieu, causís.”

Arnaud a un fremiment. D’aquela votz es pas normala. Es aguda, tant coma aquela d’una filheta. Dau bòn desplaçada ambé son aparéncia. Pas estonant que demorèsse muda. Es un son desagradiu e la sola faussa nòta d’un còrs perfièch per lo demai. Arnaud trantalha un momenet e decidís de laissar tombar la caça.

A de movements d’onda per lo butar au bòrd sensa lo faire cabussar. Es una cròta doça e cauda, umide just çò que fau. De sa vida, jamai foguèt tant passiu, l’Arnaud. Pasmens es encara mièlhs que dominar. Quand assaja de prendre l’iniciativa, ela li aganta lei ponhets d’autoritat per li calar lei mans sus seis ancas onchosas.

Es un rodèo qu’es de bòn prene fin finala, una succession de sensacions complicadas mai agradivas, ambé una conclusion que se pòu pas evitar. Li chaspa lei gautas dau cuòu per créisser lo ritme. Es tant pròchi de la fin qu’aquò li fa mau. Es a mand de la suplicar quand s’arrèsta sensa rason. Se dreiça d’un còp e se bota de quatre cambas. Li gita un regard seductor per en dessota. A l’Arnaud, li ne’n fau pas mai.

Cabussa dins aquela doça calor e d’aqueu còp es dins son element. Trissa sensa doçor e es recompensat per de pichòts gemes tròp aguts. Mumura d’insultes obscènas e contunha de salhir, mantenent leis ancas redondas. Curiosament, sentís coma una mena de pelissa sota sei dets. Dèu aver de peus foletins, o pas se rasar, en bòna militanta. Pasmens, lei cambas pareissián impecablas e sensa la mendra traça de peu… D’aquela pensada senada es lèu negada sota lei sensacions comoladas.

Tarda pas de joïr brutalement. Sa darrièra lutz de consciéncia es la realisacion espaventada que ven d’aver un rapòrt pas protegit amb una perfiecha desconeguda.

***

Lo revelh es pas gloriós. Arnaud es tot nus au bèu mitan de l’esclarziera.

Es solet, ges de traça de la filha. S’es tornar vestit en quatrenca vitessa e se debat ambé sa cencha quand rejonh en corrent la tropelada dei caçaires. De segur, li fan de remarcas pron brusissentas, vist qu’a desaparegut e abandonat la chorma. Richonèjan en li demandant s’èra pas retengut per un besonh naturau pron preissat…

Arnaud ven tot roge de vergonha e de colèra quand compren que benlèu se dobtan de quauquaren, mai o mens. Va venir lo boc emissari de la jornada. I a de qué s’enrabiar.

Fin finala la polícia arriba. Mai, coma lei manifestaires son pas violents e que fan ren qu’èsser aqui, son pas en defòra de la lei. Lei agents se limitan de notar lei cartas d’identitat. Arnaud a l’espèr de trobar sa rossa dins lo grop.

I es pas. Reconeis sa cosina, cubèrta de fuelhas e de fanga (tombèt mai d’un còp en seguissant lei caçaires) mai degun mai. La cèrca d’en pertot. Sens succès.

Quand tòrna enfin en cò de la grand, se ronça dins la cambra de Coralia e demanda lo nom de la sublima rossa. La cosina lo bada ambé d’uelhs tot redonds.

“De cu me parlas ? De rossa, ne’n coneissi ges ! As begut o qué ? “

Mancan de se carpinhar, incapables de comprendre çò que l’autre ditz. Fau que la mamet intervengue per lei desseparar.

Arnaud cèrca sensa relambi lei jorns seguents, lei setmanas puei, mai ges de signe en qué que siegue de la misteriosa rossa ambé sa votz de filheta.

Aquí coma endavant. Lo dindon de la farça. Ne’n plorariá de ràbia.

De mesadas son passadas. Arnaud a laissat tombat la caça. Tota mena de caça. Aquò ramenta tròp de marrits sovenirs. A ren trobat onte que siegue. Sembla embarrat dins una bloca temporala que viu e tornar viu de lònga. Veguèt d’autrei filhas per fin finala se mainar qu’es en estat de pana sexuala esperlongada. Assaja pas manco d’adobar la situacion. Perqué ? Per cu ?

Just per èsser segur, tòrna ais originas de son mau. Se l’i esperava mai pas degun se tròba dins l’esclarziera. Profiècha dau solèu e de l’aire fresc. Es la prima quasi e se demanda se deuriá pas tornar caçar… Va farà pas. A tròp paur de passar son temps de quèrre, pertot entre leis aubres, un ulhauç de pèus rossèus.

Au moment onte li passa d’aquela pensada un moviment atira son uelh devèrs lo costat senèstra. Au ras dau sòu, apercep una ondulacion rossa, miniatura d’aquela que coneissèt. Dempuei sei patas gantadas de nègre, fins a la tèsta de velós e leis aurelhas ben ponchudas, un rainard lo desvisatja tranquillament. An una epòca, auriá pres son fusiu mai ara lei rainards son ligats ambé l’imatge de sa rossa perduda. L’enveja de tuar o de possedir li es passada.

Vei tot d’un còp qu’un minuscul rainardon ven se calar maladrechament contra lo grand rainard, qu’es de fach una rainarda. Arnaud sorritz avans se rendiá pas compte de la beutat d’aquestei bèstias. S’acontentava de tirar. D’un còp, Arnaud crosa lo regard de l’animau e una mena de sèrp glaçada ven se botar contra son esquina.

La rainarda, luòga d’aver lei uelhs aranges, coma toteis aquelei de sa raça, a d’uelhs verds. Ambé de pampalhetas d’aur.

Mai tard, Coralia vei son cosin tornar de passejada. Èra pas dins son estat normau. Passa davant ela sensa li parlar, leis uelhs dins lo vuege. Lo vei puei prendre son fusiu preferit e tirar totei sei cartochas dins leis aires, gastant totei lei municions de l’ostau.

La darrièra duelha tomba a sei pès e fa una darrièra patetica rebombeta.

Fotografia d’Alexandra Bochkareva, modificada per Diu Negre.