Lo juòc de l’Èime Prim (V)

Capítol cinc

Sortissèm de la sala per tornar a la pichona sala ont se tròba lo repartitor per lo qual sèm arribats abans. Te fasèm un viatge pel tudèl e aquí nos tornar dins la granda sala ont nos an despausats lo veïcul-canilha. Aralc nos mena ara cap ad un autre repartitor que nos fa aparéisser ad un endrech inconegut de nosautres, una mena de lounge amb d’espacis per se pausar e tanben de cabinas de reviscòl energetic al fons. I aviá ja una fola d’Omerids qu’anavan e venián dins la sala dins un ambient calorós, las parets balhavan de veire divèrs païsatges d’Aret. Decidissèm de nos installar ad una taula bassa que flòta al dessús del sòl dins de cadièrals larges e confortables. Una seria de bevendas es a dispausicion dels participants. Mehliug causís une bevenda blava qu’aima mai que tot. Aluarg tanben comanda quicòm per beure, un coquetèl rossèl e verd. Aralc, ela, causís une bevenda blanca.
“Anam, trinquem al torneg de l’èime Prim, que faga progressar Aret e la civilisacion Omerida cap a la coneissença dels secrets de la matèria.”

“A la santat d’Aret e de totes los èssers de per l’Univèrs.” “Cruau-cruau, visca l’èime Prim.”
Dins lo lounge, de pichonas taulas de gents son a blagassar, parlan de l’espròva suspresa de l’emmatin, qu’èra inesperada, qu’avián pas capitat de s’avisar lèu que s’agissiá d’una illusion. Ad una taula, Mehliug remarca tornarmai aquel tipe amb lo capairon blau que li tomba sus la cara, de l’aire plan misteriós e emb quicòm d’esglasiant sus el.
“Aralc, coneisses aquel tipe del capairon blau ailà dins lo caire?”

“Non pas, sabi pas qual es, me fa una impression pas gaire rasseguranta.”
Lo tipe vira lo cap coma per agachar Mehliug e Aluarg que, subran, desviran l’agach lèu.
“Brrr, diriatz que nos a vistes, ditz Mehliug dins un marmús.”
Lo tipe se leva e fa cara d’avançar cap a nòstra taula e d’efièch, s’apròcha plan. D’el, se podiá sentir coma un sentit de malvoléncia, coma s’aviá d’intencions ostilas, èra quitament sensible dins son biais de se mòure, quicòm de malament misteriós, e mai se sarrava de nosautres, mai se fasiá sensible. Lo tipe s’arrèsta dabans la taula e d’una votz rauca lança:

“Sètz Mehliug, lo jove prodigi del juòc, es aquò?”

“D’aprèp… çò dison las gents, fa Mehliug.”

“Sabètz, aqueste juòc es pas sonque un juòc, se deuriá pas prene a la leugièra coma o fasètz, soi aquí per empachar que se produsisse un grand mal, que los Omerids desviran pas lo balanç de l’Univèrs.”
Puèi se’n vai en daissant Mehliug, Aralc e Aluarg espaventats, gorja badanta.
“Aquel òme es esfredable, avètz ausit çò qu’a dich?”

“Òc, fa Aralc, e aviá l’aire fòrça seriós, ai pas jamai vist degun aital, a quitament pas l’aire omerid, d’ont pòt venir?”

“Sabi pas mas es clar que sas intencions son pas claras e es pas aquí per nos ajudar dins nòstra tòca. Los organizators son al fial que i a un tipe aital al mièg dels participants?”

“Probable, qu’an de mejans tecnics e de poders psicoenergetics fòrça desvolopats, l’an pas pogut mancar, sobretot a l’espròva de las qualificacions, ditz Aralc.”

“Que fasèm? Se podriá benlèu ne’n referir a qualqu’un?”

“Òc, ne poiriam benlèu parlar a mos superiors, çò melhor èssent d’esperar l’anóncia de las resultas de las qualificacions.”
Mehliug e Aralc contunhan aital de platussar al sicut d’aquel òme quora Mehliug apercep dins un autre recanton de la pèça l’autra persona qu’aviá remarcada dins la sala de recepcion, aquesta “femna” de l’impression d’irrealitat.
“Aracl, vèses, ailà, aquela femna estranha?”

“Òc, la vèsi, ela tanben es estranha mas sentissi pas de malvoléncia que provenga de son èsser.” “Me demandi plan quala pòt èsser e çò que fa aicí.”

“Veirem benlèu mai tard s’es qualificada. Cal ara esperar las resultas.”
Ad aqueste moment, una votz ressona dins lo lounge qu’anóncia que las resultas serián proclamadas aprèp lo repais dins la sala de recepcion que totes los candidats i èran convidats.”
“Cresi qu’es temps d’anar manjar ara. I anam? Ditz Aralc.”

“Te seguissèm.”
Aralc nos mena cap ad una sala atenenta qu’atenhèm un còp qu’avèm passat un “sas” coma de costuma. Dins aquela pèça, d’Omerids dinnan, una sala vasta un pauc coma lo lounge mas de l’organizacion diferenta. Pas cap de fila d’atenda, de gents a l’entorn de taulas amb al mièg un platèu ont apareis lo manjar, i a pas que de comandar çò que vòlon d’un biais telepatic per que se materialize. Los Omerids se noirisson de tot un fum de denadas variadas qu’Aret ofrís, mai que mai de fruchas e vegetals extraordinàriament divèrses, la morfologia dels Omerids èssent adaptada ad un regim fruchovegetalian, lor vendriá pas jamai a l’idèa de manjar de carn, amai, sul planeta, o cal dire, les bèstias carnivòras estrictas èran raras. La cosina dels Omerids es rafinada que tant, que te sabon mèsclar amb delicadesa espiças e condiments a las fruchas e aus vegetals. Aluarg, èra tanben una mena d’aucèl cosinièr que sabiá presar las bona denadas. Un còp Mehliug, Aralc e Aluarg assadolats, nos encaminam per la sala de recepcion ont ja de mond èran a esperar la proclamacion de las resultas.
“Me cal confessar que comenci de me calcinar.”

“I a pas cap de rason, as segur passada l’espròva d’aqueste matin amb brio.”
Las gents son tornarmai installadas dins las bofigas que flotavan dins l’imense hall. Apareis al cap d’un moment una persona organizatritz al mièg del hall, flotejant dins l’aire.
“Las resultas son arribadas. Avèm retengut los sètze melhors d’entre vosautres qu’an passat l’espròva de resisténcia a las illusions en ajant sauput dissòlvre l’illusion lo mai lèu possible. Primièr, devèm mercejar totes aqueles que se son presentats e qu’an endurat l’espròva qu’era organizada de tala sòrta que foguessètz suspreses. Totes, malgrat la suspresa, avètz acceptat aquelas condicions sens i trobar pas res en dire e avèz pogut manifestar de qualitats de mestresa de vòstras sensacions remirablas. Aital seriatz totes bons per participar al torneg mas nos a calgut causir un critèri de seleccion. Alavetz, sètz sètze a èsser qualificats per los quarts de finala. Aquí la tièra dels candidats retenguts. Quand ausissètz vòstre nom, vos podètz manifestar…”
L’organizator comença de citar los noms dels sètze rentenguts per la fasa finala del torneg. A la quatrena anóncia, Mehliug ausís son nom e sauta de gaug. Permièg los autres candidats retenguts, l’organizator cita aquel tipe que te fa freg dins l’esquina. Cita tanben aquela femna d’una aparéncia quasi irreala. I aviá fòrça candidats decebuts qu’exprimissián lo lor desarreg.
“Avèm tanben procedit al tiratge al sòrt dels rescontres entre los sètze candidats.”
Un imatge pren forma dins l’aire a costat de l’organizator. Sus aquel imatge es dessenhat un tablèu amb uèch noms e quatre rescontres d’un caire e uèch noms e quatre rescontres de l’autre caire, al mitan i aviá d’emplaçaments voides per inscriure los noms dels venceires qu’anirián en quart de finala puèi en mièja-finala puèi en finala. Lo primièr adversari de Mehliug seriá une jovenòta qu’aviá vista l’emmantin dins lo pichon grop joiós que nos davançava.
“A ten, es fòrça jova aquela Omerida, sabi pas se me cal fisar a son edat.”

“Es pas un caitiu tiratge a mon vejaire. Ara, te cal preparar per deman que los rescontres començan sonque deman, ditz Aralc.”
“Mercés a totes, vos desiram una bona fin de jornada e vos disèm a deman per la debuta de la fasa finala, ditz l’organizator.”

Imatge de Lorenz Hideyoshi Ruwwe.