Lo juòc de l’Èime Prim (IV)

Per Joan-Cristòu Dordet

Capítol quatre

Mehliug entra en contacte amb Aralc per que nos mene a la recepcion. Un brieu mai tard, Aralc entra per la pòrta de lum verd.

“Ara, sètz reviscolats de vòstre viatge ? Seguissètz-me, de mond vos espèra a la sala de recepcion.”
Aralc nos mena per de corredors amb de pòrtas de lum divèrses de cada costat. Arribam a una pichona sala amb un trauc al plafons. Coma de costuma, sèm aspirats per los tudèls d’energia e arribam finalament al defòra. La ciutat banhava dins una lutz canda tota coma se sortissiá drech de las ròcas de la bauma en se rebatre sus las parets mineralas dels bastits de la ciutat. L’ambient es fòrça agradiu e malgrat qu’erèm al fons d’un gorg, auriatz dich qu’erèm en un endrech fòra luòc e fòra temps. Al defòra, se podiá sentir encara mai sensiblament lo còr del planeta que polsava coma en un doç resson per darrièr los bruches leugièrs de la Ciutat. Aralc nos indica que nos cal prene un veïcul per anar a la torre centrala ont se ten la recepcion. Esperèm doncas qualquas minutas puèi una mena de veïcul-canilha atterrís davants nosautres. Aralc nos fa signe de tocar lo veïcul per que pòscan embarcar. Param la man contra la paret e apareissèm al mièg d’una sala tota en longor ont d’Omerids assetats dins de bofigas transparentas de lum semblavan far lo meteis viatge que nosautres. Aitanben prenèm plaça dins una bofiga de lum. Lo veïcul desatrapa, vesèm lo defòra a travèrs las parets. Nos dirigissèm cap a una partida centrala de la Ciutat amb una torre plan nauta. L’enginh aterrís al som de la torre. Sortissèm de la bofiga e del veïcul. Nos retrobam al defòra amb una vista sus la Ciutat tota. Aralc nos mena ad un endrech amb de tudèls numerotats.
Nos cal prene lo tudèl 9 per anar a la recepcion. Al cap d’un brieu, sortissèm del tudèl d’energia dins una sala amb una pòrta de lum roge coma sola eissida. Passam la pòrta e entram alara dins un hall immense, luminós, de forma circulara amb de bofigas gròssas
penjadas dins l’aire, de bofigas voidas, de bofigas amb d’Omerids ja installats, de bofigas diferentas que semblavan reservadas a las partidas del juòc de l’Èime Prim. Nos anam installats dins una bofiga en esperar que quicòm se passe. Aralc nos ditz qu’ara punharà pas, que los organizators anavan presentar lo debanament del torneg.
D’efiech, un olograma se materializa al mitan del hall. Una Omerida sens edat pren la paraula.
“Caras jogairas e cars jogaires, sètz venguts aicí per participar al grand torneg de l’èime prim. Sabètz plan que s’agís pas d’un simple juòc e que las descobertas de nòstra civilizacion omerida nos an menat ara a aprivar la matèria e que la mestresa del juòc fa partida de l’aprendissatge dels Omerids los mai dispausats a caminar cap a l’aprigondiment del secret de la matèria. Es per aquò que sètz aquí, sèm segurs que sèm a mand de passar una novèla estapa dins la descobèrta dels secrets de la matèria. Los Esperits Desincarnats nos ajudan fòrça dins nòstra entepresa e pensam qu’un jorn, acabarem de far la sintesi entre esperit e matèria. Lo torneg serà organizat en cinc torns, un torn de qualificacion puei vendràn los uechens de finala, los quarts de finala, las mieja-finalas puèi per acabar la finala. Per las qualificacions, vos caldrà passar l’espròva de resisténcia a las illusions, los melhors seràn retenguts per lo torn d’aprèp. Vos desiri a totas e a totes un bon torneg.”
“Cruau-cruau, Mehliug, es plan, sès un campion de la resisténcia a las illusions, es fòrça estrambordant.”

“Se cal mesfisar, anóncia Aralc, i a aicí de candidats plan plan fòrts e entrainats e los cal pas sosestimar, la fasa de las qualificacions serà pas aisida, amai, caldrà capitar en un temps minimum per poder passar al torn seguent. Nos cal ara anar nos far inscriure. Seguissètz-me.”

“Va plan, Aralc, te seguissèm, ont es?”

“A la sala 112 de la torre.”
La bofiga ont sèm installats comença de lusir e l’imatge del hall ont erèm comença de se treblar, tot deven blanc. Al cap d’un brieu, nos tornam trobar dins una sala amb plen d’autras gents dins las lors bofigas, alavetz, sortissèm de la nòstra bofiga que desapareis. Sèm al mièg d’una fola d’Omerids totes venguts per s’inscriure al juòc, de totas edats, de totas talhas e de totes genres. Aralc nos ditz que nos cal esperar un pauc lo temps que los comitats d’enregistrament e d’avaloracion nos digan de nos aprochar. Al fons de la sala, s’enauta un grand portal de lum violet e al debàs d’aquel portal, de portanèls ròses amb de numèros.
“Nos caldrà passar al portanèl 9, ditz Aracl.”
Mehliug agacha d’un pauc pertot las gents qu’èran en pr’aquí. Remarca un grop de dos dròlles e una dròlla que semblavan s’amusar en esperar, d’un autre costat, un vièlh Omerid vestit d’una blauda rossa agachava lo plafons de la sala qu’èra pas tan naut coma aquel del hall. Una Omerida grandassa flotava al dessús del sòl coma per veire mai luènh çò que se passava. D’autres Omerids aprofiechavan del temps d’atenda per dintrar dins un estat d’absorcion meditativa, çò semblava. Mas, son doas personas que retenguèron mai l’atencion de Mehliug, una de las doas èra recatada dins un recanton de la sala amb un capairon blau que li tombava sul morre, de l’aire misteriós, l’autra que se’n vesiá la cara, ela, desgatjava una impression d’irrealitat, auriatz dich una femna mas èra pas segur, que parèt un còp d’uèlh a Mehliug.
“Aluarg, as vist aquela Omerida ailà que m’a parat una uelhada?” “Cruau, cruau, l’ai vista, ai pas jamai rescontrat qualqu’un aital.”
“Esperit desincarnat, sabes quala es aquela femna?” “Non, de son esperit, se pòt pas dire s’es vertadierament una Omerida.”
Los Omerids dintran los uns après los autres per los portanèls ròses, arriba lo torn de Mehliug e de ieu. Dabans nosautres, de dròlles de l’edat de Mehliug charran, se dison que seriá pas aisit de passar l’espròva de qualificacion. Ara ven nòstre torn, Aluarg sus l’espatla de Mehliug, de passar lo portanèl. Aracl demòra defòra.
Un còp passat lo lum, descobrissèm una sala estranha puslèu sorna sens degun al dedins, avançam de qualques passes quand ausissèm una votz grèva que ressona dins la cavitat.

“Sabèm que sètz Mehliug, que sètz acompanhat d’un Esperit Desincarnat especial, e que sètz un jogaire plan confirmat, vos recebèm amb plaser dins l’encastre d’aquel torneg. Sètz aquí per vos enregistrar mas es tanben vengut lo moment de l’espròva de qualificacion. O vos voliam pas dire per crear un efièch de suspresa. Sètz prèst?”
Mehliug ne crei pas sas aurelhas, s’aviá pas pensat una minuta que l’espròva de qualificacion vendriá tan lèu. Aquí qu’Aluarg te lança un cruau-cruau retronissent tot coma s’èra susprès tanben. A penas lo temps de se soscar, qu’al mièg de la sala apareis una persona breçada d’una capa amb un capairon blau, auriatz dich la persona que se recatava dins la granda sala d’atenda. L’individú ditz pas res e avança cap a Mehliug en parar la man, en s’aprochar, la siloeta sembla venir de mai en mai granda e quand es fàcia a Mehliug, sembla far mai de cinc metres de naut. Un sentit de paur nais en cò de Mehliug. La siloeta se baissa sus Mehliug e comença de cambiar de forma, desvela sa cara amb d’uèlhs sanguinoses, de nasilhas que fuman al cap d’un morre monstruós, sas mans devenon d’arpias, d’alas d’escalhas li venon sus l’esquina, auriatz dich una mena de dragon o de basilisc umanoïd que son agach vos cambiariá en peira. Las pensadas de Mehliug van e viran, “qu’es aquò aquela bèstia aquí, es pas possible, es pas de creire”, lo dragon se quincha coma per agafar Aluarg,
“Cruau-cruau, Mehliug, ajuda-me, me va manjar aquela bèstia.”
Lo terrible monstre agafa Aluarg e l’engolís tot en d’un còp. Mehliug ne crei pas sos uèlhs, pòt pas creire que los organizators ajan daissat un monstre parier accedir al còr del torneg.
“Mehliug, ton atencion, tos uèlhs veson pas que la susfàcia de las causas.”

“Que me dises Esperit Desincarnat? Seriá aquò l’espròva de qualificacion, la resisténcia a las illusions?”
Lo dragon se bota en retrait e se prepara a bofar lo fuòc. Dins un eslanç de luciditat, Mehliug fixa son atencion al dedins d’el en préner consciéncia de la vacuitat de las manifestacions qu’èran a se passar dabans sos uèlhs. D’un còp, lo dragon bofa lo fuòc e pertant Mehliug brusla pas, son esperit acaba de dissòlvre las illusions creadas dins son esperit. Tot es tornat suau dins la sala, Aluarg es aquí sus l’espatla de Mehliug.
“Òsca Mehliug, avètz passat l’espròva amb un gra de mestresa del grands, vos sètz pas daissat enganar longtemps per las illusions qu’aviam engimbradas dins vòstre esperit, vesèm qu’avètz de practicas que fan de vos un jogaire dels bons de l’Èime Prim. Podètz sortir, saupretz se sètz rentengut per lo torn seguent quand totes los candidats auràn passada l’espròva.”
Mehliug se tòrna trobar dins lo grand hall al mièg d’autres candidats qu’avián tanben passada l’espròva. Aralc l’espèra.
“Alara, te sès plan enregistrat?”

“Òc, se pòt dire aital mas èra pas sonque per me far marcar, aitanben m’an fach passar l’espròva de qualificacion a ma granda suspresa, coma a totes los candidats, se’n deu parlar fòrça aquí puèi que vesi que son totes aqueles que s’an fach enregistrar que son aicí.”

“Òc segur, èra pas al fial que s’anava debanar aital, los organizators an tengut lo secret duscas ara e sembla que fòrça candidats ajan pas sauput demascar las illusions lèu e plan. D’unes parlan de bèstias fèras que los an atacats, d’autres d’impression de perdre la rason, d’autres encara de caiguda al fons d’un gorg e sabi que de mai. E tu?”

“Ẻra pas qu’un individú que s’es cambiat en una mena de dragon que bofa lo fuòc e te craunhèt Aluarg. Me soi pas avisat còp-sec qu’èra començada l’espròva quand lo tipe es aparegut mas aprèp, gràcias a mon Esperit Desincarnat, saupèri dissòlvre l’illusion.”

“Ara, nos cal esperar que totes passen l’espròva. Podèm anar en sala de repaus en esperar. I anam?”

“Aquò una idèa de las bonas, Aluarg, va plan?”

“Cruau-cruau, soi pas mòrrrrt, soi pas mòrrrt, va plan.”