Lo juòc de l’Èime Prim (III)

Capítol tres

Dins la sala, d’Omerids van e venon, d’unes marchant, d’autres voletejant. Qualqu’un nos parla, una votz que parla al dedins de nosautres, a nòstra quita consciéncia.

“Vos espèran al nivèl 7 sala 3. Engajatz-vos dins la sala dels repartitors.”

“Sabètz ont es, Aluarg?”

“En prrr’aquí, cruau, cruau…”
Ieu, Esperit Desincarnat sentissi lo pols, lo pols d’Aret. Sèm tant al prigond del planeta. Fa calor. Passam dins la sala dels repartitors per una pòrta de lum irange. Davant nosautres, una constellacion de tudèls d’energia que despassan de la paret de pèiras. De gents apareisson, desapareisson, a tot pas moment. Nosautres causissèm lo tudèl marcat nivèl 7. Mehliug guinha lo det e sèm aspirats. “Nivèl 7, benvenguda al nivèl dels afars administratius” fa lo resson d’una votz al dedins de nosautres.

“Ont anam ?”

“Passatz per la pòrta 3, lum blanc.”
Marcham dins un corredor larg. D’alcòvas octogonalas màian las parets. Lo lum tamisat… lo silenci… pas degun, sonque lo bruch dels passes de Mehliug, Aluarg sus l’espatla que para d’uelhadas de totes costats.

Arribam davant la pòrta tres de lum blanc. I anam. Arribam dins una sala pichona. Qualqu’un se presenta davant nosautres.

“Bonjorn, sètz arribats, avètz fach un bon viatge?”

“Òc, mercés plan, èra plasent. La ciutat es susprenenta.”

“Es lo primièr còp que vos rendètz a Anuacal?”

“Òc, aviam pas jamai vista la Ciutat Prigonda.”

“Soi Aralc e vos acompanharai del temps de vòstre sejorn. Seguissètz-me.”
Nos endralham per un corredor mai estrech. Nos arrèstam davant una pòrta de lum verd.
“Aquí lo vòstre jaç. Vos espèran a la sala de recepcion quand auretz preses vòstres aises. Sonatz-me per telepatia. Vos vendrai querir.”

“Plan mercés, a tot ara.”
Dintram dins la cambra. Sèm espantats. Al mièg d’una sala redonda, un monde vegetal, un lièch de brancas trenadas, d’entremèsclas de lianas sus las parets mineralas. Dins un recanton, la cabina de reviscòl energetic. Un lum blanc esclara la cambra. Pel sòl, d’èrbas rasas. Un fenèstron se dobrís sul defòra. Agacham. Vesèm las torres de la Ciutat Prigonda. Pel “cèl”, una clardat coma de lutz naturala. Fa calor. De barbòtas de totas menas, pichonas que bèlas, blavas que rojas, voletejan de per l’aire. Ausissèm lo vonvonejament doç de qualques rares veïculs parièrs d’abelhas bèlas. Diriatz temps de prima.
Aluarg se va endrucar sul pal pròche lo lièch.

“Cruau, cruau… Nos anam plan plaire aquí.”

“Nos cal aprèstar per la recepcion de tot ara.”

“De qué vòles far? Ne poiriam aprofiechar per nos pausar.”

“Òc, nos cal pausar per acampar d’energia. Esperit desincarnat, sès prèst?”

“Soi prèst, la calor del planeta ressona amb mas vibracions energeticas.”
Mehliug se va sieire sul lièch. S’apasima, pausa l’agach davant el e dintra en ligason dirècta amb ieu. Nòstres esperits se mèsclan, se respondon. Demoram aital un brieu. Puèi, alarguissèm nòstra consciéncia, sèm la cambra, la Ciutat Prigonda e la Bauma tota. Lo còr d’Aret polsa. Sentissèm la vida d’Aret en el, son quite esperit, son quite èime. Lo còs de Mehliug musiqueja e treslusís d’un lum daurat. Ieu balhi d’ausir lo meu planh, lo planh dels Esperits Desincarnats, lo lagui d’unes èssers del maucòr. M’apasimi, lo meu planh se càmbia en un marmús cande e leugièr. Nos acordam. Fasèm l’experiéncia del tot e del nonres. Demoram aital sabi pas quant de temps sens cap de distraccion.
Quand nos sortissèm d’aquel moment de clarvesença, Aluarg dormís prigondament.
“Aluarg, Aluarg, es ora de se desrevelhar.”

“Qué se passa, ont soi, ont soi, cruau, cruau?”

“Avèm pas bolegat, sèm a la Ciutat Prigonda.”

“A, òc, ai fach un sòmi. Èrem sus l’aiga, una sirèna cantava, nos cridava. Nos aprochèrem. Se cambièt de forma e devenguèt un pofre gigant. Mas bolegava pas gaire, èra aquí que nos mirava d’un uèlh solet. Nos remiràvem dins son uèlh negre. Puèi aquí nos aspirats per l’uèlh. Sèm al dedins del pofre, lo sentissèm qu’alena, sèm plan d’aise al dedins, sentissèm sa calor, nos sentissèm en seguretat, quicòm se tresmuda en nosautres… e puèi lo raibe s’acabèt aital.” “Es un raibe dels bons Aluarg, es astruc per lo resta de la jornada, anem, es temps d’anar a la recepcion, en rota per lo juòc de l’èime prim.”