Lo juòc de l’Èime Prim (II)

Per Joan-Cristòu Dordet

Capítol dos

Aqueste jorn, a las aubetas, Mehliug se sortís del seu som. Tornarmai a fach aquel sòmi estranh amb la cagaraula que l’engulís tot. Uèi es lo jorn del torneg a la Ciutat Prigonda agrumida al fons del gorg d’Anuacal. Mehliug se pensa un brieu. “Uèi, es plan temps per ieu de far la pròva qu’ai capitat de mestrejar l’Èime Prim.” Sauta del son jaç e marcha duscas ad una cabina redonda amb una pòrta traslucida que se dobrís a son apròchi. I dintra e s’acocona al mièg sus un sèti especial. La pòrta de l’aparelh se barra. De raisses de lum, coma d’ulhauces, començan d’anar e venir entre Mehliug e las parets, sens cap de bruch. Tot lo seu còs lusís amb un lum violet coma sa pèl. Ieu que m’amagui dins lo brivet a l’entorn del còl. Los raisses violets acaban per se far mai fins e fin finala s’aplantan. D’ondadas d’energia ressonan contra las parets e la maquina tota resplendís d’un lum doç e apasimant. Puèi tot s’arrèsta. Mehliug se desplèga e sortís de la maquina. “Fa de ben aquel reviscòl energetic de bon matin! Sentissi lo còs qu’es reviudat tot e fin prèste per afrontar los adversaris.”

 
Ara Mehliug marcha de cap al sas badant que lo farà sortir de la cambròta, tot vestit, en passant al mièg d’una nèbla mauva. Dins la pèça d’a costat, una mena d’aucèl del bèc rossèl e de las plumas negras, amb de dets al cap de las alas, l’acolhís.

 
“Cruau, cruau, adieu Mehliug, as plan dorrrmit?” “Adieu Aluarg, plan dormit, mercés. Sès prèste per m’acompanhar?” “Cruau, cruau, plan segur, i vòli anar, i vòli anar.” “De qué nos as fach per manjar ?” “De Notelags que te balharàn de vam e d’estrambòrd per la jornada.” “Aquò bon.”

 
La pèl del ventre plan tundida coma cal, Mehliug se lèva e passa detràs una pòrta de lum blau amb Aluarg endrucat sus l’espatla. Dintram dins una cabina sens ges d’eissida. “Cruau, cruau… emergéncia…” se pensa Aluarg.

 
E aquí nosautres aspirats cap amont per un trauc pichon escondut dins lo plafons. Passam per de tudèls d’energia que menan drech a la cava ont los espera la maquina dels viatges brèus. Tornam aparéisser dins una autra cabina davant una autra pòrta del lum blau. Detràs lo lum, al centre d’una sala nauta e larga, s’aubora una maquina semblant una mena de veïcul, de forma octogonala amb una partida esferica al mièg deisseparada de la resta. Dos anèls gròsses de matèria transparenta coma pegats a la paret enròdan l’aparelh. Las parets blancas del veïcul remiran las caras de Mehliug e Aluarg. Puntejant lo det, Mehliug tòca la paret e aquí nosautres, tornarmai aspirats, dins la maquina. Al dedins, l’espaci sembla plan mai larg que non pas vist del defòra. Mehliug pren plaça e conha sas doas mans dins los trauquets de cada costat d’el dins las parets. Aitanben, sos pès s’acòrdan amb dos autres trauquets pel sòl.

 
“Esperit Desincarnat, ajuda-me.”

 
La maquina desatrapa puèi los anèls qu’enròdan l’aparelh començan de rogesir e de virar lèu lèu tot a l’entorn de la maquina, l’un dins un sens, l’autre dins un autre. L’aparelh se lança e passa a travèrs la paret de la bauma. Jos la clardat de l’estela Hlelos, l’aparelh vòla sens bruch. Es la prima e la natura resplendís. De forèsts grandassas s’espandisson duscas al trescòl. Alens, de montanhas arrèstan l’orizont. Pel sòl, de bofigas lusiguejantas revèrton d’ostals que rescondon tantas familhas omeridas. Entremièg, de pradas de flors jalifadas màian lo païsatge. Qualques Omerids passejan amb de drollets que corron sus l’èrba.

 
Lèu, volam al dessús de la mar granda, verda e blava, e nos esmeravilham de la beutat d’Aret. Mehliug e Aluarg se sentisson leugièrs, quitament immaterials, coma a cada còp amb aqueles viatges brèus. Fialam lèu lèu e la mar al dejós es pas pus qu’una susfàcia uniforma. Perdèm los repèris espacials puèi pauc a cha pauc deceleram. La mar a desapareguda e aprocham un airal montanhòl, una barra de las picas agudas. Sèm plan plan naut. Las quincaròlas son vestidas de nèu e quauquas nívols i se son atrapadas. Lo cèl linde que blauverdeja es mirgalhat de lunons. Diriatz que la mar se remira dins lo cèl coma se lo monde s’aviá trasvirat. Lo vaissèl passa entre dos tucs tot suau tot suau. Al delai, la terra d’Aret lonh debàs s’escapa dins un gorg coma un uèlh negre que ne vesèm cap lo fons. Tot a l’entorn, una plana sèca, un ermàs bèl amb de règas brisadas que dessenhan de formas improbablas.

 
Lo vaissèl s’endralha pel gorg. Ajudi Mehliug amb d’energia psiquica. Lo vaissèl davala, davala, davala… n’acaba pas de davalar… Fa brun… de lutz palla al fons… de lutz mai clara… de mai en mai de lutz… arribam dins una bauma gigantassa de la vòuta sobrelusinosa. Nos sentissèm pichonèls. Agrumida al fons de la bauma, la Ciutat Prigonda d’Anuacal, monde mineral de las torres nautas traucadas de tantes fenèstrons. Aquí nos espèran, aquí benlèu se va debanar un eveniment màger per la planeta e la civilizacion omerida. Sèm pròches lo còr d’Aret al prigond de son ventre caud. Sèm venguts per jogar, jogar ad aquel juòc de l’Èime Prim que los Omerids sabián pas qu’èra la dobertura de cap ad un monde novèl.

 
Lo vaissèl se pausa en passar a travèrs una paret de ròca. S’aplanta dins una sala bèla amb d’autres vaissèls de las formas variadas. Mehliug, Aluarg e ieu sortissèm en tocar la paret de darrièr.