Lo juòc de l’Èime Prim (I)

Per Joan-Cristòu Dordet

(Dusau prèmi au concors literari de la Vath d’Aran 2017)

Capítol un

Aqueste còp, Mehliug comprenguèt pas sul pic qu’èra acabat per el. Aviá pas jamai perdut cap dual. Sabi pas, se d’astre, ad aqueste moment, li auriá agradat una egalitat. Çò segur es que Mehliug, fa d’annadas ara, capitèt de dintrar dins aquel mond meravilhós e secret del Juòc legendari de l’Èime Prim e d’i se far un nom e malgrat que ganhe pas totjorn.

Ieu soi vengut d’un temps que los òmes existissián pas encara. Aicí èra lo temps de las bèstias gigantassas, de las divesas salvatjas, lo temps prim de la vida qu’espelissiá. Un jorn, doblidarai pas jamai, aviam ausida una crida, una siulada, òrra que de l’ausir t’estrementissiá lo còr, parièra coma lo lagui d’una bèstia nafrada. Aquí ne tremolèt lo balanç del mond e dempuèi pas res es pus estat coma abans.

Sèm endacòm dins l’Univèrs sus un astre que passeja pel espaci inacabable. Quoras? O pòdi pas dire. Aquí, lo temps que passa es quicòm de plan diferent d’en cò vòstre. Sabi que fa plan plan temps, après la Crida, lo mond cambièt, las divesas desapareguèron pauc a cha pauc e las bèstias se faguèron mai pichonas. Un èsser nòu arribèt, quilhat sus sas doas patas d’en darrièr, que semblava una mèscla entre doas bèstias que dison Ninom e Niflad. Lo sonèron Omerid. S’apoderèron lèu tot lo planeta, senhorejant sus tota vida sus Aret, nòstre planeta.

Aital passèron d’eons. Nosautres Esperits Desincarnats agachàvem l’òbra dels Omerids, inconeguts d’eles. Ara, nos coneissèm. Amb lo desvolopament de las tecnicas omeridas, acabèron per nos descobrir e tanben capitèron de comunicar amb nosautres. Fa que cada omerid que nais uèi es ligat per la vida ad un de nosautres.

La societat omerida sembla pas res que coneissètz. Los Omerids vivon tant sus terra coma dins l’aiga que son amfibias. La lor coneissença es imensa. Vòlon dins l’aire amb de maquinas que marchan pas qu’amb la soa energia psiquica. Se gardan totjorn un brivet sul pitre que nos liga ad eles. Nos an adomergits e se servisson de nosautres per far créisser lo lor poder mental. Nos fa pas res. Obesissam menimosament. En escambi, nos amusam en prene de temps que i a lo contraròtle del lor còs. Es un biais d’experimentar l’incarnacion duscas al jorn que l’Omerid morís. Eles, se’n acomòdan, que es pas sovent qu’aquò se pòt acomplir. Totun, al mièg de nosautres, n’i a que se vòlon pas associar a cap Omerid. Demòran solets.

Ieu, m’an ligat ad un Omerid que se sona Mehliug. Dempuèi qu’es pichon, fa un sòmi estranh, sauneja qu’es dins l’espaci e qu’una mena de cagaraula giganta se desplega e l’engolís tot. Al dedins, Mehliug sentís la pèl que s’estira e al cap d’un brieu se transforma en una creatura redonda coma un uòu, dels centenats d’uèlhs, que confla que conflaràs, acaba per espetar dins totas las direccions amb de raisses subrelusinoses de totas las colors.

Aital passi la vida amb aquel Omerid. Es lo primièr còp que soi ligat ad un Omerid. Sabètz, ara, l’aimi plan Mehliug que amb el, i a totjorn quicòm d’extraordinari que pòt arribar. Mehliug, lo jorn que nasquèt, apermont dins lo cèl, i aguèt una lutz estranha e esbeluganta, auriatz dich qu’una estela lonhdana aviá petat pel cèl d’Aret. Avèm pas jamai sauput çò qu’èra aquel fenomèn malgrat la quita sciéncia dels Omerids. Anatz saupre, èra benlèu lo signe d’un cambiament novèl dins la vida del Planeta.

Uèi, Mehliug es vengut bèl e vòl venir mèstre dels mèstres ad un juòc plan especial qu’an
descobèrt fa pas gaire. Se sona juòc de l’Èime Prim e me cal confessar que Mehliug es part dels melhors jogaires. Ieu i soi benlèu pas per res tanpauc. Amb ma natura espirituala associada a son energia psiquica, sèm redobtables.

Aquel juòc se fa sus un taulièr amb de pèças que cal manobrar pas qu’amb d’energia psiquica. Los jogaires son ligats al taulièr per un fial d’energia. Las pèças simplòtas demandan pas gaire d’energia per bolegar mas i a tanben de pèças mejanas e d’autras majas que se pòdon pas bolegar tant aisidament. S’agís pels jogaires de bolegar las pèças e de far recuolar las pèças advèrsas, cadun son torn, d’un tal biais que l’adversari pèrde pauc a cha pauc lo seu ligam amb sas pèças e que sas pèças recuòlan. Quand las pèças d’un dels dos jogaires son fòra juòc, aquí lo jogaire a perdut.

Cal dire que las pèças, n’i a nòu, son quauqu’un pauc vivas. Son los scientifics omerids qu’an capitat d’inventar un jorn una mena d’intelligéncia artificiala en mesclar de matèria mòrta a de matèria organica. Fa que las pèças del juòc son d’èssers immobils mas dotadas d’una consciéncia prima. Los Omerids començan de far servir aquela tecnologia novèla dins mantuns domènis. Lo juòc de l’Èime Prim es un laboratòri per estudiar las interaccions entre la consciéncia omerida, ligada a nosautres Esperits Desincarnats, e aquela nòva consciéncia prima. Ara, es un juòc que se fa dins d’endreches secrets. Los jogaires son estats causits segon las lors capacitats espiritualas e i a pas qu’una partida de la societat que coneis l’existéncia d’aquel juòc. Se ditz que se passa quicòm de secret qu’es a mand de trebolar lo mond.