Tèrra Silvèstra (II)

Per Joan-Claudi Puech

Passèron per un jonhent de doas corbas de l’espaci-temps. De l’autre costat, lo sabián, leis esperava una planèta bessona de la Tèrra. Per lo moment, la nau èra pas qu’una poncheta roja sus l’ecran de contraròtle dau navigator. Leis autrei s’anavan revelhar que la mission tocava a sa fin. Solet lo Grand Academician, podiá derrompre quand voliá son estat de letargia conscienta. Dins lo caisson fisio-ipnòtic, cadun servava la percepcion aguda de son environament pròche, mai sensa conéisser lei fronsiduras dau temps. Au mendre auvari totei serián lèsts, urosament de tot lo viatge se passèt ren, per elei lo temps s’èra calhat. Lo relotge dau navigator marcava 40 ans, 6 mes, 12 oras e 47 segondas.

Dins son caisson podián pas perpensar leis autrei, qu’èran mantengut dins una consciéncia a flor de pèu, solament esvelhada per la necessitat de la mission. Justament, aquí èran au quichar de la clau, s’anavan levar per assistir, a çò que li disiá, eu, lo Grand Academician, “l’infirmacion de l’extension de la paradòxa de Fermi”. Li aviá faugut luchar d’un biais fèr. Aquela extension de la paradòxa èra estada l’argument major de l’oposicion per refusar de se ronçar dins la colinisasion de l’espaci. Se podiá pas faire, disián, sensa que totei lei ressorsas de la Tèrra e dau sistèma solar sieguèsson completament agotadas. Apondián qu’èra per aquò qu’una civilisacion extraterrèste aviá jamai pausat lei pès sus la Tèrra. Faguèsson aquò que farián pas qu’abrivar sa pròpria fin.

Exultava lo Grand Academician. Sus l’ecran la poncheta roja cambiava d’univèrs. Gardèt son sangplan pasmens qu’èra de la casta superiora, aquela dei quasi immortaus, que podián viure cent cinquanta ans, lei 0,01% de la populacion, coma lei embrions qu’esperavan dins la sota de la nau. Leis autrei s’èran levat. Avián davant leis uelhs la natura fonsa de l’òme; èran d’explorators, lo destin de l’umanitat èra de conquistar l’univèrs. Aquí la grandor umana! Aquela abnegacion de totei per lo destin comun, e non pas de se suicidar en massa puslèu que d’acceptar lo sacrifici inerent, la servituda disiá l’oposicion, a un tau projèct.

Avián passat de l’autre costat, l’ordinator maire compilava lei novèlas donadas. Sus lo navigator, la planèta preniá sei colors vertadieras. Lo blau de l’ocean d’en premier, puei la mosaïca verda dei cinq continents. L’atmosfèra èra fòrça pròcha d’aquela de la Tèrra, mai tròp cargada en oxigèn, subretot per leis embrions. A flor e mesura, dei mòts apareissián sus l’ecran; pichòts mamifèrs, insèctes, conifèrs … Una vertadiera Tèrra, la Tèrra Silvèstra ! Mai deprovesda d’una vida superiora, d’una intelligéncia que que siegue. Ҫò que pareissiá èsser una estructura artificiala èra pas que l’enracinament deis aubres lei mai vièlhs, que vist de l’espaci, sei ponchas dessenhavan un damier dei mai regulars. Lei sèuvas lei mai joinas pasmens, una mena de sequòia, mitavan lo glòbe un pauc de pertot en s’estaloirant en d’espiralas gigantas. Dei granas fins au fieu d’ADN, l’estructura elicoïdala èra fòrça espendida dins lo vivent.

Èra necite de deslargar un pauc de CO2 dins l’èr. Lo calculator d’agençament aguèt lèu fach de trobar la quantitat de bòsc qu’aurián de faire cremar, e lo temps qu’aurián de demorar en orbita a esperar que s’acabèsse l’ivèrn de cendre gris qu’anavan entraïnar.

Larguèron lei missils. L’equipatge ne’n seguissiá la corsa sus un ret virtuau de corbas entremescladas. Degun veguèt pas sus lo navigator la pichòta siloeta mauva que dispareguèt subran au pè d’un sequòia. Aurián poscut legir quaquei segondas de temps l’etiqueta seguenta: “uman”.

L’ordinator maire acabèt de compilar lei donadas de l’espaci -temps. I aguèt un bram quora s’afichèt lo nom de la planèta: “Tèrra / An 4217”.

Dempuei la darriera guèrra mondiala, cada nau èra programada per pas faire fuòc sus la planèta Tèrra. Lei missils avián pron d’energia per cambiar d’orbita e faire un viratorn.

La Grand Academician, estomagat, aguèt just lo temps de s’avisar de la pertinéncia de la quatrena extension de la paradòxa de Fermi; l’autodestruccion.