Tèrra Silvèstra (I)

Per Joan-Claudi Puech

Èra lo desèrt desenant. L’aviá sentit au fieu dei sègles que s’espendissiá, e ara èra la darriera de son espècia. Ne’n esprovava ges de paur ò de pegin, ges de revòuta metafisica tanpauc. Aquò èra estat lo pròpri deis òmes, avans, a çò que disiá la legenda. Elei avián refusat de viure coma d’òmes, elei, e ela, acceptavan sa condicion. Ansin èra. La Creacion aviá decidit.

En quauque luòc sus la planèta, una vida veniá de s’amorçar. N’aviá agut la sentida fonsa, organica, tant racionala coma objectiva. Ela, èra ben lo darrier deis umans, la darriera umana. Èra aquò lo desèrt.

Aviá totjorn viscut aicí, dins la sèuva de la vau dau flume grand. La comunautat s’èra anequelida, pauc a cha pauc. Sabián pasmens, dempuei totjorn, qu’èran pas solets, que d’autrei grops existián de per lo monde, que cadun ne’n podiá ressentir la jòia de viure, la jòia d’èsser tot simplament. Dei penas, n’èra gaire question, e benlèu mai que n’i aviá jamai aguda, ò que leis oblidavan a flor e mesura. Auriá poscut, ela, rejόnher una autra familha, mai li auriá faugut traversar lo monde d’a pè. Auriá agut lo temps pasmens. Lo temps d’una mena d’immortalitat, pantaïada en cò deis darriers òmes de l’Oleocene.

Leis umans èran lei creaturas que vivián lo mai longtemps, fòrça mai qu’una tartuga de mar. Benlèu tres cents ans, ò cinc cents, dins lo temps deis òmes d’avans. Ela n’aviá jamai fach lo còmpte, n’aguèt pas manco l’idèa. Parier de son semblable que veniá de morir e que per la pensada, de luenh, l’assabentiá de seis afaires. Coma eu, aviá de s’entrevar deis aubres, lei darriers, plantats fai solament quauquei decadas. Faliá èstre present per n’aguer suenh, s’afiscar d’elei, lei barjolar coma leis enfants que son espècia aviá plus aguts. Lei careçavan e lei cantavan dei cançons, e ne’n reçaupiá lo cant de la tèrra, lo cant de Gaià. Es çò que partejavan lo mièlhs per l’esperit, aquela comunion venguda deis aubres.

L’autre, lo fraire de luenh, bòrd que i aviá degun après eu per s’ocupar de son aubre, lo sieu pròpri, aviá degut cambiar l’òrdre dei causas. D’en premier l’aviá fach espelit e créisser ambé solament la tèrra mofla per substrat. Se sentiá pasmens que leis autrei, a costat, partejavan, que donián cadun un pauc per que l’aubre dau darrier de la comunautat capitèsse ben.

Aviá fach parier, ela, l’umana de la vau dau flume grand, lo sieu s’èra fach pron grandet ara. Èra una mena de sequòia gigant, creat, a çò que disiá la legenda, per lei darriers òmes. Èran estats lei dieus de la Tèrra aquestei. Avián tot pastat segon son bòn voler. Puei un jorn sei samenats grelhèron plus, lei bèstias avortèron, e degun n’en sachèt jamai lo coma e lo perqué. Siguèt lo grand ivèrn dau monde. Tornèt una prima novèla pasmens, dei granas ancianas d’avans l’oleocene, endurmidas dins la tèrra, donèron dei plantas desconegudas. Lei mamifèrs tanben, aquelei qu’avián subreviscut, èran diferents. Quauqueis òmes avián passat la mauparada. Assajavan de cultivar çò que podián, èra la granda misèria, la granda carestiá. Fauguèt esperar la generacion seguenta. Aquesta, tre que tocava una planta la fasiá crèisser dins tota son esplendor. Se mancavan pas quand fasián una plantacion. Avián la “man verda” coma se disiá encara d’aqueu temps. Siguèron lei premiers de sa raça, e ela, l’umana de la vau dau flume grand, èra la darriera, la de la setena generacion.

Li avián contat sa naissença, una granda fèsta que s’esperlonguèt dei jorns e dei jorns dins l’esclargiera dei premiers aubres, tant la venguda de l’enfant èra l’esveniment rar. Èra estada una bèla jova-umana, leis autrei de la comunautat tanben èran polits, mai sa jovença se destriava encara mai per una fòrça vitala, incredibla, que rajava de tot son èsser. Aviá passat aquò, pauc a cha pauc de lòng dei sègles, mai istava bèla encara, coma totei lei sieu lo siguèron. E ara èra temps per ela de se laissar anar a la sòm sensa fin.

Tot èra lèst, aviá esperat fòrça temps avans que de cavar un budèu estrech sota lo pètge de son aubre. Coma lo taisson, son vesin, s’èra facha una cauneta confortabla onte aviá fach venir lei racinetas de son aubre, leis aviá trenadas puei en una mena de baneta. Aquí dedins, i estremèt d’èrbas sècas e lei sedas blancas que tenon tant caud, d’aquela planta que crèisse a bodre en riba dau flume grand. Es dins aqueu nis que s’endurmiguèt, dins la posicion dau nadon dins lo ventre de sa maire, dins la posicion dei cadabres deis darriers òmes, qu’avián trobat aqueu mejan per reboscassir la tèrra; cada mòrt èra plaçat, coma un fètus, dins una borsa de nutriments que permetián a l’aubrilhon, en dessús, de venir grand. La Tèrra Silvèstra èra pas qu’un immens cementèri verd.