Per Remèsi Bòi
L’espandida qu’èra aquí, blava e lusenta, a captivar l’espiar de la gojata, qui ne podó pas celar lo gai de la tornar véder. N’i avèva pas nat crum. Qu’èra un dia com ne n’avèva pas jamei vist. Nuda, que corrèva suu sable blanc entà capihonar dens las aigas puras. Que nadava per las andadas, lavant-se lo còs dab la sau de la mar, qui tirava de la soa pèth tot lo gris qui la vestiva. Be l’avèva blanca, non pas blancuisha mes arrajadissa. Lo contracolor deu son peu brun, long e ondejant, que’u balhava un anar mitologic. Que semblava ua serena, gaujosa de tornar trobar lo son element naturau, après sègles d’errança per un desèrt. Que’s sentiva capabla d’ac afrontar tot, de nadar òras de reng shens nat risc de’s negar.
Que s’immergí entà seguir ua ombra pasibla e lenta, qu’ua aiga clara e’u revelè. Que s’en·honsè a mei anar mei, ahiscada peu curiosèr, shens notar que n’aledava pas mei. A mesura que se n’apressava, los elements qui compausavan la creatura que’s hasèvan mei vededers : qu’èra un èste desconeishut de mau nomar tà Ana e qui s’estirava sus sheis o sèt mètres dab ua gràcia paradoxau. Los sons movements, lents e poderós tot au còp, qu’avèvan quauquarren de majestuós. Aquestes, que’u possavan tan viste que ne podèvan pas dobtar ua pausa de la soa perfèita adaptacion a l’ambient aquatic. La fòrma qu’èra dividida en duas, l’escur qu’aucupava de hèra la partida superiora, quan la partida inferiora amuishava ua claror insospectada. Lo negre e lo blanc qu’èran amassats en ua fòrma unica, qui desapareishèva drin a drin per las aigas vadudas tenèbras. La gojata que’s sentí com aspirada en dehòra de las aigas. Lo saunei que vadèva trebós e imprecís. Lo plan-estar que desapareishó e la consciéncia que tornè. N’èra pas mei l’òra de dromir. Lo son arrelòtge biologic qu’ac avèva decidit atau.
Que sospirè en obrir los uelhs suu plafon, passant la man grisassa suu son crani cappelat. Qu’èra un beròi saunei, çò’s pensè en quilhà’s, que semblava tan verai… e aquera creatura… çò qu’èra ? Arribada a la portalada de la crampa, qu’estremè los questionaments. Qu’espiava lo son hrair qui dromiva enqüèra. Ua lutzeta blava que revelava la fòrma deu son còs. Qu’èra l’ordinator d’alimentacion qui esclairava lo subjècte ajaçat dab los sons arrais de contròle. L’estat de cada dromidor qu’èra atau susvelhat a contunhar. Ne calèva pas neurir per arren un ciutadan, qui auré podut aver l’idea de s’estimar mei lo saunei a la realitat e de no’n pas tornar. Ne calèva pas desprofieitar la mendre gota d’aiga navèra o lo mendre ampère d’energia. La gojata, pressada per tot çò que’s cargava au parat de la nueit, qu’anè tau vèrmi en traversar la sala. Aquera maquina que’u toquè la musica costumèra de broniments e de carrinquets, qui averén podut desvelhar l’òmi a la crampa, se l’aparelhatge de neuriçatge ne l’avèva pas mantienut en un som pregond, quimicament establit. Ana ne deishè pas la crampa shens potonejar lo son hrair. Ne’u podèva pas desvelhar shens tirar lo canèth d’alimentacion, qu’ac sabèva e que sortí de l’apartament en aver consciéncia de la necessitat de tornar pro viste tau desligar, abans las purmèras descargas. Qu’avèva pensat a tot. Segura de la soa escaduda, que prenó lo camin establit peu plan.
Lo silenci que regnava au correder, partatjant lo son règne dab las ombras espessas e l’aulor narriosa qui arredusivan l’espaci de las lors preséncias. L’escala de secors n’èra pas luenh, esclairada per ua ampola verda. Urosament d’aulhors, qu’ajudè la gojata tà la trobar dens l’escur. Qu’avancè a tastas dinc ad aquera lutzeta en seguir las parets. A la boca qui esconèva l’escala, dab la pauma que premó l’interruptor. Còp sec, shiulats que vadón de la soa obertura. Que semblè que tot l’aire deu canèr e vienèva aucupar un espaci enqüèra verge d’aquera aulor d’eslorit, qui èra ua de las soas caracteristicas. Ana que n’estó suspresa e ne podó pas estofar lo crit agut que s’escapè. En trufà’s d’era medisha, la man suu còr com tà’s calmar, que sorridó abans d’i entrar e de baishar per l’escala. Nivèu discrecion, be pòts córrer piròla, çò’s digó en pausar los pès suu sòu deu tunèl verticau qui s’acabava. Que sortí deu canèr com i èra entrada, en ensajar de non pas hà’s remarcar. Lo sosterran n’èra pas autan vueit com lo correder, qu’èra de bon prevéder. Las patrolhas de la Seguretat Ciutadana qu’èran activas peu sector, sustot après l’atemptat. Ana ne volèva pas justificar la soa preséncia aquí, tant de d’òra, quan la màger part deus ciutadans e dromivan enqüèra. Per estar legau, passejà’s peus sosterrans après las òras d’obertura de las botigas que podèva desvelhar sospieits e valer un interrogatòri nerviós, deu quau daubuns ne tornavan pas. La gojata ne volèva pas córrer aqueth risc e que causí de’s har la mei discreta qui podossi. En hregar las murralhas com ua ombra, que s’i escadó d’enganar la vigilància de las coòrtas assermentadas, qui trucavan d’un centenat de pars de bòtas lo beton deu sòu. Mantun còp, que manquè de contrapassar un dròne de guarda. Maquineta volaira, qui ne’s cargava pas sonque de susvelhar las botigas, entà las premunir deus panatòris e de las autas malahèitas reprensiblas. Mes après ua òra d’esquivas, de viraplecs e d’escús, qu’èra arribada davant ua botiga qui ne’s barrava pas jamei, quina qu’estossi l’òra. Un endret on ne s’i venèva pas arren de materiau, mes on i podèvan crompar, dab aiga navèra o autas causas, servicis especiaus…
Ana qu’entrè tà la sala qui serviva d’arcuelh, on l’esperava ua androïda vielhejanta. D’ua votz mecanica e estridenta, aquesta que’u demandè en s’avançar de cap ad era : Adishatz, avetz un rendetz-ve ? La gojata que l’indiquè lo son prenom e la soa matricula en s’assèder sus ua de las banquetas. La maquina, a l’imatge d’ua hemna trentenària, qu’imitè ua reveréncia, abans de deishar la pèça dab un anar feminin e graciós. L’esperada n’estó pas de las longas. Perduda dens las soas pensadas, la gojata ne vedó pas a tornar l’agent d’arcuelh, qui s’estanquè davant era en carrincar : Que podetz passar au costat… Aquera sonoritat hreda que hasó subersautar a Ana, qui ne deishava pas de’s convéncer que’u vagaré d’ac har tot. En saludar un darrèr còp la gojata qui passava la portalada, la hemna metallica que’s pausè contra la paret, darrèr lo taulèr. Que’s fixè a un picòt, bahida hornit dab era, en esperar qu’ua auta practica e’u hasossi sonar lo radar. Qu’èra ua E.V.A, shens nat dobte possible, la sola e unica seria d’androïda produsida abans…abans qué d’aulhors ? çò’s pensè la gojata, N’ac sabem pas briga. A çò que disen la produccion que s’estanquè d’un patac, mes arrés ne’n coneish pas la rason. Aquesta n’ei pas joena en tot cas, ç’acabè en entrar aus vestiaris. Sus la murralha grisa davant era, qu’i èran totas las indicacions a seguir, escrivudas sus un panèu de metau : desvestí’s purmèr, entà lavà’s sancerament, tornà’s hicar la combinason e fin finala, passar tà la sala d’operacion. La gojata que s’executè en las seguir de plan. Que s’avançava, nuda, de cap aus vèrmis qui èran alinhats au hons de la pèça. Que’n causí un, lo mei près. Que s’assedó silenciosa. Qu’èra estressada de pensar qu’anava passar a l’acte. Nat tornar de possible. Un còp hèita, la causa que seré irreversibla. En esperar que lo vèrmi e hasossi çò qu’avèva a har, Ana que pensava a las soas possibilitats : perseguir o renonciar. Tad era, la dusau solucion ne n’èra pas ua. Renonciar, que seré acceptar d’abandonar lo son hrair e vede’u a morir. N’i podèva pas pensar. Perseguir que presentava un risc vertadèr de n’arribar a la medisha conclusion, mes qu’i avèva ua probabilitat, tan infima com estossi, qui acabè de la motivar. Que sortí deu vèrmi encarada, segura de la soa decision. Que’s tornè passar la combinason e qu’entrè tà la sala d’operacion. Dehens, un òmi marcat peus ans que l’esperava. Totas las descripcions hèitas d’aqueste, que serén las d’ua prauba creatura, qui semblava mei un mort qu’un viu. Croishit e arreborit, l’òmi qu’amuishava ua pèth blancosa, uelhs jaunits per un excès e un peu esparç, que la soa primor e hasèva enqüèra mei clar. De la soa cara, n’i avèva pas sonque pòts blaus e ua lenga en·hlada entà’u tornar miar de cap a la normalitat. Lo demorant deu son còs difòrme qu’ahortí lo sentit de hasti qu’avèva avut Ana en vede’u. Aqueste que’u sorridó dab ua hèrra negrosa, en la convidar a’s pausar sus ua taula d’operacion, on se trobavan enqüèra las hlacas sagnosas d’ua precedenta intervencion. La gojata que balancè un moment. Ne sabèva pas çò qui l’en·hastiava mei, la prauba fòrma qui n’èra pas mei umana o tota aquera sang qui adaigava la soa vista ? Qu’averé volut har arrèrpè, mes qu’èra l’especialista mei bon dens la soa categoria e sustot lo mei discret. Qu’avèva avut sòrta d’aver un rendetz-ve tan viste…
Que sospirè en pausà’s sus la taula metallica que l’omiòt avèva netejat. Los uelhs clucats, la gojata que sentiva un fluide córrer per las soas veas. Las causas desagradivas que percebèva que vadón estranhament diferentas : la votz shiulanta deu mostre umanoïde, qui començava de la cisalhar, que prenó la fòrma d’un airet d’estiu, qui la refresquiva lo còs quan èra sufocanta. L’aulor qui’u pesava suu piet que semblava cambiar de natura tanben, en escambiar la soa pestiléncia costumèra per un hum iodat. N’èra pas mei au monde son, qu’ac comprenèva. L’aute costat que l’aperava dab ua votz a mei anar mei sedusenta, e en·hadada, que cedí au cant de la serena.
Lo saunei que tornè, tot parièr au còp precedent. N’i mancava pas arren : las espandidas blavas que deishavan rotlar las andadas dinc a las plajas blancas. Lo vent que bailava los talhs arredonits de vielhas arribassas. E la creatura negra e blanca que nadava shens nada pena peus perhons. Ahiscada per un sentit qui ne’s podèva pas explicar, la gojata que perseguiva l’ombra bicolòra qui l’escapava tostemps. Que podèva estar la rason d’aquera vision ? Èra ua responsa ? Ua responsa a qué ? A las soas questions dilhèu ? Que se’n pausava tant despuish quauquas setmanas. Aqueras visions nueitivas que hasón vàder au son dehens un curiosèr que n’avèva pas abans. Perqué viven embarrats dens los lors brolhs, shens poder véder las carrèras d’ua vila a l’existéncia irreau ? On van los retirats e los malauts quan ne pòden pas mei tribalhar ? Quin ei la vita au quartièr de Hontaur ? Totas aqueras questions n’avèvan pas, abans lo començar deus sons viatges onirics, nada importància. La quita volontat de’s pausar ua question, quau qu’estossi, que’u hasèva pèrder la bona umor. Un equilibri emocionau qu’arretrobava après duas òras davant l’ecran de television, a espiar la sola emission de divertiment autorizada : La vita que poderetz aver. Que n’avèva perdut lo hiu adara. Que s’estimava mei de víver en aqueth monde saunejat, quan seré faus. De tot biaish, lo monde presentat en aquera emission qu’èra autan faus com l’aute. Que n’èra convençuda.
Aqueth còp, ne’u vaguè pas de landerejar. Com un auratge qui s’aprestava, votz que bronín, en destorbar la soa passejada. Los mots prononciats n’èran pas clars, estofats per la distància qu’i avèva enter lo son esperit e la realitat. Qu’èran òmis, au mensh dus. Las shiuladas que lançavan qu’ac confirmè. Per estar luenh, perduda enter dus mondes, qu’arreconeishó la votz de la çurgenta. Aquesta, que cridava òrdis a ua auta qui s’acontentava de respóner afirmativament. Que semblavan pressadas. Lo volume de las lors paraulas que tradiva un estat d’ànsia. Paraulas qui vadón de mau percéber après un gran brut metallic. La gojata qu’obrí los uelhs sus l’escur, las votz que’u pareishèvan de mei en mei luenhècas. Enqüèra amortosida per l’anestesia, Ana qu’ensagè de’s har enténer en cridar un feble grailet. L’abséncia de responsas immediatas que hasó pujar au son dehens la paur, ahortida per l’aulor hedienta qui regnava peu contieneder. Que truquè de totas las soas fòrças contra la paret metallica en esperar que n’estossi pas tròp tard. De trucar e de cridar, la partida superiora deu contieneder que s’obrí totun sus un òmi. La lutz artificiau, qui vienèva d’un neon jaunàs, que s’arroncè sus las tenèbras en las esvalisar. La hont de l’aulor que’s hasó mei clara. Marinant en un shuc roi e negre, arms que pujavan com arbos aus pès negats. Braç e camas, enqüèra ligats probable aus lors còrs respectius, sancerament immergits, que’u hasón devinar aisidament la natura de las dèishas que contienèva aqueth borièr. Gahada per la panica que l’inspirava aquera vision d’orror, Ana qu’ensagè de sortir d’aqueth, on èra estada deishada peus òmis qui l’ajudèn lavetz de’n sortir. A grapas suu sòu, la sauvada que’s vomí dus còps lo vueit de l’estomac. Ua dolor aguda que’u dagava lo costat tà’u brembar la rason de la soa preséncia aquí. De cap ad era, lo vielh umanoïde que l’espiava dab aqueth paréisher arrebonhut, qui guardava en totas circonstàncias sus la cara. Tortejant, que s’avancè de quauques pas, pro près entà’u parar ua carta de plastica, hèita de blau e de blanc. E sus la quau èra escrivut Pass 118. A la soa vista, la gojata qu’espiè l’òmi, las subercilhas arcadas per l’incompreension :
«- B’avèvan dit dus !
– E que n’as un, çò tornè lo vielh.
– Be me’n cau dus !
– As tres arnelhs ? çò’u sorridó nhargaire en getar la carta aus sons costats, b’ei dejà un miracle que posquis profieitar d’aqueth. Los qui espèran au reciclatge n’avón pas la toa sòrta, çò contunhè en amuishar lo borièr deu dit, pren-lo, qu’amuishava la carta de la man, qu’ei lo maxímum que’t poish balhar.
– E lo hrair ? Lo hrair, quina òra ei ? Çò’s pensè Ana còp sec.
– Se vòu un pass, que sap on trobà’m, ç’acabè lo vielh, demandant aus sons òmis de’u seguir.»
La gojata ne l’escotava pas mei quan shiulè la soa darrèra proposicion. Que pensava a un òmi, ajaçat sus un lheit, en un apartament, qui’s trobava en un brolh d’ua vilaplaneta. Que partí a huta, la carta de plastica a la man dreta, e l’auta man suu costat dolorós. Lo temps, que’u sentí a huéger a cada alenada qui alimentava la soa corruda. Com ua punhada de sable, qui l’escapava shens cès. Ne s’aucupè pas d’evitar las patrolhas, qui estón lèu au darrèr d’era. Qu’eslissè sus las murralhas com ua ombra de miejanueit, Que prenó ua lea a man dreta, ua auta a man esquèrra, man dreta, man esquèrra, man dreta. Que serpejava peus correders com ua murgueta en un laberint, qui saberé per avança on èra lo hromatge. Per estar flaca, que s’i escadó de distanciar los drònes, davantalèrs eficaç, qui escanèvan dejà cada mètre carrat, en colorar las parets grisas deus lasèrs blaus electrics. Los òmis de la Seguretat Ciutadana que trucavan lo beton d’un pas energic. E las pòrtas principaus deu sosterran, capassas d’aliatge metallic, que hasón rasonar la lor varrolhada mecanica. Mes arrés ne pensè pas a las escalas de secors. Qu’èra la sola possibilitat qu’avèva de non pas se har gahar per la bandalada herotja qui la perseguiva. Arribada a la boca d’accès, Ana que s’amanegè d’i entrar en s’avisar de la tornar barrar darrèr era. Que tornè pujar l’escala de tira, autan vist com podèva. Un brut qui pujava per l’estret. Que brembava ua obertura. Que la forcè a un esfòrç de mei. Desbrembant lo son estat postoperatòri, qu’arribè totun au son solèr, ensudorida e grimacejanta de dolor. La boca que s’obrí sus un correder vueit. Avalida, l’escapada que s’engulhè per l’obertura. Lo mecanisme que barrè l’accès a l’escala. Lo silenci que tornè…
Ne sabó pas quantas minutas o òras e passè asseduda e inconscienta contra aquera murralha. La man dreta crispada sus aqueth tròç de plastic qu’avèva pagat tan car. Qu’estó la dolor qui l’obrí los uelhs. Dab pena, que’s tornè lhevar. Trantalhanta e tremolanta, que s’avancè de cap a ua pòrta d’apartament que pensava soa. Ne l’arreconeishó pas de tira. Los ribans olografics de penherada, qui travavan lo passatge, que hasón balançar la gojata sus la possibilitat d’estar davant la soa pòrta. Mes lo messatge d’alèrta desfilant que’u confirmè, ailàs, la soa purmèra sentida. Esconuda per la treslutz de la galeria, que lejó lo messatge a mesura que s’amuishava. Avossi avut quauquarrés ad aqueth moment, n’averé pas sonque entenut un chebit glaciau e long, qui s’estancaré a còps tà deishar existir un sambotit. Qu’averé huejut segur, pensant qu’ua amna planhiva e frequentava l’endret. Avossi lejut eth tanben aqueth messatge olografic, qu’averé partatjat lo son tristèr : Aus ciutadans deu brolh 234, en seguida d’un accident tecnic qui provoquè la mort d’un contravenent demorant de biaish illegitime en aqueth apartament, que’vs hèm saber que la ciutadan Ana 115SAG234B3S7L qu’ei activament cercada per totas las fòrças de seguretat. Totas personas qui possediré informacions que son convidadas a collaborar dab lo servici d’òrdi. Se vedetz aquera persona, n’intervienitz pas, mes avisatz l’agent de seguretat mei au ras. Demoratz vigilants.
La mauescaduda que’u pesava sus las espatlas quasi autant com la culpabilitat, lo remòrs e lo desespèr. Las soas fòrças, qui l’avèvan portada dinc aquí, que la deishavan au son sòrt. Un sòrt que partatjava dab tot los qui desiravan extirpà’s de la lor condicion, en utilizar los apèrs d’un sistèma barrat, varrolhat e estampat. Dab la diferéncia qu’era, n’avèva pas vist lo son espèr a morir au hons d’un cabeder. Aqueths èstes poiridents ne pativan pas de la lor mauescaduda. Qu’èran morts, esvalisats, desengabiats. Asseduda contra la paret, Ana que plorava tot doç, en deishar córrer sus las soas maishèras l’espèr qu’avèva de rèsta. Qu’averé volut desarrigà’s lo peu dinc a la sang, com los personatges d’aquera seria televisuau que ne seguiva pas mei. Mes n’avèva pas la pilositat necessària tà ua tau demostracion de ràbia. L’automutilacion que’u passè per l’esperit, escanà’s la cara que’u semblava un castig a la mesura deu son tristèr, mes la fòrça que’u manquè. Que sospirè, en reconéisher la futilitat d’un tau tractament. Qu’èra a pensar a las soas accions e aus riscs qu’avèva pres, que’u semblè mei utile tà compréner çò qui s’èra passat. Que tornava evaluar las soas possibilitats dab gran quantitat de ses, abans d’i renonciar. Ad aqueth moment, que seré voluda estar morta, negada per aquera melana, hèita d’arms e de sang. Ne seré pas estada sola, perduda per l’escuranha. Qu’averé avut la familha mei grana de l’istòria, la qui ne’s perdèva pas jamei un hrair, un pair o ua mair, la familha deus morts. Mes qu’èra viva a tristejar, e los sons uelhs, arrojats peu tristèr, que’s clucavan solets, apesantits per ua fatiga postoperatòria legitima. Lo son esperit que cercava dilhèu drin de patz quan la miè de cap ad aqueth monde, que començava de conéisher de plan. Mes la soa psique n’avó pas aqueth solaç. Per estar fatigada, la gojata qu’avèva enqüèra l’aurelha pro alèrta entà enténer los bruts, qui pujavan peu canèr de l’escala de secors. Qu’èran dejà aquí… Que pensava aver mei de temps entà s’aprestar a las consequéncias de la soa mauescaduda. Aquò rai, çò’s pensè Ana, adara o doman… Ne s’esconèva pas, n’i avèva pas de tot biaish endrets entà s’escóner. Totas las pòrtas qu’èran varrolhadas a las òras de tribalh e ne’s tornarén pas obrir abans lo cap deu dia. Lo cai, au cap deu correder, qu’èra vueit, lo son aerotram que devèva estar parcat per un enterpaus a esperar l’òra. Non, n’i avèva pas nat escapatòri. Escapà’s ? Entà anar on ? çò’s pensè Ana dab amarum, n’i a pas nat endret on víver sus aqueth planeta qui ne sii pas devath lo contròle deu govèrn. Las quitas carrèras vueitas peus exteriors, çò contunhè, que son probable susvelhadas… Los bruts que pujavan enqüèra peu canèr. Que retrenivan de mei en mei près. La gojata que sortí de l’escur entà passar a la lutz jaunassa d’un vielh neon. Qu’avèva paur segur, mes ne s’ac volèva pas con·hessar. Que s’estimava mei de pensar au hrair, aus shòcs electrics que recebó, a l’aulor de carn cremada qui èra vaduda de la soa negligéncia. Aquesta pensada que l’ahupè, mes ne’s volèva pas estauviar arren. Que vedèva la soa cara difòrma, bispada peus arcs electrics. Las soas mans crispadas sus las barralhas deu lheit. E la soa fin, sol e inconscient. Qu’acceptava aqueth castig com ua redempcion. Mei que probable que l’enviarén taus servicis de reciclatge. Aquesta idea que la sanglacè, mes ne’u vaguè pas de s’imaginar mei la fin qui l’esperava. La boca d’accès que s’obrí sus un òmi cascat, qui cridè contra l’escapada l’òrdi de non pas mudar. Au darrèr d’eth autes tres que sortín deu canèr en alargà’s peu correder. Qu’èra cerclada per ua tropa de qui l’anar ne deishava pas nat dobte sus las soas prerogativas. Cada òmi qu’era equipat d’un biaish identic : ua armadura de plastic dur qui anava de cap a pè, hèita d’un plastron, d’arnescs de cama e d’un casco sancèr. Qu’avèva subertot ua agulhada electrica, qui podèva hornir se calèva, un amperatge letau. Lo tot d’ua color escura au limite deu sinistre. Lo qui semblava estar lo capdau que comencè lo son devís en demandar a la gojata de destecar la soa identitat, çò que hasó shens ensajar d’escóner la vertat. L’òmi que parlè solet, tot hòrt en confirmar que l’escapada èra estada gahada. Qu’avèva lo casco qui grasilhava drin. Los òrdis, çò’s digó Ana en lhevar las mans peus aires. En las obrir, entà amuishar que ne tienèva pas arren que podossi estar ua miaça, que deishè càder un tròç de plastic qui anè eslissà’s devath la bota deu guarda mei au ras. Aqueste, susprés, que’s puntè lo hisson metallic de l’arma de cap a la carta magnetica, abans de compréner la soa dangerositat tota relativa. Que l’amassè entà l’analisar. La captiva que desvirè l’espiada. Lo tristèr que l’avèva hèit desbrembar aquera possibilitat. De tant que pativa de la soa pèrda, qu’avèva ometut la quita existéncia deu pass 118 o qu’ac avèva hèit exprès dilhèu, refusant de profieitar d’un escapatòri qui ne l’èra pas destinat. L’òmi, aqueth pass a la man, qu’estanquè lo son superior tà’u presentar l’element navèth. Lo dusau qu’estupè la comunicacion dab lo centre de seguretat, entà analisar aqueth tròç de plastic. Que’u passè per ua maquina de contròle. L’espèra n’èra pas de mau sofrir tà la gojata, quan la seguida de la soa existéncia e depeneré lavetz de l’abilitat d’un vielh doctor, croishit e arreborit, tà falsificar informaticament los pass d’accès governamentaus. Çò que haré d’ua vita shens eth ? Los pius de l’escàner que’s perseguín de tocar la lor musica segondas de reng. Segondas de las longas qui pareishón minutas tà la presoèra, fatigada e resignada. Que seré estat ua suspresa tad era d’enténer la maquina a validar lo faus e véder los guardas a la deishar partir tà Hontaur. Las possibilitats qu’èran derisòrias. E n’èra pas segura d’ac voler tanpòc. Lo vielh ominides que l’averé podut enganar dab ua carta factícia. Qu’èra vertat que la màger part de las soas practicas ne’u podèvan pas reclamar qué qu’estossi, pr’amor deu lor estat. Los pius que s’estanquèn d’un còp e la maquina qui’us getava peus aires qu’amuishava un messatge sus l’ecran integrat. L’oficièr qu’espiè la conclusion. La soa cara que cambiè de tira, quan ne vedossen pas sonque la partida mei baisha d’aquera, en passar d’un arridolet nhargaire a ua grimaça, inspirada per un resultat improbable. Com entà respóner ad un desfís, l’òmi que tornè passar la carta dens la maquina shens comunicar lo purmèr resultat : medisha conclusion. N’avossi pas aqueth casco qui l’esconèva los uelhs, la gojata qu’averé podut véder la frustracion qui’s dessenhava suus trèits de l’oficièr. Aqueste que semblava compréner qu’èra un faus. Qu’avèva dilhèu pro d’experiéncia tad ac remarcar de tira. Mes n’ac podèva pas provar. Los qui ganhavan legaument un tau pass n’esperavan pas tres mes tà’n crubar lo prètz. Qu’estó dab ua votz modificada, quasi sintetica, qui demandè a la soa presoèra de s’explicar sus aqueth punt :
«Lo vòste pass qu’estó enregistrat tres mes a, çò comencè sec, aquò que’vs deishè pro de temps tà recuperar lo vòste prèmi. Perqué aver tardat ?
– Que ganhèi aqueth pass a la loteria planetària, çò tornè Ana, que podetz verificar. Mes ne volèvi pas deishar lo hrair ací. Qu’esperavi qu’obtienossi lo son, entà que podóssim partir tots dus tà Hontaur. Mes…
– Hmmm…» çò balancè lo guarda qui ne podèva pas de tot biaish, verificar de tira totas aqueras informacions. E s’ac volèva har totun, que sabèva qu’un mes de paperalha que l’esperava. Çò qui hasó vàder en eth ua fatiga anticipada. Com un signe de capitulacion, aqueste que parè la carta de plastic a la gojata. «Que’vs vam aperar l’aerotram tà Hontaur», ç’acabè en s’avançar de cap au cai. Ana, lo faus a la man, que seguí l’oficièr, suspresa totun de s’ac virar plan. Qu’esperava lo tube silenciós qui la miaré tà un endret navèth, tà ua vita que volèva tau hrair. Çò que’n poderé har era ? Passar la soa existéncia a’s passejar peus jardins de Hontaur, en ensajar de desbrembar lo prètz d’un tau privilègi ? N’ac podèva pas har. La soa consciéncia que la picava dejà dab la daga de la culpabilitat. Un sentit que’u hasèva espiar dab insisténcia la pòrta de l’apartament que partatjava dab eth. Qu’averé volut plorar, mes la soa pudor que’u defenèva d’ac har davant aqueths guardas sinistres qui la susvelhavan tostemps.
Lo transpòrt quan arribè, ne destorbè pas lo silenci pesuc, qui èra l’essenciau deus escambis qu’avèvan avut los qui l’esperavan. N’i avèva pas guaire a díser, simplament esperar la seguida. Que pugèn tots cinc en l’aerotram especiau, qui amuishava un paréisher mei manigat que d’acostuma. Qu’ei segurament tà ns’acostumar au luxe, çò’s pensè Ana shens hami de s’estrambordar. La maquina que seguí un camin plan coneishut, lo sol que prenèva, un còp per setmana normaument. Shens brut que ralentiva tà’s pausar a un cai. Qu’èra l’arcuelh deus pass 118-2, los qu’avèvan ganhat los ciutadans deus quartièrs d’Aigaviva, qui avèvan pro de sòrta tà estar seleccionats au demiei deus vint miliards d’obrèrs que comptava la vilaplaneta. Aqueth còp, la ganhanta ne n’èra pas ua, sòrta ne n’avèva pas avut e lo gai legitime que podèvan espravar los qu’i èran passats abans era, qu’èra totaument de manca. Ana que baishè de l’aerotram, deishada per la soa escòrta qui se’n tornè tau son servici de seguretat. Qu’èra sola davant aquera pòrta. E pensas desbrembar çò que dèishas darrèr tu en passar aquera pòrta ? çò’s questionè, que soi a la plaça d’un aute. Perqué la preni ? Perqué èi huejut las consequéncias de las meas accions ? Aqueths guardas qu’èran los mens sauvadors. Qu’averí devut díser la vertat, que m’averén miar de cap au reciclatge e tot aquò que seré acabat. Ne serí pas mei adara. Perqué n’èi pas dit la vertat ? Avèvi paur ? Quiò qu’avèvi paur…Qu’èri petrificada a l’idea de morir. Que devèvi aver lo medish espiar qu’Arnaut. Que s’aperava Arnaut, ne m’ac cau pas desbrembar…
Aqueth passatge n’èra pas com ac avèva imaginat. Qu’èra dilhèu lo prètz que paguava tà arribar dinc aquí o lo dòu qui la pertocava, qui hasó pujar ua tau decepcion en era. L’ensemble qu’èra meilèu simple, austèr e bèth drin revelator de la destinacion qu’esconèva. Per estar ermetica de plan, la pòrta metallica que portava traças de negligéncia au nivèu de l’entertien. La ronha que’u minjava la pintrura pr’ací pr’aquí, e lo demorant deu cai que semblava confimar aqueth maishant estat. Las lutz muraus que lusivan mei feblas qu’aulhors e las cortias sharras qui cobrivan las murralhas que balhavan a l’endret un anar eishuc. En hauçar las espatlas la gojata que s’apressava de l’ordinator d’obertura, sus costat esquèr de la pòrta. Qu’i passè la carta magnetica sus l’ecran e lo passatge que s’obrí en carrincar. Menshidèca, que dè ua guinhada au correder, qui s’espandiva davant era. Ne s’i vedèva pas arren. Qu’i entrè, ahiscada per un espèr que ne volèva pas sentir.
diunegre.com 