Per Maime Caillon
Un istòria qu’escrivei i a quauquas annadas e que cresiá aver publiada. Vei-la-quí.
« Ente es ‘queu chenard ? » Danís trembala sus la plaça de la Republica. « Poton ! Poton ! » Coma d’autres, viu ‘quí, sus la plaça, entre las botelhas de bierras e son chin. Son plan brave chin blanc. Son chin que tròba pas. « Poton ! Poton ! » Auva ‘na janglada. Quò ven d’un parcatge sosterrenh. « Poton ? » Entra. Vei dins un canton ‘na fòrma negra. ‘N òme. Mai un chin. Son chin. Son plan brave chin blanc, lo ventre dreibit, la tripalha per terra. E l’òme que vira sa chara vers se. ‘Na chara tot plen de sang.
Virginia e son oncle son ‘sietats davant la television, dins un vielh canapè. Tot es vielh chas lo Jan-Loís. Li plai a Virginia de venir ‘quí. Aima son oncle. Li parla de las oras de temps. En patois, coma eu ditz. Ela, ‘la parla l’occitan. ‘La l’aprenguet a la Calandreta. Lo Jan-Loís es un òme estranh. Totjorn flapit, esrancat. Parla pas tròp mas escota sa nebota. Escota sa vita, sas amors, sas revòltas.
Quò es l’ora de las informacions regionalas. La tela mostra un jornalista plan metut, plan coifat. « Vos parle en directe de la plaça de la Republica a Limòtges. Arser, un vagabond fuguet trobar esventrat, emb son chin meitat devorat, a l’entrada d’un parcatge sosterrenh. Marçau, un companh dau mòrt, nos conta çò que viguet ier ». La camèra passa sus la chara blanchinharda, ‘bracada d’un jòune. « Danís cerchava son chin. Auvei ‘na credada. Corriguei e viguei un tipe emb una peu de lop sus l’eschina que fugiguet dau parcatge. L’i trobei lo Danís mai son chin. »
« Quò es mas de la conariá, tot ‘quò ! Un tipe emb una peu de lop ! Perque pas ET o Dracula ! M’en vau querre quauquaren de beure. Ne’n vo’es tu maitot ? » ‘La pensa que lo gronhament de son oncle voliá dire non. S’en va a la cosina. « N’i a quauquaren que pudís dins ta cosina, Tonton ! Qu’es te qu’a bacat lo chin dau tipe arser ? T’as tornat la charonha maison ? » Virginia ritz de sa blaga que tròba plan fina. Cercha d’ente ven ‘quela odor. Ven d’entre dos muebles. ‘La l’i tròba ‘na peu de lop frenida, limada, cuberta de sang meitat sec.
diunegre.com 
Qu’ei ua bona novèla de fantastic. Aquò mancava sus Diu Negre. La sola causa que poish « arcastar » ad aquera novèla, qu’ei lo hèit d’estar tròp braca. Ne’ns vaga pas de ns’identificar aus personatges, qu’ei de dòu har, pr’amor aquò tira tot la tension potenciau d’ua tau situacion. Los detalhs, que son eths qui hèn entrar lo lector en l’istòria. Se n’avetz d’autas en preparacion (b’ac espèri pr’amor qu’ei de bon léger) ensajatz de préner lo temps de descríver au maxímum, (los personatges, los lòcs, etc…), que vederatz, que ahortirà la tension dramatica (Se’n voletz parlar dab jo, que soi dispaus). Mercés de la vòsta participacion, en esperar la seguenta !
J’aimeJ’aime
Ei ua istòria cuèrta mès damb ua suspresa finau expecionau. M’a shautat fòrça eth context e era istòria madeisha. Ena universitat quan estudiava Literatura e Contes nos didíen qu’un bon conte a pas de mesures. Que pòt èster pro bon per se madeish. Eth conte mes cuert dera istòria dera literatura ditz atau : Eth dinosaure levèt era testa e ac vedèc. Aguesta istòria ei atau. Cuerta cuerta mès tanben plan bona. Eth potenciau der autor coma desvolopador d’istòries fantastiques ei mes que bon. Contunhatz d’escríver, se vos platz !
J’aimeAimé par 1 personne